Καλή χρονιά!

Η δημιουργία του μπλόγκ πριν απο 5 μήνες έγινε απο απλο μερακι για την θαλασσα και το ψαροντουφεκο. Κάθε κρυφη προσδόκια έχει ξεπεραστεί σε πολλαπλάσιο βαθμό. Οι μεχρι τωρα 5000 αναγνώστες, τα 30 μέλη, τα τιμητικα σχόλια,τα προσωπικά μηνύματα αναγνωστών και οι αναδημοσιεύσεις των αρθρων μου σε άλλες σελίδες με γεμίζουν χαμογελα και όρεξη να θέλω να συνεχίσω μέσα απο αυτον τον ιστότοπο να προσφέρω ανιδιοτελώς την οποια γνώση ή εμπειρια σε όποιον αγαπά αυτό που λέγεται θάλασσα ή ψαροντούφεκο.
Σας ευχαριστώ όλους.
Εύχομαι να έχετε μια όμορφη χρονιά. Μια χρονιά θαλασσινή..

Read more!

5 λόγοι για να πούμε όχι στον πολυπόθητο ροφό!

Ροφός. Αναμφισβήτητα το ψάρι τρόπαιο κάθε νέου ψαροκυνηγού που για χάρη του έχουν γραφτεί αμέτρητα άρθρα, έχουν γίνει ατελείωτες συζητήσεις, έχουν αναλυθεί όλες οι τεχνικές βήμα προς βήμα. Φίλοι μου, μην βαράτε! Δεν έχω σκοπό να σας πω άλλη μία φορά σε ποια οικογένεια ανήκει, που ζει, τι τρώει και ούτε να αναλύσω καμία καινούρια τεχνική που θα τον βάλει στο ψυγείο σας… Πέντε λόγους θέλω να θα σας αναφέρω που ακόμα και αν βρεθείτε αντιμέτωποι με τον με τον πολυπόθητο ροφό είναι προτιμότερο να μην τον χτυπήσετε… Τώρα βαράτε! Σας παραθέτω λοιπόν τους λόγους που προσωπικά με φρενάρουν πριν πατήσω την σκανδάλη στην θέα αυτού του υπέροχου μαυρόψαρου παρά το γεγονός ότι λατρεύω να το κυνηγώ και να το περνάω στην ψαροβελόνα μου:

1.Το βάθος του. Δεν πιστεύω να χρειάζεται ιδιαίτερα επιχειρήματα για να σας αποτρέψω να χτυπήσετε κάποιο ροφό σε οριακό για τον καθένα σας βάθος. Τα εκατοντάδες περιστατικά υποξίας, πολλά εκ των οποίων με τραγικό τέλος, θεωρώ πως είναι ικανά να το κάνουν καλύτερα από εμένα. Είτε από άγνοια είτε από επιπολαιότητα είτε από έναν απρόβλεπτο παράγοντα κάποιες φορές όλοι μας πιθανόν να έχουμε φτάσει στα όρια μας σε μέτρα ή σε δευτερόλεπτα.. Αυτό φυσικά αποτελεί εξαίρεση και αλίμονο για όποιον αποτελεί μέρος της τεχνικής του! Επιπλέον, όταν το οριακό βάθος για εμάς είναι και οριακό βάθος για το ζευγάρι μας, τότε σε καποια ενδεχόμενη διάσωσή μας περισσότερο θα κινδυνέψει και η δικιά του ζωή παρά θα σωθεί η δικιά μας. Αποφεύγουμε να ρίχνουμε ακόμα και σε πιο μικρά και πιο «εύκολα» ψάρια όταν το βάθος είναι οριακό για τις δυνατότητες μας, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα τόσο δυνατό και ζόρικο ψάρι όπως ο ροφός.

