Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

5 λόγοι για να πούμε όχι στον πολυπόθητο ροφό!


Ροφός. Αναμφισβήτητα το ψάρι τρόπαιο κάθε νέου ψαροκυνηγού που για χάρη του έχουν γραφτεί αμέτρητα άρθρα, έχουν γίνει ατελείωτες συζητήσεις, έχουν αναλυθεί όλες οι τεχνικές βήμα προς βήμα. Φίλοι μου, μην βαράτε! Δεν έχω σκοπό να σας πω άλλη μία φορά σε ποια οικογένεια ανήκει, που ζει, τι τρώει και ούτε να αναλύσω καμία καινούρια τεχνική που θα τον βάλει στο ψυγείο σας… Πέντε λόγους θέλω να θα σας αναφέρω που ακόμα και αν βρεθείτε αντιμέτωποι με τον με τον πολυπόθητο ροφό είναι προτιμότερο να μην τον χτυπήσετε… Τώρα βαράτε! Σας παραθέτω λοιπόν τους λόγους που προσωπικά με φρενάρουν πριν πατήσω την σκανδάλη στην θέα αυτού του υπέροχου μαυρόψαρου παρά το γεγονός ότι λατρεύω να το κυνηγώ και να το περνάω στην ψαροβελόνα μου:


1.Το βάθος του. Δεν πιστεύω να χρειάζεται ιδιαίτερα επιχειρήματα για να σας αποτρέψω να χτυπήσετε κάποιο ροφό σε οριακό για τον καθένα σας βάθος. Τα εκατοντάδες περιστατικά υποξίας, πολλά εκ των οποίων με τραγικό τέλος, θεωρώ πως είναι ικανά να το κάνουν καλύτερα από εμένα. Είτε από άγνοια είτε από επιπολαιότητα είτε από έναν απρόβλεπτο παράγοντα κάποιες φορές όλοι μας πιθανόν να έχουμε φτάσει στα όρια μας σε μέτρα ή σε δευτερόλεπτα.. Αυτό φυσικά αποτελεί εξαίρεση και αλίμονο για όποιον αποτελεί μέρος της τεχνικής του! Επιπλέον, όταν το οριακό βάθος για εμάς είναι και οριακό βάθος για το ζευγάρι μας, τότε σε καποια ενδεχόμενη διάσωσή μας περισσότερο θα κινδυνέψει και η δικιά του ζωή παρά θα σωθεί η δικιά μας. Αποφεύγουμε να ρίχνουμε ακόμα και σε πιο μικρά και πιο «εύκολα» ψάρια όταν το βάθος είναι οριακό για τις δυνατότητες μας, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα τόσο δυνατό και ζόρικο ψάρι όπως ο ροφός.
2.Το θαλάμι του. Έστω ότι εντοπίσαμε τον επινέφελο σε προσιτό για εμάς βάθος και αυτός τρυπώνει στο θαλάμι του. Καλή χαλάρωση, βουτιά στην τρύπα που τον είδαμε να μπαίνει και νάτος στο βάθος με το κεφάλι προς τα μέσα. Εάν δεν διαθέτετε όπλο με διόπρα-λέιζερ (αυτό μένει να δούμε!) που σημαδεύει μόνο εγκέφαλο τότε αφήστε τον ροφό στην ησυχία του και προσπαθήστε μια άλλη φορά. Εάν υπάρχει μία πιθανότητα να βραχώσει ο ροφός υπό τις παραπάνω συνθήκες τότε υπάρχουν πολλές περισσότερες πιθανότητες να χαλάσουμε το ψάρεμα μας και να ρισκάρουμε την ζωή μας στην προσπάθεια να τον ξεβραχώσουμε. Το ψάρι θα βρίσκεται εκεί και την επόμενη φορά που θα το επισκεφτείτε και σίγουρα θα σας δοθεί μια πιο ασφαλής ευκαιρία με θολούρα, με συρτό, με το ψάρι να χωνεύει στον προθάλαμο κτλ.
3.Οι γείτονες του. Ποιος δεν θα προτιμούσε μια πεντάκιλη συναγρίδα ή 5-6 κιλίσιους σαργούς από έναν πεντάκιλο ροφό; Αν γνωρίζουμε ότι ο τόπος κρατάει ψάρια καλύτερα από τον ροφό που μόλις εντοπίσαμε καλό θα είναι να μην ασχοληθούμε καθόλου μαζί του. Αν δεν γνωρίζουμε τι ψάρια παίζουν στην περιοχή αλλά το ένστικτο μας μας δημιουργεί υποψία για κάτι καλό, τότε ένα καρτεράκι εκεί τριγύρω θα μας δείξει τους γείτονες του μαυρόψαρου. Στην περίπτωση που βιαστείτε να ρίξετε στο ροφό το σίγουρο είναι πως μετά από την βολή, το σπαρτάρισμα που θα ακολουθήσει, το πιθανό δευτέρωμα ή ξεβράχωμα του, τα υπόλοιπα ψάρια της περιοχής δεν θα σας τιμήσουν με την παρουσία τους στις επόμενες βουτιές σας.

