Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Ψαρεύοντας με κριτήριο την γεύση..


Για να γνωρίσουμε εμείς το ψαροντούφεκο ως ενα χόμπι που προσφέρει ψυχική ευτυχία και μια ενδιαφέρουσα αθλητικη ενασχόληση που ενίοτε συνδράμει και στο διατροφολόγιο μας, κάποιοι, μερικα χρόνια πριν, οδηγήθηκαν σε αυτό απο καθαρά βιοποριστικούς λόγους. Αυτός ο τρόπος τροφοσυλλογής με τα χρόνια μεταβιβάστηκε και εξελίχθηκε απο γενιά σε γενιά και απο τόπο σε τόπο. Για κάποιες περιοχές του κόσμου το ψαροντούφεκο εξακολουθεί να αποτελεί μέσο επιβίωσης, με αστεία για την εποχή μας αλιευτικά εργαλεία, και στοιχείο πολιτιστικής κληρονομιας και παράδοσης. Για κάποιες άλλες συμπεριλαμβανομένου και της χώρας μας έχει αναχθεί σε ένα χόμπι που που απλά μας γεμίζει, δεν αποτελεί πλέον μέσο επιβίωσης (άμεσα και νόμιμα τουλάχιστον), διέπεται απο νόμους που καθορίζουν την εφαρμογή του και διοργανωνονται για χαρη του αγώνες για την ανάδειξη των καλύτερων!
Ο κύκλος των ψαροντουφεκάδων μεγάλος, η γνώση αρκετή, οι τεχνικές εξελιγμένες, τα υλικά του εξοπλισμού “στρατιωτικων προδιαγραφων”, η ειδίκευση σε κάθε πτυχή του ψαροντούφεκου αναμενόμενη, αναπόφευκτη και συνάμα επιθυμητή. Επιλεκτικότητα είναι η λέξη που πολυ συχνά χαρακτηρίζει δικαίως το ψαροντούφεκο. Η νεα ψαροντουφεκάδικη κουλτούρα απαιτεί πολλές ατμόσφαιρες, τριλάστιχες βολές σε πρασινομάτες και κυνηγούς του βαθύ μπλέ και προάγει το απαξιωτικό βλέμμα για τους μικρούς υποβρύχιους κατοίκους της ρηχοπατιάς ως θηράματα μικρής θηρευτικής αξίας που πρέπει απλά να χαζεύουμε τον τρόπο που ζουν και κολυμπούν!
Και αυτή την ύστατη στιγμή της εξέλιξης εγώ σαν μαυρο ιπτάμενο και σιχαμερό έντομο μέσα στο γάλα, έρχομαι να διαφωνήσω μεν, επιχειρηματολογώντας δε.. Ωπα ρε παίδες!! Ωραίες οι συναγρίδες, τις λατρεύω. Τους ροφούς και τα μαγιατικα επίσης. Αλλά υπάρχουν και στιγμές που έχω ανάγκη πιο απλά πράγματα για να νιώσω πλήρης υποβρυχίως.. Και δεν επιτρέπω σε κανέναν να το σνομπάρει αυτό. Στην τελική το επιλέγω όχι επειδή δεν μπορώ να ψαρεψω “αλλιώς” αλλά επειδή την συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν το θέλω!
Δεν θέλω πάντα να ψαρεύω με κριτήριο το βάθος ή τα κιλά του ψαριού!! Θέλω να ψαρεύω βάση των προσωπικών γαστρονομικών μου κριτηρίων! Μου αρέσει ο κέφαλος, το μελανούρι, ο σκάρος ή ακόμα και ο σπάρος.. Να τα αγοράσω για να τα φάω? Θέλω με ενα κοντό αλουμινένιο οπλάκι να πιάσω ο ίδιος και να τηγανίσω 5 μπαρμπούνια. Είμαι ερασιτέχνης? Έτσι και αλλιώς όλοι είμαστε. Λέω εγω τώρα.. Υπάρχουν στιγμες που δεν θέλω να πάω στα –άντα, δεν θέλω να μην βλέπω χρώματα εκεί που ψαρεύω, δεν θέλω να νιώθω πίεση σε όλο μου το σώμα, δεν θελω να καθαρίζω μεγάλα ψάρια, δεν θελω να οπλιζω 3 ή 4 λάστιχα 1,3 μέτρα αλλά ένα μαλακό 16άρι λάστιχο το πολύ 60 πόντους!!