2.Το θαλάμι του. Έστω ότι εντοπίσαμε τον επινέφελο σε προσιτό για εμάς βάθος και αυτός τρυπώνει στο θαλάμι του. Καλή χαλάρωση, βουτιά στην τρύπα που τον είδαμε να μπαίνει και νάτος στο βάθος με το κεφάλι προς τα μέσα. Εάν δεν διαθέτετε όπλο με διόπρα-λέιζερ (αυτό μένει να δούμε!) που σημαδεύει μόνο εγκέφαλο τότε αφήστε τον ροφό στην ησυχία του και προσπαθήστε μια άλλη φορά. Εάν υπάρχει μία πιθανότητα να βραχώσει ο ροφός υπό τις παραπάνω συνθήκες τότε υπάρχουν πολλές περισσότερες πιθανότητες να χαλάσουμε το ψάρεμα μας και να ρισκάρουμε την ζωή μας στην προσπάθεια να τον ξεβραχώσουμε. Το ψάρι θα βρίσκεται εκεί και την επόμενη φορά που θα το επισκεφτείτε και σίγουρα θα σας δοθεί μια πιο ασφαλής ευκαιρία με θολούρα, με συρτό, με το ψάρι να χωνεύει στον προθάλαμο κτλ.
3.Οι γείτονες του. Ποιος δεν θα προτιμούσε μια πεντάκιλη συναγρίδα ή 5-6 κιλίσιους σαργούς από έναν πεντάκιλο ροφό; Αν γνωρίζουμε ότι ο τόπος κρατάει ψάρια καλύτερα από τον ροφό που μόλις εντοπίσαμε καλό θα είναι να μην ασχοληθούμε καθόλου μαζί του. Αν δεν γνωρίζουμε τι ψάρια παίζουν στην περιοχή αλλά το ένστικτο μας μας δημιουργεί υποψία για κάτι καλό, τότε ένα καρτεράκι εκεί τριγύρω θα μας δείξει τους γείτονες του μαυρόψαρου. Στην περίπτωση που βιαστείτε να ρίξετε στο ροφό το σίγουρο είναι πως μετά από την βολή, το σπαρτάρισμα που θα ακολουθήσει, το πιθανό δευτέρωμα ή ξεβράχωμα του, τα υπόλοιπα ψάρια της περιοχής δεν θα σας τιμήσουν με την παρουσία τους στις επόμενες βουτιές σας.

Όμορφα ψάρια από έναν....ροφότοπο!

Συναγρίδα- Στήρα VS Ροφός. Τι θα διαλέγατε?

4.Το βάρος του. Είναι καταστροφικό για την θάλασσα να πιάνουμε ροφάκια με μικρό βάρος. Είναι μία κίνηση που θα έχει άμεσο αντίκτυπο σε εμάς του ίδιους και σίγουρα θα μετανοιώσουμε για αυτήν στο μέλλον. Ταρίφα ελαχίστων κιλών δεν μπορώ να βάλω. Το νομικό όριο είναι ορισμένο σε εκατοστά και σύμφωνα με αυτά ο ροφός δεν πρέπει να είναι λιγότερα από 45. Είναι ένα καλό μέτρο αφού ένας ροφός 45 εκατοστών υπερβαίνει το όριο των 3 κιλών που υποστηρίζεται από τους περισσότερους του χώρου για αναπαραγωγικούς λόγους. Αν τώρα πιάσετε κανένα ροφάκι 2,5 κιλά μην πεθάνετε και από τύψεις. Αλίμονο αν μπορούσαμε να υπολογίσουμε επακριβώς με το μάτι κιλά και εκατοστά σε υποβρύχιες συνθήκες. Έλεος όμως… τα ροφάκια με διαστάσεις χειλούς πιστεύω ότι ξεχωρίζουν! Εξάλλου πόσο αξιώνει τον καθένα μας ως ψαροκυνηγό η σύλληψη ενός μισόκιλου ροφού που «παίζει» μπροστά στην βέργα μας;

