Το κακόμοιρο φουσκωτό και οι στεριανοί σαργοί.

Ξυπνάω όπως κοιμήθηκα, δηλαδή με όρεξη για ψάρεμα. Η βροχή δεν με πτοεί, είμαι παλικάρι. Η αλήθεια είναι ότι απλά ξέρω πως δεν πρόκειται να βραχώ περισσότερο αν βρέχει οπότε το παίζω ήρωας και με θάρρος ανάβω τον θερμοσίφωνα για να βάλω την στολή με ζεστό νεράκι στην ντουζιέρα. Οι νοτιάδες καλά κρατούν ακόμα αφαιρώντας μου την δυνατότητα για ψάρεμα σε όλες τις προσβάσιμες με αμάξι παραλίες που είναι ως επί το πλείστον οι νοτινές. Τα βορινά σημεία του νησιού στερούνται οδικού δικτύου με εξαίρεση 3 αδιάφορους κολπίσκους με αμμοφυκιάδες που ελπίζεις να δεις ψάρι μετά από αρκετό κολυμπητό που αρχίζει ο βραχώδης βυθός.. Ο ένας ψαρεύτηκε στην προηγούμενη εξόρμηση, ο άλλος έχει κάτι καλούτσικα αλλά και βαθούτσικα κομμάτια που δεν δύναμαι να ψαρέψω στην φάση που είμαι, οπότε η επιλογή προορισμού μένει μια και μοναδική.
Με έχουν γεμίσει αδιέξοδα αυτά τα κολυμπητά. Βλέπετε το μέσο που μου έδινε την δυνατότητα να επισκέπτομαι συναγριδοκάβους, βραχονησίδες και ροφοαποχές, δηλαδή το κακόμοιρο συμβατικό φουσκωτό σκαφάκι μου (για την ακρίβεια το ξεφούσκωτο σκαφάκι), βρίσκεται εδώ και 6μηνο στην ταράτσα του σπιτιού. Εκεί δοκιμάζει τις αντοχές του πότε στην έκθεση στον ήλιο και πότε στην βροχή και εύχεται να με πιάσει σύνδρομο προκοσύνης για να το επισκευάσω έτσι ώστε να νιώσουν τα ταλαιπωρημένα μπαλονάκια του ξανά λίγη αλμύρα. Πεισματικά δεν αποχωρίζομαι τους τίτλους του αναβλητικού και του ανεπρόκοπου που έχω αποκτήσει χρόνια τώρα και δεν στηρίζω την επιτυχία του ψαρέματος στον καλό ψαρότοπο, αλλά ακόμα μια φορά σε μια λέξη που το δεύτερο συνθετικό της είναι το φάρδος.

Κατεβαίνω υπό την αδιάκοπη βροχή τον λασπωμένο χωματόδρομο, ντυμένος με την σχετικά καινούρια στολή παραλλαγής ερήμου, φορτωμένος με ένα ψυγειάκι στον ώμο και στο άλλο χέρι πέδιλα και όπλα. Κινούμενος σαν πρωταγωνιστής σε ταινία-παρωδία αμερικάνικης υποκουλτούρας και ενώ τα καινούρια μου καλτσάκια βυθίζονται στις λασπόγουρνες, προσπαθώ τουλάχιστον να μην γλιστρήσω και να μην βρίσω. Πετυχαίνω οριακά μόνο το πρώτο και ικανοποιημένος που έφτασα ακέραιος εγώ και ο εξοπλισμός μου μέχρι εκεί που σκάει το κύμα, πετάω με ύφος και αέρα πρωταθλητή τα όπλα στο νερό. Επειδή κάθε ιστορία έχει και ένα ηθικό δίδαγμα οφείλω να σας πω ότι είκοσι λεπτά ψάξιμο στη θολούρα μου στοίχισε αυτή η υφάτη και αεράτη κίνηση.