Και ρωτάω: Τι κάνει κάποιος όταν κραταει ενα οπλο με τρίαινα σε μία παραλία και χτυπάει χταπόδια και σκαράκια??
Και απαντάτε: Ψαροντούφεκο! Ακριβώς! Το βρήκατε.. Και αυτό λοιπόν ψαροντούφεκο είναι! Χαρακτηρείστε το ως απλό, γελοίο, παλαιομοδίτικο, πρωτόγονο, αντισυμβατικό, ρομαντικό ή όπως αλλιώς θέλετε, αλλά σίγουρα είναι ψαροντούφεκο!!
Ευχαριστεί, γεμίζει με εικόνες και συναισθήματα, και προσφέρει ένα όμορφο και υγιές γεύμα.
Ψαρεύοντας με κριτήριο την γεύση λοιπόν και όχι με τις νέες τάσεις των πολλών κιλών και ατμοσφαιρών εναποθέτω τις γαστρονομικές μου ρηχές προτιμήσεις ως τροφή προς σκέψη πριν γίνουν κυριολεκτική τροφή για εσάς και τους δικούς σας ανθρώπους.
Χταπόδι: Είναι ρηχά και υπαρχει σχεδόν παντού! Ευκολο στην σύλληψη και νόστιμότατο με οποιο τρόπο και αν καταναλωθεί. Η καθιερωμένη τουριστική συνταγή είναι απλά ψητό στα κάρβουνα με ούζο. Οι καλές νοικοκυρές το προτιμούν με κόφτο μακαρονάκι ή στιφάδο. Ξυδάτο αποτελει επίσης εναν εκλεκτό μεζέ και τηγανητό με λαδοξυδο μια συνταγη που γνωρίζουν λίγοι. Εγω δίνω την σημαντική πληροφορία να μην βιαστειτε να πετάξετε το μελανι που βρίσκεται στην κουκούλα του χταποδιού. Τηγανητό με ελαιόλαδο και σβησμένο με ξύδι αποτελεί τον αγαπημένο μου θαλασσινο μεζέ (συγκρίνεται μόνο με εναν φρεσκοσπαμένο γεματο αυγά αχινό!).
Σουπιά: Πραγματικά υπέροχο πλάσμα που εντυπωσιαζει με τις κινήσεις της υποβρυχίως. Αρκετές φορές τις χαζεύω και τις αφήνω να συνεχίσουν τον υποβρυχιο χορό τους. Αλλες φορές 3 λόγοι με ωθούν να πατήσω την σκανδάλη. Οι λογοι αυτοί είναι: σουπιες ψητες με το μελανι τους και φρεσκοστιμμένο λεμόνι, σουπιες με σπανακι, σουπιες στιφαδο.

Σκάρος: Ευκολο θήραμα της ρηχής ζώνης ενδίδει ακαριαία στα ρηχοκαρτερα και μπορει μια ψαριά να έχει ψάρια μόνο του είδους αυτού. Συνήθως μαγειρεύεται πλακί στον φούρνο, τηγανητός αν είναι μικροτερου μεγέθους και ψητός αν είναι μεγαλύτερος. Εγω σας θυμίζω οτι ο σκάρος είναι το μόνο μεγάλο ψάρι που τρωγεται με τα εντοσθια του και προτεινω να δοκιμάσετε να ψήσετε τον επόμενο ως εξής: Σπάτε την χολή του σκάρου και τον τυλίγεται με λεπια και εντοσθια σε ενα αλουμινόχαρτο. Τον πετατε στην χοβολη και αφού ψηθεί τον βγαζετε τραβωντας το τελευταιο λεπι της ουράς για να ακολουθήσουν τα υπόλοιπα μέχρι το κεφάλι... Ακολουθεί γευστικός οργασμός!
Μπαρμπούνι: Νομιζω δεν χρειαζεται συστάσεις ούτε επεφημίες. Τηγανητό ή ψητό δικαίως έχει κερδίσει μια θεση μεταξύ των κορυφαίων θαλασσιων εδεσμάτων. Μην ξεχνάτε πως το μπαρμπουνοκέφαλο ειναι το μόνο ψαροκέφαλο που δεν τρώνε οι γάτες….επειδή πολύ απλά ποτέ δεν περισσεύει από τον άνθρωπο!