5.Η κυριαρχία του. Όταν κάποιος ροφός αποτελεί τον άρχοντα κάποιου τόπου και εμείς τον αφαιρέσουμε από αυτόν τότε είναι πολύ πιθανό ο τόπος αυτός να ερημώσει για αρκετό μεγάλο διάστημα. Οι παλιότεροι του χώρου σίγουρα το γνωρίζουν ή ακόμα χειρότερα το έχουν βιώσει. Για εσάς που κάνετε τώρα τα πρώτα σας βήματα στο ψαροτούφεκο καταλαβαίνω πως είναι λίγο δύσκολο να το δεχτείτε. Δυστυχώς, όντας αρκετά δύσπιστος έπρεπε και εγώ να το ζήσω αρκετές φορές για να το θεωρήσω κανόνα και όχι συγκυρία συμπτώσεων όπως υποστήριζα όταν άκουγα κάτι παρόμοιο. Ελπίζω εσείς να πειστείτε με αυτές τις λίγες γραμμές και όχι με μελλοντικές έρημες εικόνες βυθού όπως εγώ.
Λέγεται πως μόνο ένας πολύ μεγάλος ροφός μπορεί να είναι ο άρχοντας ενός τόπου. Αυτό όμως δεν είναι απόλυτο. Είναι πιθανό ακόμα και ένα 10κιλο ψάρι να εμπνέει τόση ασφάλεια στον χώρο και να συγκεντρώνει δίπλα του πληθώρα άλλων ψαριών, έτσι ώστε αν στην συνέχεια αυτό αφαιρεθεί από τον τόπο αυτό τότε τα υπόλοιπα ψάρια της περιοχής να φύγουν. Σε μια ξέρα τώρα που βλέπετε καμιά δεκαριά μαύρα στις αποχές της μην μπείτε στην διαδικασία να κάνετε διαλογή αλλά σε έναν τόπο αποτελούμενο από πλάκες ή μονόπετρα στην μέση μιας ατελείωτης ποσειδωνίας πιστεύω ότι επιβάλλεται. Σύνεση λοιπόν και εγκράτεια όταν βρεθούμε με τον ροφό που η κυριαρχία του στον χώρο αποτελεί την αρχή ύπαρξης των γύρω ψαριών. Τέτοιοι καλοί τόποι είναι σπάνιοι στις μέρες μας και είναι κρίμα να χαλάνε από επιπολαιότητα και απληστία. Η εγκράτεια μας σίγουρα θα μας ανταμείψει, κάθε φορά που θα επισκεπτόμαστε τον τόπο αυτό, με τους συντοπίτες του ροφού οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις είναι θηράματα πολύ αξιόλογα όπως μεγάλοι σαργοί, σηκιοί, συναγρίδες ή ακόμα και άλλα μαυρόψαρα μικρότερου μεγέθους.


Ιστορία 1η: Νοέμβρης 2008. Καταπληκτικός καιρός που θυμίζει καλοκαίρι. Τελειώνω την δουλειά και αποφασίζω να πάω για μία τρίωρη βουτιά. Το ζευγάρι μου δυστυχώς έχει υποχρεώσεις που δεν του επιτρέπουν να ακολουθήσει, αλλά εγώ δεν θέλω με τίποτα να χάσω την μέρα. Φεύγω λοιπόν για ένα καβάκι που μου έχει δώσει μεγάλους σαργούς και ενίοτε κανέναν ροφό. Αγκυροβολώ, ντύνομαι στα γρήγορα και πεφτω στο νερό. Λίγο πριν φτάσω τον κάβο μια μεγάλη χιόνα με ωθεί να πλανάρω προς το μέρος της. Από τα μεσόνερα όμως εντοπίζω έναν ροφό