Ξεκινάω το κολύμπι και αυτό που βλέπω είναι ότι δεν βλέπω τίποτα. Το ρέμα που καταλήγει στην παραλία έχει κατεβάσει πολύ χώμα και η ορατότητα είναι όση της θρυλικής ελληνικής δραματικής ταινίας της Φίνος φιλμ. Αφήνοντας τους παραλληλισμούς με την τέχνη και πιάνοντας τους άλλους με την πολιτική σκέφτομαι ότι μετά τον κάβο η ελπίδα έρχεται. Τα καρτεράκια στις αμμοφυκιάδες δεν επιφυλάσσουν καμία έκπληξη και συνεχίζω το κολυμπητο με την βροχή να δημιουργεί στο επιφανειακό στρώμα της θάλασσας ένα ομιχλώδες τοπίο. Όσο απομακρύνομαι από την παραλία και πλησιάζω τον βραχώδη κάβο το θολό τοπίο γίνεται ανεκτό. Μετά από μιάμιση ώρα καταδύσεων στην προέκταση του κάβου που είναι μια υποβρύχια γλώσσα με ενδιαφέροντα καρτερίσια πόστα αλλά και προκλητικές τρύπες για ψάξιμο έχω στην ζώνη μόνο μια μέτρια σκορπίνα. Η κίνηση, στην πάλαι ποτέ γεμάτη ζωή ξέρα, θυμίζει κάτι από βομβαρδισμένο τοπίο. Μιας και το έφερε η κουβέντα αξίζει να αναφερθεί ότι συχνά πυκνά η συγκεκριμένη ξέρα βομβαρδίζεται στην κυριολεξία. Παρακάμπτω τον σχολιασμό αυτής της ενέργειας βιασμού της θάλασσας και απλά δυσανασχετώ για την καταστροφική ανθρώπινη παρέμβαση στα θαλάσσια οικοσυστήματα με αποτέλεσμα την εκθετική μείωση των διαφόρων πληθυσμών της ιχθυοπανίδας τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι οξύμωρο φυσικά το γεγονός ότι κατακρίνω άλλους για την συνεχώς αυξανόμενη μείωση των ψαριών από την θάλασσα την στιγμή που είμαι ήδη μέσα σε αυτήν και προσπαθώ να κάνω το ίδιο. Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για την σημερινή κατάντια των βυθών μας. Όχι το ίδιο μερίδιο, αλλά είναι μεγάλη αλήθεια ότι όλοι έχουμε.

Το ψάρεμα στην ξέρα έχει τελειώσει μαζί με τις σκέψεις αυτοκριτικής και μένω με το κεφάλι έξω από το νερό να αντιμετωπίζω ένα μικρό δίλλημα. Να κολυμπήσω άλλη μια ώρα μέχρι τον κάβο που διαφαίνεται στον κοντινό ορίζοντα και το ένστικτο μου ψιθυρίζει ότι είναι πολλά υποσχόμενος ή να επιστρέψω μιας και η τύχη ήδη έδειξε με ποιανού το μέρος είναι. Παράλληλα σκέφτομαι ότι αν είχα αξιωθεί τόσο καιρό να επισκευάσω το έρημο το φουσκωτάκι τώρα θα ψάρευα επιλεκτικά σε συγκεκριμένα κομμάτια και δεν θα πρηζόντουσαν τα πόδια μου στο βατραχοπέδιλο. Η αδηφάγα επιθυμία μου για να βρίσκομαι στο νερό υπερνικά την απογοήτευση της σωματικής κούρασης, της αψαρίας και των αντίξοων συνθηκών και συνεχίζω αργά το κολύμπι παράλληλα με την ακτογραμμή. Άλλη μία ώρα βατραχοπέδιλο λοιπόν και φτάνω στον κάβο που αισθάνθηκα λανθασμένα ότι τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Καμία κίνηση σε καμία βουτιά με εξαίρεση μια μικρή συναγρίδα που εμφανίστηκε στο ίδιο καρτέρι που εξαφανίστηκε για πάντα. Καμιά δεκαριά βουτιές ακόμα μου επιβεβαιώνουν ότι οι κουφονοτιάδες δεν είναι και οι καλύτεροι καιροί για ψάρεμα.