Όμορφα ψάρια από έναν....ροφότοπο!
Συναγρίδα- Στήρα VS Ροφός. Τι θα διαλέγατε?


4.Το βάρος του. Είναι καταστροφικό για την θάλασσα να πιάνουμε ροφάκια με μικρό βάρος. Είναι μία κίνηση που θα έχει άμεσο αντίκτυπο σε εμάς του ίδιους και σίγουρα θα μετανοιώσουμε για αυτήν στο μέλλον. Ταρίφα ελαχίστων κιλών δεν μπορώ να βάλω. Το νομικό όριο είναι ορισμένο σε εκατοστά και σύμφωνα με αυτά ο ροφός δεν πρέπει να είναι λιγότερα από 45. Είναι ένα καλό μέτρο αφού ένας ροφός 45 εκατοστών υπερβαίνει το όριο των 3 κιλών που υποστηρίζεται από τους περισσότερους του χώρου για αναπαραγωγικούς λόγους. Αν τώρα πιάσετε κανένα ροφάκι 2,5 κιλά μην πεθάνετε και από τύψεις. Αλίμονο αν μπορούσαμε να υπολογίσουμε επακριβώς με το μάτι κιλά και εκατοστά σε υποβρύχιες συνθήκες. Έλεος όμως… τα ροφάκια με διαστάσεις χειλούς πιστεύω ότι ξεχωρίζουν! Εξάλλου πόσο αξιώνει τον καθένα μας ως ψαροκυνηγό η σύλληψη ενός μισόκιλου ροφού που «παίζει» μπροστά στην βέργα μας;

5.Η κυριαρχία του. Όταν κάποιος ροφός αποτελεί τον άρχοντα κάποιου τόπου και εμείς τον αφαιρέσουμε από αυτόν τότε είναι πολύ πιθανό ο τόπος αυτός να ερημώσει για αρκετό μεγάλο διάστημα. Οι παλιότεροι του χώρου σίγουρα το γνωρίζουν ή ακόμα χειρότερα το έχουν βιώσει. Για εσάς που κάνετε τώρα τα πρώτα σας βήματα στο ψαροτούφεκο καταλαβαίνω πως είναι λίγο δύσκολο να το δεχτείτε. Δυστυχώς, όντας αρκετά δύσπιστος έπρεπε και εγώ να το ζήσω αρκετές φορές για να το θεωρήσω κανόνα και όχι συγκυρία συμπτώσεων όπως υποστήριζα όταν άκουγα κάτι παρόμοιο. Ελπίζω εσείς να πειστείτε με αυτές τις λίγες γραμμές και όχι με μελλοντικές έρημες εικόνες βυθού όπως εγώ.
Λέγεται πως μόνο ένας πολύ μεγάλος ροφός μπορεί να είναι ο άρχοντας ενός τόπου. Αυτό όμως δεν είναι απόλυτο. Είναι πιθανό ακόμα και ένα 10κιλο ψάρι να εμπνέει τόση ασφάλεια στον χώρο και να συγκεντρώνει δίπλα του πληθώρα άλλων ψαριών, έτσι ώστε αν στην συνέχεια αυτό αφαιρεθεί από τον τόπο αυτό τότε τα υπόλοιπα ψάρια της περιοχής να φύγουν. Σε μια ξέρα τώρα που βλέπετε καμιά δεκαριά μαύρα στις αποχές της μην μπείτε στην διαδικασία να κάνετε διαλογή αλλά σε έναν τόπο αποτελούμενο από πλάκες ή μονόπετρα στην μέση μιας ατελείωτης ποσειδωνίας πιστεύω ότι επιβάλλεται. Σύνεση λοιπόν και εγκράτεια όταν βρεθούμε με τον ροφό που η κυριαρχία του στον χώρο αποτελεί την αρχή ύπαρξης των γύρω ψαριών. Τέτοιοι καλοί τόποι είναι σπάνιοι στις μέρες μας και είναι κρίμα να χαλάνε από επιπολαιότητα και απληστία. Η εγκράτεια μας σίγουρα θα μας ανταμείψει, κάθε φορά που θα επισκεπτόμαστε τον τόπο αυτό, με τους συντοπίτες του ροφού οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις είναι θηράματα πολύ αξιόλογα όπως μεγάλοι σαργοί, σηκιοί, συναγρίδες ή ακόμα και άλλα μαυρόψαρα μικρότερου μεγέθους.