που μόλις με εντοπίζει και αυτός τρυπώνει στην ρίζα μιας κεκλιμένης πλάκας. Άμεση άνοδος και χαλάρωση για επίσκεψη στην ροφόπλακα. Στην επόμενη βουτιά βρίσκομαι στην είσοδο της τρύπας που μπήκε το ψάρι με την ελπίδα να κοιτάει προς τα έξω όπως συνηθίζεται. Ο επινέφελος δεν φαίνεται πουθενά και ανεβαίνω στην επιφάνεια για οργάνωση νέου πλάνου. Δεύτερη βουτιά για περιμετρικό έλεγχο της πλάκας και πράγματι ο ροφός διακρίνεται από μία μικρότερη τρύπα σχεδόν αντιδιαμετρικά της πρώτης. Το ψάρι φαίνεται ολόκληρο και παραμένει ακίνητο αλλά με το κεφάλι προς τα μέσα και με φορά προς τα κάτω. Εύκολη βολή σκέφτομαι και όντως το ψάρι πλήττεται καίρια στο κεφάλι. Άλλη μία βουτιά προσπαθώντας να βγάλω το ψάρι από το άνοιγμα αλλά μάταια… Ο νεκρός ροφός δεν έρχεται προς το μέρος μου παρά μόνο μερικά εκατοστά. Απορώ αφού το άνοιγμα χωρούσε άνετα το ψάρι και φέγγω με τον φακό στο εσωτερικό του ανοίγματος για να διαπιστώσω τον λόγο της εμπλοκής. Στο μέσο περίπου του ανοίγματός υπάρχει ένα κόψιμο του βράχου που μοιάζει με σταλακτίτης που χωρίζει την μία τρύπα σε δύο! Ακολουθούν άλλες 7-8 βουτιές προσπαθώντας να βγάλω κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο το νεκρό ψάρι από την πλάκα. Χαμένος κόπος και χρόνος όμως.. Η μόνη λύση να βγει το ψάρι η τουλάχιστον να τελειώσει όλη αυτή η επικίνδυνη ταλαιπωρία θεωρώ πως είναι να το ξεψαρίσω από την βέργα. Αλλαγή πλάνου λοιπόν και άλλη μία βουτιά με σκοπό το ξεψάρισμα της ταιτινής από το κεφάλι του μαυρόψαρου. Σχεδόν απίθανο αφού η βέργα έχει βρει το ψάρι σε σκληρό σημείο. Χαλαρώνω, ηρεμώ και ξαναβουτάω ελπίζοντας να σπάσω το φτεράκι της βέργας! Μετά από άλλες 3 βουτιές η πολυπόθητη αστοχία υλικού δεν γίνεται πραγματικότητα αλλά τελικά το ψάρι ξεψαρίζει. Τελευταία βουτιά με βολή στα χείλια του ψαριού όπου τραβώντας το από εκεί, το υπόλοιπο κορμί του είναι εύκολο να το ακολουθήσει χωρίς να κοντράρει κάπου. Χρειάστηκαν σχεδόν 15 βουτιές για να με ακολουθήσει το 7κιλο ψάρι στην επιφάνεια και για να ορκιστώ πως δεν θα ξαναχτυπήσω ροφό αν κοιτάει προς το εσωτερικό του θαλαμιού του!
Απολογισμός: Το χάσιμο ενός ψαρέματος αφού αυτό σπαταλήθηκε εξ ολοκλήρου σε ένα μόνο ψάρι ή μάλλον σε μία μόνο τρύπα! και φυσικά η έκθεση του εαυτού μου σε κίνδυνο αφού επί 2,5 ώρες προσπαθούσα να ξεβραχώσω το νεκρό ψάρι.