Μελανούρι: Υπερκινητικό, γρήγορο και κοπαδιαστο κατακλύζει την ρηχή ζώνη. Η πεντάαινα σε τετοιες περιπτώσεις εγγυάται μια καλη μαβιά ψαριά. Τα μεγάλα στην σχάρα και τα μικρά στο τηγάνι είναι εξίσου όμορφες γευστικές εμπειρίες. 

Κέφαλος: Οχι φυσικά των λιμανιών. Πελαγίσιος. Απο τα γνωστά θηράματα των νεων του χωρου μας. Μπορεί να μην ικανοποιεί απαιτητικά κυνηγετικά ένστικτα αλλά εγγυάται μια γαστρονομική απόλαυση. Απίστευτη λευκή σάρκα που μοσχοβολάει στα κάρβουνα ή θα δώσει την δικιά του πινελιά σε μια χειμωνιάτικη ψαρόσουπα.
Μουγγρί: Κάθε κακκαβιά οφείλει να το περιλαμβάνει.
Σμέρνα: Εντυπωσιακό είδος με επιθετικό βλέμμα και προκλητικη αναπνοή που κόβει την ανάσα.. Τέλεια υδρόβια κίνηση που προκαλει θαυμασμό και δέος. Κάποιες φορές δεν αρκούμαι στο να την χαζεύω και επιχειρώ την σύλληψη της. Δεν το μετανοιώνω οταν η μυρωδιά του φιλέτου της στο τηγάνι φτάνει στα ρουθούνια μου.
Σαλούβαρδος –σκορπίνα: Αναφέρονται μαζί για τον λόγο ότι ανήκουν στη ιδια κατηγορια ψαριών που τα ακολουθεί μια λάθος “ταμπέλα” για τον τρόπο μαγειρέματος τους. Ήρθε η ώρα να καταρριφθεί ο μύθος! Τα επόμενα του είδους σας εκλιπαρώ να μην τα αδικήσετε μέσα σε κάποια ψαροσούπα. Ψήστε τα στα κάρβουνα!

Σάλπα: Ρηχό, κοπαδιαστό θήραμα επιρεπέστατο στο καρτέρι. Οι παχουλές του ειδους αφου καθαριστούν καλά πρεπει να τριφτούν με λεμονάκι και να τοποθετηθουν 2-3 κομματακια σκόρδου πριν τις απλώσετε στην σχάρα. Η μυρωδιά απερίγραπτη και η γεύση ιδιαίτερη και μοναδική.

Χειλού: Είτε είναι πράσινη, μαύρη ή πιτσιλωτή η σάρκα της ενθουσιάζει και τον πιο δύστροπο καλοφαγά. Γλυκιά γεύση με μοναδικό μειονέκτημα τα ψιλά κόκκαλα. Όταν ψηθεί κοντράρει επάξια πολλά γκουρμεδιάρικα ψάρια. Σε μία κακκαβιά προσθέτει την απαραίτητη λιπαρότητα για να χυλώσει όπως πρέπει.
Σαλάχι: Οχι, δεν είναι της ρηχοπατιάς. Σπάνια όμως μπορει να διασταυρωθείτε και με αυτό. Ο λόγος που αναφέρεται είναι πως θεωρείται από πολλούς ένα υπέροχο μη βρώσιμο πλάσμα με χαμηλή θηρευτική αξία. Λάθος κύριοι.. Το τηγανητο σαλάχι με σκορδαλιά είναι μια γεύση που δεν θα ξεχάσετε ποτέ! Εξίσου αξέχαστη θα σας μείνει η γεύση ενός βραστού σαλαχιού με καλό λαδολέμονο και φρέσκια ρίγανη.
Αυτές είναι οι δικές μου γαστρονομικές ανησυχίες που συχνά πυκνά με κάνουν να επιστρέφω, έστω και περιστασιακά, στα ρηχά και ασφαλή νερά. Επιστροφή στα νερά που ξεκίνησα το ψαροντούφεκο με ενα μαγιώ και έναν αστείο εξοπλισμό. Επιστροφή σε βάθη και θηράματα που αποτελούν όχι μόνο το δημοτικό σχολείο κάθε ψαροντουφεκα αλλά και το μεταπτυχιακό κάθε γευσιγνώστη και καλοφαγά!