Ιστορία 1η:
Νοέμβρης 2008. Καταπληκτικός καιρός που θυμίζει καλοκαίρι. Τελειώνω την δουλειά και αποφασίζω να πάω για μία τρίωρη βουτιά. Το ζευγάρι μου δυστυχώς έχει υποχρεώσεις που δεν του επιτρέπουν να ακολουθήσει, αλλά εγώ δεν θέλω με τίποτα να χάσω την μέρα. Φεύγω λοιπόν για ένα καβάκι που μου έχει δώσει μεγάλους σαργούς και ενίοτε κανέναν ροφό. Αγκυροβολώ, ντύνομαι στα γρήγορα και πεφτω στο νερό. Λίγο πριν φτάσω τον κάβο μια μεγάλη χιόνα με ωθεί να πλανάρω προς το μέρος της. Από τα μεσόνερα όμως εντοπίζω έναν ροφό που μόλις με εντοπίζει και αυτός τρυπώνει στην ρίζα μιας κεκλιμένης πλάκας. Άμεση άνοδος και χαλάρωση για επίσκεψη στην ροφόπλακα. Στην επόμενη βουτιά βρίσκομαι στην είσοδο της τρύπας που μπήκε το ψάρι με την ελπίδα να κοιτάει προς τα έξω όπως συνηθίζεται. Ο επινέφελος δεν φαίνεται πουθενά και ανεβαίνω στην επιφάνεια για οργάνωση νέου πλάνου. Δεύτερη βουτιά για περιμετρικό έλεγχο της πλάκας και πράγματι ο ροφός διακρίνεται από μία μικρότερη τρύπα σχεδόν αντιδιαμετρικά της πρώτης. Το ψάρι φαίνεται ολόκληρο και παραμένει ακίνητο αλλά με το κεφάλι προς τα μέσα και με φορά προς τα κάτω. Εύκολη βολή σκέφτομαι και όντως το ψάρι πλήττεται καίρια στο κεφάλι. Άλλη μία βουτιά προσπαθώντας να βγάλω το ψάρι από το άνοιγμα αλλά μάταια… Ο νεκρός ροφός δεν έρχεται προς το μέρος μου παρά μόνο μερικά εκατοστά. Απορώ αφού το άνοιγμα χωρούσε άνετα το ψάρι και φέγγω με τον φακό στο εσωτερικό του ανοίγματος για να διαπιστώσω τον λόγο της εμπλοκής. Στο μέσο περίπου του ανοίγματός υπάρχει ένα κόψιμο του βράχου που μοιάζει με σταλακτίτης που χωρίζει την μία τρύπα σε δύο! Ακολουθούν άλλες 7-8 βουτιές προσπαθώντας να βγάλω κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο το νεκρό ψάρι από την πλάκα. Χαμένος κόπος και χρόνος όμως.. Η μόνη λύση να βγει το ψάρι η τουλάχιστον να τελειώσει όλη αυτή η επικίνδυνη ταλαιπωρία θεωρώ πως είναι να το ξεψαρίσω από την βέργα. Αλλαγή πλάνου λοιπόν και άλλη μία βουτιά με σκοπό το ξεψάρισμα της ταιτινής από το κεφάλι του μαυρόψαρου. Σχεδόν απίθανο αφού η βέργα έχει βρει το ψάρι σε σκληρό σημείο. Χαλαρώνω, ηρεμώ και ξαναβουτάω ελπίζοντας να σπάσω το φτεράκι της βέργας! Μετά από άλλες 3 βουτιές η πολυπόθητη αστοχία υλικού δεν γίνεται πραγματικότητα αλλά τελικά το ψάρι ξεψαρίζει. Τελευταία βουτιά με βολή στα χείλια του ψαριού όπου τραβώντας το από εκεί, το υπόλοιπο κορμί του είναι εύκολο να το ακολουθήσει χωρίς να κοντράρει κάπου. Χρειάστηκαν σχεδόν 15 βουτιές για να με ακολουθήσει το 7κιλο ψάρι στην επιφάνεια και για να ορκιστώ πως δεν θα ξαναχτυπήσω ροφό αν κοιτάει προς το εσωτερικό του θαλαμιού του!
Απολογισμός: Το χάσιμο ενός ψαρέματος αφού αυτό σπαταλήθηκε εξ ολοκλήρου σε ένα μόνο ψάρι ή μάλλον σε μία μόνο τρύπα! και φυσικά η έκθεση του εαυτού μου σε κίνδυνο αφού επί 2,5 ώρες προσπαθούσα να ξεβραχώσω το νεκρό ψάρι.