Το ψάρι της ιστορίας. Άξιζε? Δεν νομίζω. Για κανένα ψαρι δεν αξίζει..

Ιστορία 2η: Έχω ανακαλύψει κατά τύχη ένα σήκωμα του βυθού στην προέκταση ενός μικρού κάβου που κρατάει εποχιακά συναγρίδες και όλο τον χρόνο χοντρούς σαργούς. Κατά καιρούς έχω πάρει και ροφούς όχι όμως πάνω από 6 κιλά. Ο τόπος με καλή διαχείριση με αντάμειβε σχεδόν κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν. Μια μέρα λοιπόν βρίσκομαι με το ζευγάρι και ξάδερφο μου, Μανώλη, στον τόπο αυτό και καρτερεύω για κανένα άσπρο. Ανεβαίνοντας ο Μανώλης με ενημερώνει πως κατευθύνθηκε ένας καλός ροφός στον συμπαγή βράχο 20 μέτρα πιο δεξιά μου. Δυσπιστώ μιας και τον συγκεκριμένο βράχο τον έχω ελέγξει παλιότερα αλλά δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον ή καλύτερα καμία τρύπα! Περιμένω λοιπόν να δω αν βρει αυτός καμία αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να εξισώσει. Αναλαμβάνω την βουτιά αλλά δεν βλέπω ούτε ψάρι, ούτε τρύπα. Ο ξάδερφος μου ορκίζεται πως είδε τον ροφό να χάνεται κάπου στον βράχο και προσπαθεί να μου υποδείξει το ακριβές σημείο που εξαφανίστηκε! Μετά από άλλες δυο βουτιές εντοπίζω μία είσοδο που δεν φαίνεται όχι μόνο από την επιφάνεια αλλά ούτε ένα μέτρο πριν αγγίξω τον βυθό. Φανταστείτε έναν βράχο σαν αναποδογυρισμένο μπωλ που δεν κάνει κανένα σκίσιμο ή τρύπα στο σημείο επαφής του με το βυθό αλλά από μια μικρή οβάλ δίοδο λίγων εκατοστών, στο κέντρο του, φαίνεται όλο το κούφιο εσωτερικό του. Ο ροφός ατάραχος με κοιτάει και μέχρι να καλοσκεφτεί πως εντόπισα την μυστική του είσοδο η ταιτινή μου έχει ήδη φτάσει τον εγκέφαλο του. Λύσιμο του μουλινέ και άλλη μία βουτιά για το βγάλσιμο του ψαριού από την τρύπα. Γέλια και χαρές έπονται στην επιφάνεια αφού το ψάρι είναι σε κιλά διπλάσιο από όσο υποθέταμε! Ο μεγάλος ροφός σίγουρα ήταν εκεί αρκετό καιρό, αθέατος και καλά διαβασμένος. Αποτελούσε αναμφισβήτητα τον άρχοντα του τόπου και κοντά στην ασφάλεια που ενέπνεε με την παρουσία του εκεί έλκυε και άλλα ψάρια όπως οι σαργοί και οι συναγρίδες αλλά και μικρότερους ροφούς (αυτούς που συνήθως έβγαζα εκεί τριγύρω). Η είσοδος του θαλαμιού του πραγματικά αόρατη το προστάτευε από κάθε επιφανειακό θηρευτή. Δυο μήνες αργότερα που επισκέφτηκα και πάλι τον τόπο μία έκπληξη με περίμενε… Σαργοί πουθενά και συναγρίδες απούσες. Ούτε κακάρελοι δεν υπήρχαν που παλιότερα αφθονούσαν..Θα είναι όλα μέσα στην μυστική τρύπα σκέφτηκα γελώντας αλλά στην επόμενη βουτιά το χαμόγελο κόπηκε.. Το θαλάμι άδειο. Για τα επόμενα 2 χρόνια περίπου το σκηνικό ήταν ίδιο. Το κομμάτι αυτό του βυθού που άλλοτε με είχε τροφοδοτήσει με πάρα πολλά ψάρια ήταν πλέον νεκροταφείο.

Το ψαρι της ιστορίας και το πάθημα που έγινε μάθημα.

Πολλοί ίσως σκεφτείτε ότι απλά έτυχε ή ότι ήταν μία σύμπτωση ή ότι η αιτία ήταν κάποιος άλλος παράγοντας που δεν γνωρίζω. Ακριβώς τις ίδιες σκέψεις έκανα και εγώ μη μπορώντας να πιστέψω ότι εγώ ήμουν η αιτία για την ερήμωση ενός τόσο καλού τόπου, μέχρι που 2 καλοκαίρια μετά φάνηκαν ξανά χοντροί σαργοί στο σήκωμα αυτό και ένας ροφός δώδεκα περίπου κιλών στην γνωστή-άγνωστη τρύπα τον οποίο φυσικά κρατήθηκα και άφησα στην ησυχία του… Έχουν περάσει σχεδόν 5 χρόνια από τότε και περίπου 15 ψάρια από 3 έως 7 κιλά πιασμένα τριγύρω από εκείνο το σημείο έχουν τιμήσει το ψυγείο μου και την ψησταριά μου. Τυχαίο? Άγνωστο…

Read more!

Στιγμές που δύσκολα ψάρια γίνονται ευάλωτα..

Το ψαροντούφεκο δεν είναι μόνο ψάρια αλλά και εικόνες..