Τραβιέμαι ρηχότερα και όπως σε κάθε εξόρμηση προσπαθώ να εντοπίσω κανένα σημείο με αχινούς προκειμένου να ικανοποιήσω την λαιμαργία μου για το θαλασσινό έδεσμα. Θυμάμαι κάτι άσπρα βράχια λίγο πιο πέρα που είναι γεμάτα από δαύτους και κατευθύνομαι προς τα εκεί. Μόλις πλησιάζω ένα κοπάδι με ευμεγέθεις σαργούς κινούνται στα 4 μέτρα βάθους. Η μορφολογία της ακτογραμμής δημιουργεί στο σημείο εκείνο κάτι σαν μικρό κολπάκι με εμένα να είμαι στο κέντρο του. Μπροστά στην θέα μου (είμαι λίγο τρομακτικός τύπος) και μάλλον επειδή η θέση του όγκου μου (δεν με λες και κοκκαλιάρη) αποθάρρυνε την διαφυγή προς τα βαθιά, οι μεγάλοι σαργοί φεύγουν ακαριαία προς τα ρηχά με τέτοια ταχύτητα που σκέφτηκα ότι θα βγουν στην στεριά από την πολλή φόρα!! Ψάχνω κάθε σχισμή από τα άσπρα βράχια -που πράγματι σφύζουν από αχινούς- αλλά σαργοί πουθενά. Τα ψάρια σίγουρα δεν έφυγαν, θα τα είχα δει. Κάπου εδώ θα είναι σκέφτομαι και συνεχίζω το εξονυχιστικό ψάξιμο για να εξαντλήσω την τελευταία μου ελπίδα να βγάλω κανένα ψαράκι.
Ο ρουφιάνος υπάρχει ιστορικά σε κάθε έγκλημα και έτσι και εδώ ένας μικρός σαργός που κάπου είχε ξεχαστεί, περνάει δίπλα μου και πάει κάτω από μία πλάκα που η μισή είναι έξω από το νερό. Πλησιάζοντας στο σημείο που δεν θα προσέγγιζα ποτέ αν δεν έβλεπα τον σαργό να κρύβεται εκεί, οι ασημένιες φιγούρες που βλέπω με γεμίζουν ικανοποίηση για το δεδομένο επερχόμενο αποτέλεσμα και τυχερό για την νέα ανακάλυψη. Βουτώ στην μικρή σχισμή της κεκλιμένης πλάκας χωρίς χαλάρωση και χωρίς εξίσωση -παρά το βάθος των 50 πόντων- και έρχομαι φάτσα με 4-5 ψάρια λίγο κάτω του κιλού. Βολή σε αυτό που βρίσκεται κοντύτερα μου και μου δείχνει προφίλ για αποφυγή ξεψαρίσματος, σπαρταρίσματος και περιττών θορύβων. Στην επόμενη βουτιά οι υπόλοιποι λείπουν. Βουτιά από την άλλη πλευρά, στο βαθύτερο σημείο της πλάκας, που αγγίζει το ένα μέτρο, και μαζί με τους σχεδόν κιλίσιους βλέπω και δυο αρκετά μεγαλύτερους μαυρομούτσουνους ξεδοντιάρηδες. Βολή ξανά στον κοντινότερο και το ψάρι περνάει στην ψαροβελόνα με συνοπτικές διαδικασίες. Μετά από εναλλάξ βουτιές στις δυο σχισμές και κρυφτούλι των σαργών πότε στην μία τρύπα και πότε στην άλλη καταφέρνω έναν ακόμα μαυρομούρη και αποφασίζω να μην προσπαθήσω άλλο. Τρία όμορφα ψάρια από το πουθενά, που τα έβγαλα γονατισμένος στην κυριολεξία, νομίζω είναι υπεραρκετά. Επίσης από το να έπαιρνα άλλα 2 ψάρια θεωρώ ότι αξίζει περισσότερο το ¨ρίσκο” να αφήσω την τρύπα να ξαναγεμίσει σαργούς. Αν συμβεί αυτό θα έχω στο ψαροbook μου άλλη μία “τρύπα ψυγείο” να με τροφοδοτεί με ψαράκια σε δύσκολες εποχές. Αν δεν συμβεί, επειδή τυχαία ίσως τα ψάρια βρέθηκαν και κρύφτηκαν εκεί, θα έχω απλά βγάλει δυο σαργούς λιγότερους, που δεν θα μου λείψουν έτσι και αλλιώς ποτέ.