Καλές σχαριές!
Read more!

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Όσο αγαπάς την θάλασσα τόσο υποφέρεις όταν εκεί πονάς...


Η θάλασσα όπως έχω δηλώσει είναι ο μεγάλος μου έρωτας. Δεν είναι τρόπος ζωής για εμένα. Είναι η ζωή μου. Πάθος, αγάπη, εξάρτηση.. είναι μερικές ακόμα λέξεις που μπορούν να περιγράψουν μερικώς την σχέση που έχω μαζί της. Ένας τρίτος θα μπορούσε δικαιολογημένα να χρησιμοποιήσει και τις λέξεις υπερβολική, παράλογη, αρρωστημένη για να χαρακτηρίσει την σχέση αυτή..
Η ζωή μου λοιπόν είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την θάλασσα. Έχω επιλέξει να είναι η τελευταία εικόνα πριν κοιμηθώ κάθε βράδυ και η πρώτη μόλις ξυπνήσω κάθε πρωί. Η επαφή μου μαζί της καθημερινή, ουσιαστική, ανιδιοτελής.. Οι στιγμές ευτυχίας και ψυχοσυναισθηματικής πληρότητας που έχω βιώσει κοντά της κυριολεκτικά αμέτρητες. Οι στιγμές πόνου μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.. Μια τέτοια στιγμή πόνου έζησα μόλις λίγες μέρες πριν και τώρα που μπορώ θέλω να το μοιραστώ.. Στην αρχή μου ήταν αδιανόητο να πω έστω μια κουβέντα. Είναι όμως χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης να ξεχνάει. Ίσως είναι ένα χαρακτηριστικό που το απόκτησε ο άνθρωπος εξελικτικά από την ενστικτώδη ανάγκη για επιβίωση...
Τρίτη 21 Αυγούστου 2012
Επιτέλους ήρθε η μέρα που όλα είναι ευνοϊκά για να πάμε με τον Βασίλη για ψάρεμα. Εδώ και πάρα πολλές μέρες συζητάμε για την εξόρμηση αυτή. Από αρχές καλοκαιριού. Από τότε δηλαδή που ο Βασίλης ήρθε, όπως κάθε καλοκαίρι, για διακοπές στο νησί. Μια κάτι φίλοι που ήταν και αυτοί στο νησί και έτρεχα όλη μέρα μαζί τους, μια κάτι δουλειές του Βασίλη, μία κάτι δικές μου, μία τα μελτέμια, μία το ένα και μία το άλλο, το καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του και ψάρεμα δεν είχαμε πάει ακόμα. Παρά τις αναβολές κάθε βράδυ στο λιμάνι ένας πανομοιότυπος διάλογος λάμβανε μέρος:
Β: Επ… Έλα εδώ.. Πες μου.. Τι βγάλατε σήμερα?
Μ: Κάτι βγάλαμε…και μόλις το φάγαμε! Ετοιμάσου να πάμε και παρέα.
Β: Εγώ έτοιμος είμαι. Όποτε θέλεις εσύ πες μου και φύγαμε.
Μ: Ωραία.. Εσύ αδερφέ δεν θα κάνεις τίποτα. Θα είσαι στο σκάφος και εγώ θα σου πετάω τα ψάρια επάνω.. Μόνο μετά στο φαί θα σε χρειαστώ..
Β: Η ειδικότητα μου…, απαντούσε γελώντας.
Αυτό που διέκρινα από την αρχή στον Βασίλη είναι ένα απίστευτο μεράκι για την θάλασσα. Είναι χαραγμένο στο βλέμμα του κάθε φορά που βρίσκεται κοντά της. Ίσως αυτό το αμοιβαίο πάθος ήταν και ο λόγος που ήρθαμε κοντά. Και οι δύο ανυπομονούσαμε τόσο πολύ να πάμε μαζί... να περάσουμε όμορφα.. να γελάσουμε.. και αν καθόταν να βγάζαμε και ψάρια.. Η συνέχεια του ψαρέματος ήδη συμφωνημένη. Κακκαβιά σε καφενείο φίλου που είναι μάστορας στο μαγείρεμα της. Η παρέα θα ήταν μεγάλη και καλή. Οι στιγμές που θα ακολουθούσαν αξέχαστες για όλους. Ήταν δεδομένο ότι θα γινόταν κάπως έτσι. Η τόση θετική ενέργεια που υπήρχε στον χώρο μετά από κάθε συζήτηση, μετά από κάθε ατάκα, μετά από κάθε γέλιο δεν άφηνε περιθώρια για να να προβλέψεις κάτι άλλο..
