Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

Ταξίδι στον χρόνο.

Ψαροντούφεκο δεν είναι μόνο άπνοιες και ψάρια.
Είναι στιγμές. Ένα σύνολο από στιγμές πριν και μετά από αυτό καθεαυτό το ψάρεμα που σε κάνουν να έχεις ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο στο πρόσωπο σου αλλά και ένα ακόμα βαθύτερο εσωτερικό χαμόγελο στην ψυχή σου.
Έτσι και εγώ χαμογέλουσα προχθές. Εξωτερικά και εσωτερικά.

Η παρέα.
Η παρέα δυνατή.
Ο μικρός Αντώνης ξύπνιος από νωρίς το πρωί.
Ο Γιώργος ο βαρκάρης σχεδόν άυπνος.
Ο καφές χάλια αλλά απαραίτητος.
Ο καιρός ιδανικός.
Ο προορισμός πολλά υποσχόμενος.
Ο βυθός ζωντανός.
Η τύχη με το μέρος μας.
Τα ψάρια εντυπωσιακά.

Η ψαριά.
Γέλια και πειράγματα.
Φωτογραφίες και τηλέφωνα σε φίλους.
Και χαμόγελα. Πολλά μεγάλα χαμόγελα για όλα τα παραπάνω.
Και ένα ακόμα χαμόγελο. Κρυφό. Βαθύ. Ουσιαστικό.
Που κάνεις κάποιον άλλον να χαμογελά.
Έναν πιτσιρίκο που μόλις ξεκίνησε το ψαροντουφεκο.
Χαμογελάει..
Επειδή είδε και άγγιξε πρώτη φορά ροφό σαν αυτούς που βλέπει στα περιοδικά.
Επειδή φοράει την στολή που του χάρισα και δεν κρυώνει πια.
Επειδή απλά κάνει ψαροντούφεκο.
Εικόνα ανεκτίμητη.

Το χαμόγελο.
Εικόνα που με ταξίδεψε νοητά πίσω στον χρόνο.
Με είδα ξανά ….τότε που κατέβαινα τρέχοντας τα σκαλόπατια του νησιού που καταλήγουν στην μικρή παραλία έχοντας στο χέρι ενα καμάκι με ένα πιρούνι στην άκρη.
Με έιδα ξανά…τότε που ξεφύλλιζα τον Υποβρύχιο Κόσμο και μετά έπαιρνα πέδιλα και μάσκα και έπεφτα για ώρες στο νερό προκειμένου να ζήσω και εγώ τον μύθο που υπήρχε στο μυαλό μου.
Με είδα ξανά.. να αγωνιώ να χτυπήσω άπληστα κάθε ψάρι.
Με είδα ξανά.. να τρέμω από τις πολλές ώρες στο νερό και να κάθομαι στα ζεστά βράχια προκειμένου να ζεσταθώ και να συνεχίσω.
Με είδα ξανά... να τρέχω να δείξω την ψαριά μου στον παππού μου, σε γονείς και φίλους.
Με είδα ξανά... να είμαι ξαπλωμένος στα βότσαλα με το βλέμμα μου να χάνεται στο άπειρο μπλε και και το μυαλό στις άπειρες σκέψεις.

Τώρα πια δεν έχω καμάκι με πιρούνι.
Ούτε βγαίνει πια ο Υποβρύχιος Κόσμος.
Και απέναντι στα ψάρια είμαι ψύχραιμος και εγκρατής.
Οι μύθοι μου καταρρίφθηκαν.
Η στολή δεν με αφήνει να κρυώσω.
Και τα ψάρια δεν τρέχω να τα δείξω.
Μόνο το τελευταίο έχει μείνει απαράλλαχτο όπως τότε.
Αυτό το χάσιμο του βλέμματος στο άπειρο μπλε και το χάσιμο του μυαλού στις άπειρες σκέψεις.

Ευχαριστώ για το ταξίδι μικρέ..
Read more!