Το ψάρι της ιστορίας. Άξιζε? Δεν νομίζω. Για κανένα ψαρι δεν αξίζει..


Ιστορία 2η: Έχω ανακαλύψει κατά τύχη ένα σήκωμα του βυθού στην προέκταση ενός μικρού κάβου που κρατάει εποχιακά συναγρίδες και όλο τον χρόνο χοντρούς σαργούς. Κατά καιρούς έχω πάρει και ροφούς όχι όμως πάνω από 6 κιλά. Ο τόπος με καλή διαχείριση με αντάμειβε σχεδόν κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν. Μια μέρα λοιπόν βρίσκομαι με το ζευγάρι και ξάδερφο μου, Μανώλη, στον τόπο αυτό και καρτερεύω για κανένα άσπρο. Ανεβαίνοντας ο Μανώλης με ενημερώνει πως κατευθύνθηκε ένας καλός ροφός στον συμπαγή βράχο 20 μέτρα πιο δεξιά μου. Δυσπιστώ μιας και τον συγκεκριμένο βράχο τον έχω ελέγξει παλιότερα αλλά δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον ή καλύτερα καμία τρύπα! Περιμένω λοιπόν να δω αν βρει αυτός καμία αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να εξισώσει. Αναλαμβάνω την βουτιά αλλά δεν βλέπω ούτε ψάρι, ούτε τρύπα. Ο ξάδερφος μου ορκίζεται πως είδε τον ροφό να χάνεται κάπου στον βράχο και προσπαθεί να μου υποδείξει το ακριβές σημείο που εξαφανίστηκε! Μετά από άλλες δυο βουτιές εντοπίζω μία είσοδο που δεν φαίνεται όχι μόνο από την επιφάνεια αλλά ούτε ένα μέτρο πριν αγγίξω τον βυθό. Φανταστείτε έναν βράχο σαν αναποδογυρισμένο μπωλ που δεν κάνει κανένα σκίσιμο ή τρύπα στο σημείο επαφής του με το βυθό αλλά από μια μικρή οβάλ δίοδο λίγων εκατοστών, στο κέντρο του, φαίνεται όλο το κούφιο εσωτερικό του. Ο ροφός ατάραχος με κοιτάει και μέχρι να καλοσκεφτεί πως εντόπισα την μυστική του είσοδο η ταιτινή μου έχει ήδη φτάσει τον εγκέφαλο του. Λύσιμο του μουλινέ και άλλη μία βουτιά για το βγάλσιμο του ψαριού από την τρύπα. Γέλια και χαρές έπονται στην επιφάνεια αφού το ψάρι είναι σε κιλά διπλάσιο από όσο υποθέταμε! Ο μεγάλος ροφός σίγουρα ήταν εκεί αρκετό καιρό, αθέατος και καλά διαβασμένος. Αποτελούσε αναμφισβήτητα τον άρχοντα του τόπου και κοντά στην ασφάλεια που ενέπνεε με την παρουσία του εκεί έλκυε και άλλα ψάρια όπως οι σαργοί και οι συναγρίδες αλλά και μικρότερους ροφούς (αυτούς που συνήθως έβγαζα εκεί τριγύρω). Η είσοδος του θαλαμιού του πραγματικά αόρατη το προστάτευε από κάθε επιφανειακό θηρευτή. Δυο μήνες αργότερα που επισκέφτηκα και πάλι τον τόπο μία έκπληξη με περίμενε… Σαργοί πουθενά και συναγρίδες απούσες. Ούτε κακάρελοι δεν υπήρχαν που παλιότερα αφθονούσαν..Θα είναι όλα μέσα στην μυστική τρύπα σκέφτηκα γελώντας αλλά στην επόμενη βουτιά το χαμόγελο κόπηκε.. Το θαλάμι άδειο. Για τα επόμενα 2 χρόνια περίπου το σκηνικό ήταν ίδιο. Το κομμάτι αυτό του βυθού που άλλοτε με είχε τροφοδοτήσει με πάρα πολλά ψάρια ήταν πλέον νεκροταφείο.
Το ψαρι της ιστορίας και το πάθημα που έγινε μάθημα.