Ο Ηλίας, φίλος ψαροντουφεκάς από το νησί, θα έφευγε και αυτός σε λίγες μέρες και δεν είχαμε πέσει ούτε μία φορά μαζί. Τηλέφωνο και στους δύο λοιπόν κατά τις 13.00 και ορίζουμε το πολυπόθητο ραντεβού στο λιμάνι κατά τις 16.00.
Τελειώνω την δουλειά στις 15.00 και τρέχω να ετοιμάσω εξοπλισμό και να κατεβώ στο λιμάνι. Τα σενάρια πολλά, οι προβλέψεις αισιόδοξες, το ηθικό και η διάθεση στα ύψη και γενικά το κλίμα υπέροχο. Το πλάνο της ημέρας ήθελε εμένα και τον Ηλία να κάνουμε ψαροντούφεκο σε χτυπητά σημεία και ο Βασίλης να εκτελεί χρέη βαρκάρη με την Λυδία, το δικό του 5μετρο φουσκωτό.
Ώρα αναχώρησης περίπου στις 16.05 και ώρα άφιξης στον τόπο περίπου 16.20. Άγκυρα στο νερό στον μικρό κάβο απέναντι από μια μικρή βραχονησίδα, περιμέτρου 300 περίπου μέτρων, που θα ήταν και ο πρώτος τόπος που θα ψαρεύαμε. Επιλέγουμε το σκάφος να μείνει αγκυροβολημένο μιας και το ψάρεμα στον συγκεκριμένο τόπο δεν θα μπορούσε να διαρκέσει πάνω από 45λεπτά αφού τα καλά σημεία τα γνωρίζαμε και θα επιχειρούσαμε μερικές βουτιές κατευθείαν εκεί. Ντυνόμαστε, γελάμε, πειραζόμαστε και απολαμβάνουμε και οι τρεις τα πολλά συναισθήματα πληρότητας, ικανοποίησης και ευτυχίας που μας προσφέρει απλόχερα η επαφή με την θάλασσα αλλά και η καλή παρέα.
Πέφτω με τον Ηλία στο νερό σύμφωνα με το ρολόι του στις 16.35. Μέχρι το νησάκι μεσολαβεί ένα μπουγαζάκι 150 μέτρων. Μετά από 30 μέτρα κολύμπι γυρίζω προς το σκάφος και βλέπω τον Βασίλη να τακτοποιεί πράγματα. Πολύ μερακλής άνθρωπος ο Βασίλης, όλα θέλει να είναι σε τάξη, ακριβώς το αντίθετο από εμένα δηλαδή! Χαμογελάω και συνεχίζω. Από την πρώτη βουτιά η μάσκα μου παίρνει νερά λόγω ενός μικρού σπασίματος στο εξωτερικό πλαστικό κάλυμμα των φακών. Ξενερώνω λίγο αλλά συνεχίζουμε το ψάρεμα με τον Ηλία κολυμπώντας στην δυτική πλευρά της βραχονησίδας. Μετά από μερικές βουτιές συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να συνεχίσω το ψάρεμα λόγω μάσκας και επιχειρώ να φωνάξω τον Βασίλη να έρθει κοντά με το σκάφος. Η απόσταση από το σκάφος και ο 5άρης βοριάς δεν επιτρέπει να ακουστεί η φωνή μου ως εκεί οπότε στρίβουμε το νοτινό καβάκι και επιστρέφουμε προς το σκάφος από την ανατολική της πλευρά της βραχονησίδας. Έχουμε φέρει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου κύκλο το νησάκι και απομένει κολύμπι 150 μέτρων στο μπουγαζακι για να φτάσουμε το φουσκωτό. Εκείνη την στιγμή ένα ψαράδικο ξύλινο καΐκι με 3 ντόπιους ψαράδες έρχεται κατά πάνω μας. Ένας πανικός φαίνεται στο ύφος τους και μια σύγχυση στα λόγια τους.