Δεν ξεχνάω τον λόγο που με οδήγησε εκεί και τσακίζω μερικούς αχινούς. Αρχίζω με γρήγορους ρυθμούς την διαδρομή της επιστροφής. Έχοντας να κολυμπήσω ένα γεμάτο δίωρο χωρίς νόημα, ξανασκέφτομαι μοιραία το (ξε)φουσκωτό στην τάρατσα. Προσπαθώ να με δικαιολογήσω λέγοντας ότι αν ήταν στην θάλασσα δεν θα ανακάλυπτα ποτέ αυτή την πλάκα. Πράγματι. Μετά λέω ότι θα είναι πολύ καλύτερα να επισκέπτομαι την πλάκα χτυπητά με το φουσκωτό αποφεύγοντας το 4ωρο (τουλάχιστον) μπρος πίσω και αποφασίζω αύριο κιόλας να ξεκινήσω καρνάγιο.

Δυο χταποδάκια συμπληρώνουν το ψάρεμα. Ο ήλιος έχει αρχίσει να στεγνώνει τη μουλιασμένη γη και εγώ τον απολαμβάνω ξύνοντας τα ψάρια στο σκάσιμο του κύματος. Ενδιαφέρον πληροφορία είναι ότι τα στομάχια και των τριών σαργών ήταν τιγκαρισμένα απο απο θρύμματα αχινών γεγονός που αποδεικνύει τις διατροφικές τους συνήθειες. Τελικά δεν είναι τυχαίο που σουλάτσαραν νωχελικά εκεί. Μόλις είχαν φάει ένα βαρύ πρωινό σε ένα σημείο που είχε το αγαπημένο τους έδεσμα σε αφθονία. Είναι αστεία η σκέψη ότι τόσο εγώ όσο και οι σαργοί βρεθήκαμε εκεί λόγω κοινών διατροφικών συνηθειών. Θέλοντας να προστατέψω το υπό εξαφάνιση εχινόδερμο από τα κακούς σαργούς έχω έναν ακόμα λόγο να κυνηγώ μανιωδώς το νοστιμότερο ψάρι στα κάρβουνα.

Κατάκοπος αλλά ικανοποιημένος από την ανακάλυψη της ρηχής σαργοφωλιάς ανεβαίνω στην ταράτσα να αξιολογήσω τη πραγματική κατάσταση του κακόμοιρου φουσκωτού. Η θέα των κάβων στο βάθος του ορίζοντα ενθαρρύνουν την απόφαση να επαναφέρω στην δράση το μικρό συμβατικό. Δεύτερη απόφαση οι στεριανοί σαργοί να φαγωθούν σύντομα με φίλους έχοντας ως δήθεν αντικείμενο συζήτησης αν η μεγάλη αλιευτική πίεση που ασκείται στους σαργούς αντί να τους ωθεί προς τα βαθιά τους βγάζει προς την στεριά. Φυσικά ο βαθύτερος κρυφός στόχος είναι να φιλοτιμηθεί κάποιος από αυτούς να βάλει ένα χεράκι στην ανάσταση στου κακόμοιρου φουσκωτού.
Γνωρίζοντας ότι οι καιρικές συνθήκες θα συνεχίσουν στα ίδια μοτίβα και σκεπτόμενος ότι μετά από τόσες βουτιές στις αποχές των κάβων τελικώς η ψαροβελόνα γέμισε εκεί που σκάει το κύμα ξεθάβω το σνομπαρισμένο κοντό 60αράκι, την λίμα, τα κλιπσάκια και την 160άρα πετονιά.

Καλές ανακαλύψεις.