Πολλοί ίσως σκεφτείτε ότι απλά έτυχε ή ότι ήταν μία σύμπτωση ή ότι η αιτία ήταν κάποιος άλλος παράγοντας που δεν γνωρίζω. Ακριβώς τις ίδιες σκέψεις έκανα και εγώ μη μπορώντας να πιστέψω ότι εγώ ήμουν η αιτία για την ερήμωση ενός τόσο καλού τόπου, μέχρι που 2 καλοκαίρια μετά φάνηκαν ξανά χοντροί σαργοί στο σήκωμα αυτό και ένας ροφός δώδεκα περίπου κιλών στην γνωστή-άγνωστη τρύπα τον οποίο φυσικά κρατήθηκα και άφησα στην ησυχία του… Έχουν περάσει σχεδόν 5 χρόνια από τότε και περίπου 15 ψάρια από 3 έως 7 κιλά πιασμένα τριγύρω από εκείνο το σημείο έχουν τιμήσει το ψυγείο μου και την ψησταριά μου. Τυχαίο? Άγνωστο…

2 σχόλια:

  1. Ωραίο άρθρο,εκεί που πρέπει να είμαστε προσεκτικοί πλέον ειναι το μέγεθος των ψαριών.Οι εποχές που η θάλασσα τα έδινε όλα σε αφθονία έχουν περάσει.Ετσι κάθε σωστος ψαράς πρέπει να γνωρίζει τα μεγέθη και τα κιλά.Με την εμπειρία που αποκτάς σιγά σιγά όλα μπορούν να υπολογιστούν.Δεν υπάρχει λοιπόν η δικαιολογία ότι δεν κατάλαβα τα κιλά του ψαριού.(όταν έχει περάσει τα 15 σου χρόνια).Βλέπω καθημερινά ακόμα (2018),γιατί ψαρεύω και εγώ,ερασιτέχνες να πιάνουν ότι να'ναι.(και να τα βγάζουν και στο internet).Δεν λέω τίποτα για τους επαγγελματίες,με αυτούς ας ασχοληθούν άλλοι.
    Πάντα με καλή δισθεση....

    ΑπάντησηΔιαγραφή