Μας λένε πως υπάρχει ένας πνιγμένος άνθρωπος δείχνοντας μας το νοτινό καβάκι που μόλις στρίψαμε. Οι ψαράδες βλέποντας έναν πνιγμένο σε μικρή απόσταση από ψαροντουφεκάδικη σημαδούρα θεώρησαν πως κάποιος άτυχος ψαροντουφεκάς έχασε την ζωή του. Η ξαφνική τραγική πληροφορία μας συντάραξε. Τρελαθήκαμε. Τους είπαμε φυσικά ότι εμείς ψαρεύαμε μόνο οι δυο μας και δεν είχαμε κάποιον τρίτο μαζί.
Έπρεπε όμως να επέμβουμε το γρηγορότερο δυνατόν. Ο κοντινός κόλπος στην περιοχή ήταν γεμάτος ιστιοπλοϊκά με τουρίστες και αμέσως υπέθεσα πως για κάποιον με μικρή θαλασσινή εμπειρία συνέβη το μοιραίο.
Βγάζω το κεφάλι έξω από το νερό για να φωνάξω τον Βασίλη να έρθει να μας πάρει με το φουσκωτό για να επέμβουμε ακόμα πιο γρήγορα. Ο Βασίλης δεν φαίνεται στο σκάφος. Αγχώνομαι λίγο αλλά ηρεμώ όταν διακρίνω βατραχοπέδιλα να καταδύονται δίπλα στο φουσκωτό.
- “Να ο Βασίλης, βουτάει ακριβώς δίπλα στο φουσκωτό”, λέω στους υπόλοιπους.
-“Όχι, όχι… δεν πρέπει να είναι αυτός. Αφήσαμε εμείς κάποιον εκεί λίγο πριν για να μαζέψει αχινούς” απαντούν οι ψαράδες.
Δεν έχει νόημα να χάνουμε χρόνο οπότε ανεβαίνουμε όπως όπως στο ψαράδικο καΐκι και πηγαίνουμε μερικά μέτρα πιο πίσω από εκεί που μας μαζέψανε. Η τελευταία βουτιά του Ηλία σύμφωνα με το ρολόι ήταν 17.12. Το καΐκι πηγαίνει προς το σημείο που υπέδειξαν οι ψαράδες. Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες. Ο πανικός στα μάτια των ψαράδων, ο δικός μου φόβος να αντικρίσω το επερχόμενο θέαμα ενός πνιγμένου ανθρώπου, ο τρόμος στα μάτια του Ηλία προκαλούν ένα περίεργο άγχος, έναν κόμπο στο στομάχι και ένα φόβο.
Από μακριά διακρίνω ένα ανθρώπινο σώμα μπρούμυτα στην επιφάνεια της θάλασσας περίπου 100 μέτρα ανοιχτά από το νότιο καβάκι της βραχονησίδας. Όχι. Ο εγκέφαλος μου δεν θέλει να δεχτεί την πληροφορία που του στέλνουν τα μάτια μου. Το σώμα που επιπλέει μπροστά μας είναι μάλλον του Βασίλη. Το χαρακτηριστικό κόκκινο μαγιό του δεν αφήνει αμφιβολία. Υπάρχει όμως μια ελπίδα να κάνω λάθος.. Όχι. Όσο πλησιάζουμε κάθε ελπίδα να μην είναι ο Βασίλης χάνεται. Πλησιάζουμε το σώμα και το ανεβάζουμε στο σκάφος. Δεν μπορώ να βρω λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωσα όταν γυρίσαμε το άψυχο σώμα και είδα το πρόσωπο του φίλου μου. Το κορμί του είναι ξαπλωμένο στην κουβέρτα του καϊκιού. Είναι παγωμένο. Είναι ακίνητο. Είναι άψυχο. Είναι ψέμα. Όχι.. Είναι αλήθεια. Ένας κόμπος παντού.. Ένα μούδιασμα στο κεφάλι και την ραχοκοκκαλιά.. Μια δύσπνοια.. Ένα σφίξιμο.. Πνίγομαι και ας μην είμαι στο νερό. Θέλω να πάρω μια βαθιά ανάσα και δεν μπορώ.. Θέλω να φωνάξω. Θέλω να κλάψω. Θέλω να αντιδράσω κάπως... Όχι ρε γαμώτο.. Δεν είναι δυνατόν.. Όχι...Οχι.. Οχι…
Δεν θέλω να δεχτώ ότι ο Βασίλης είναι νεκρός. Η μεγάλη απόσταση 300 περίπου μέτρων από το σκάφος δηλώνει το αδιανόητο.. ότι είναι ήδη αργά. Για να φτάσει εκεί το σώμα του Βασίλη σύμφωνα με τον καιρό και τα ρεύματα της περιοχής εκτιμώ ότι χρειάστηκαν το λιγότερο 30 λεπτά. Δηλαδή ελάχιστα λεπτά μετά από την στιγμή που τον αφήσαμε μόνο στο σκάφος. Ο χρόνος αυτός δεν αφήνει περιθώρια για ελπίδες. Η λογική όμως χάνει και κερδίζει το συναίσθημα. Δεν θα παραιτηθώ.. Όχι έτσι.. Όχι χωρίς προσπάθεια τουλάχιστον.. Αρχίζω τεχνητή αναπνοή και μαλάξεις. Στην πρώτη εμφύσηση ο θώρακας σηκώνεται και στην φυσική εκπνοή νερό και αφρός βγαίνει από το στόμα. Ναι.. αναπνέει.. Ήθελα πολύ να το πιστέψω αλλά δυστυχώς δεν ήταν η πραγματικότητα αυτή. Συνεχίζω συναισθηματικά φορτισμένος να επαναφέρω στην ζωή τον φίλο μου.. Απλά τραγικό. Ξανά και ξανά… Απλά μάταιο. Μετά από δέκα λεπτά περίπου επιτρέπω στον εαυτό μου να δεχτεί το θλιβηρό γεγονός και την μακάβρια εικόνα. Κλείνω τα μισάνοιχτα μάτια του Βασίλη και χάνομαι σε έναν βαθύ πόνο..
Οι σκέψεις πυροβολούν το μυαλό. Ο χρόνος κάπου έχει χαθεί. Έχω σαστίσει. Είναι τώρα? Είναι πριν? Είναι πραγματικότητα? Το μυαλό συγχωνεύει εικόνες ζωής και θανάτου από τον Βασίλη και δημιουργεί πρωτόγνωρα συναισθήματα. Ζωή και θάνατος μαζί.. Το ψέμα και η αλήθεια μαζί…
Ζητάω να με αφήσουν στο φουσκωτό. Ανεβαίνω στο σκάφος του Βασίλη με σκοπό να τρέξω να ειδοποιήσω γιατρούς και συγγενείς όσο πιο γρήγορα μπορώ. Ψέματα…ξέρω ότι είναι μάταιο.. μάλλον ζητά το μυαλό μου την τελευταία εικόνα ζωής που θυμάται από τον Βασίλη. Εκεί.. στο 5μετρο φουσκωτό. Εκεί που γελάσαμε για τελευταία φορά πριν λίγα λεπτά.. εκεί που τον κοίταξα όλο ζωντάνια πριν από λίγο να τακτοποιεί τα πράγματα.. Εκεί.. Είναι δυνατόν? Δυστυχώς είναι..
Σηκώνω άγκυρα, βάζω μπροστά την μηχανή και φεύγω γρήγορα μόνος για το λιμάνι του νησιού. Η δίχρονη μηχανή ακούγεται σαν να ουρλιάζει. Το ίδιο θέλω να κάνω και εγώ. Το χέρι μου ψάχνει το κινητό μου τηλέφωνο που είχα αφήσει στον Βασίλη. Το βρίσκω στο ντουλαπάκι της κονσόλας. Καταλαβαίνω ότι έχω πάθει σοκ όταν βλέπω τα χέρια μου να τρέμουν τόσο που αδυνατώ να ψάξω τηλέφωνα στην λίστα του τηλεφώνου. Πρέπει να ηρεμήσω. Παίρνω τηλέφωνα παντού. Δεν απαντά κανένας. Τι γίνεται ρε γαμώτο? Το σκάφος τρέχει. Είμαι μόνος. Μήπως ονειρεύομαι? Όχι.. δυστυχώς. Η μυρωδιά του εμετού στο στόμα μου από τα γαστρικά υγρά του Βασίλη δεν μου επιτρέπουν να έχω ψευδαισθήσεις.. Μακάβρια εικόνα, το ξέρω. Όμως είναι αυτή που μου έχει χαραχθεί περισσότερο από όλες στο μυαλό. Βουρκώνω.. Κλαίω. Βγάζω μια κραυγή. Επιτέλους. Έσπασα το τοίχο που δεν με άφηνε να αντιδράσω. Κοιτάω πίσω. Το ξύλινο καίκι ακολουθεί. Είναι αλήθεια. Εκεί στο καΐκι παίζεται ένα ακόμα ψυχολογικό μαρτύριο για τον Ηλία και τους ψαράδες. Άπειρες σκέψεις…Ο χρόνος έχει τρελαθεί. Από την μία τα δευτερόλεπτα δεν περνάνε με τίποτα. Από την άλλη έφτασα σχεδόν στο λιμάνι. Πέφτω δίπλα στην προβλήτα δένοντας πρόχειρα ένα σχοινί έξω. Τρέχω με την στολή πανικόβλητος στο κεντρικό σοκάκι του νησιού να βρω κάποιον. Οποιονδήποτε. Όλοι κατάλαβαν ότι κάτι συνέβη. Κάτι τραγικό. Ο κόσμος μαζεύεται. Τα νέα μαθαίνονται. Και τώρα το δυσκολότερο κομμάτι. Η στιγμή που ο κόμπος στον λαιμό γίνεται τόσο μεγάλος που δεν σε αφήνει να αρθρώσεις λέξη. Είναι η στιγμή που πρέπει να ενημερώσω τους ανθρώπους του Βασίλη..
Κάπου εδώ τελειώνει η θαλασσινή ιστορία και αρχίζει ένας προσωπικός ψυχολογικός Γολγοθάς και μια οικογενειακή τραγωδία που δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναφερθώ. Θα αναφέρω μόνο την αιτία του θανάτου όπου σύμφωνα με τον ιατροδικαστή ήταν ένα πολύ ισχυρό έμφραγμα που είχε ως αποτέλεσμα την πτώση στην θάλασσα και ένα φυσικό επακόλουθο πνιγμό. Έτυχε να είναι στην θάλασσα. Όχι. Εγώ δεν πιστεύω στην τύχη… Οπουδήποτε σύμφωνα με τους ειδικούς το αποτέλεσμα θα ήταν ίδιο, θάνατος. Εσείς χρειάζεστε αυτή την σημαντική ιατροδικαστική πληροφορία για να ολοκληρωθεί αυτή η θαλασσινή ιστορία χωρίς ερωτηματικά. Εμένα την απαιτούσε η συνείδηση μου.
Δεν θα επεκταθώ. Θα μείνω στην αμιγώς θαλασσινή τραγική εμπειρία που βίωσα στην θάλασσα... Στην γαλανή θεά που αγαπώ και αποτελεί την ζωή μου. Τον έρωτα μου. Το πάθος μου. Το περιβάλλον που μου έχει χαρίσει τα μέγιστα συναισθήματα ευτυχίας και ψυχικής γαλήνης.. Και όμως…Στην θάλασσα που αγάπησα όσο τίποτα άλλο, πόνεσα όσο πουθενά αλλού..

  Έτσι είναι τα μεγάλα πάθη. Πάντα έχουν ένα μεγάλο τίμημα. Εδώ το τίμημα είναι να πολλαπλασιάζεται ο ψυχικός πόνος. Στον πόνο της απώλειας προστίθεται ένας ακόμα πόνος. Ο πόνος ότι πόνεσα στην θάλασσα. Ότι η εικόνα της γαλήνης, της ευτυχίας και της ζωής αντικαταστάθηκε αμέσως στα μάτια μου με την εικόνα της λύπης, της θλίψης και του θανάτου.. Και έγινε εκεί.. εκεί που δεν ήθελα. Εκεί που πάλι θα βρεθώ.. εκεί που που θα ξεχαστώ αλλά δεν θα ξεχάσω.. εκεί που θα συνεχίσω να ζω.. στην θάλασσα.


Να είναι το τελευταίο σου ταξίδι με μπουνάτσα γελαστέ φίλε..
..να είναι με μια μυρωδιά ιωδίου στα ρουθούνια και μια αλμύρα στα χείλια σου..
..να είναι γαλήνιο και εσύ να το απολαμβάνεις όπως πάντα, χαμογελώντας..
..είθε να είναι απλά θαλασσινό.

Read more!