Μετά απο 20 περίπου χρόνια με ψαροντούφεκο στο χέρι είναι λογικό πολλές στιγμές να έχουν χαθεί απο την μνήμη. Εξορμήσεις,βουτιες,καρτέρια, ψαχτηρια,ψαρια, ψαρια,ψαρια... Αδύνατο να τα θυμηθείς ολα. Είναι κάποιες στιγμες όμως που χαρακτηκαν ανεξήτιλα σε κάποια ακρη του εγκεφάλου. Οχι για τα κιλά ή τα τεμάχια της ψαριάς αλλά για τα συναίσθηματα και τις σκεψεις που πλυμμήρισαν τοτε το μυαλό.. Καποιες απο τοτε που μαζευα γλωσσες στις αμμούδες...καποια άλλη όταν κολυμπούσε μια συναγριδα στα μεσονερα...κάποια ακόμα όταν.....
....ήταν Ιούλιος του 2008 .Εχει περάσει ήδη ένας μήνας από την τελευταία φορά που έβαλα μάσκα στο πρόσωπο μου, λόγω ενός τραυματισμού. Η λαχτάρα μου να γεμίσει το οπτικό μου πεδίο με εικόνες βυθού με κάνει να σηκωθώ πολύ πριν το κάνει η αφύπνιση του κινητού. Απολαμβάνω έναν διπλό ελληνικό με θέα την θάλασσα, νιώθοντας πως η σημερινή μέρα έχει πολλά να μου δώσει.. Επιλέγω για προορισμό μία βραχονησίδα, όχι πολύ μεγάλης έκτασης, με βραχώδη βυθό, ο οποίος ξεκινά να έχει ενδιαφέρον από τα πολύ ρηχά. Στο παρελθόν έχει τύχει στις αποχές του τόπου αυτού να μην πιάσω ούτε λέπι και στις ρηχές πέτρες του να πραγματοποιήσω μια πολύ καλή ψαριά. Μόλις έχει χαράξει και εγώ αφήνω την επιφάνεια για το πρώτο αναγνωριστικό καρτέρι, όχι τόσο της υποβρύχιας ζωής όσο της φυσικής μου κατάστασης μετά από ένα μήνα αποχής από το υγρό στοιχείο. Νιώθω πολύ άνετα αλλά και πολύ τυχερός όταν ένα μικρό μοναχικό μαγιάτικο έρχεται σε απόσταση αναπνοής από την άκρη της βέργας μου. Η βολή στην πλευρική του ψαριού δεν του αφήνει κανένα περιθώριο επιβίωσης. Καλά ξεκίνησε η μέρα σκέφτομαι.. Συνεχίζω και στην δεύτερη βουτιά κρύβομαι ανάμεσα σε δυό πλάκες. Μία τσιπούρα φαίνεται αρκετά πρόθυμη να κάνει παρέα στο μικρό μαγιάτικο και πράγματι σε λίγο βρίσκονται δίπλα δίπλα.. Τρίτη βουτιά για έλεγχο στο εσωτερικό των πλακών που καρτέρευα πριν και αρχίζω να πιστεύω πως ακόμα δεν έχω ξυπνήσει! Στο εσωτερικό της πλάκας υπάρχουν αρκετοί σηκιοί και στο ταβάνι της δυο κωλοχτύπες. Ακολουθεί μία διπλή βολή σε δύο από τους σηκιούς και άλλη μία βουτιά όπου πιάνω τις δύο κωλοχτύπες.
Επιστρέφω στην βάρκα , μιάς και δεν έχω απομακρυνθεί περισσότερο από 20 μέτρα από το σημείο που αγκυροβόλησα. Βγάζω την μάσκα από το πρόσωπο μου και αναρωτιέμαι αν όλο αυτό είναι φυσιολογικό. Σε λιγότερο από μισή ώρα, έχω κάνει 4 βουτιές σε βάθος μικρότερο των 10 μέτρων και έχω ήδη στο ψυγείο μου 4 όμορφα ψάρια και δύο κωλοχτύπες. Πίνω λίγες γουλιές νερό και ξαναβουτάω στην θάλασσα με ηθικό και ψυχολογία στα ύψη. Κατευθύνομαι, αντίθετα από την πρώτη διαδρομή, σε δύο κολλητά μονόπετρα που είναι ακουμπισμένα πάνω στον επικλινή βυθό σε βάθος 14 μέτρων. Βυθίζομαι αθόρυβα προς προς το άνοιγμα που δημιουργούν τα δύο μονόπετρα μεταξύ τους και έρχομαι απέναντι από έναν επινέφελο που με κοιτάει λες και δεν έχει ξαναδεί ψαροντουφεκά. Η ηρεμία του ψαριού με «ψαρώνει» τόσο που με κάνει να καθυστερήσω αρκέτα να πατήσω την σκανδάλη στερώντας μου έτσι την απόλαυση μιας καίριας βολής. Η ταιτιέν βρίσκει το ψάρι μετά το μάγουλο και ενώ αυτό προσπαθεί μάταια να απαλλαγεί από αυτήν εγώ έχω ήδη πάρει τα απαραίτητα μέτρα από το σκοινί του μουλινέ ανεβαίνοντας στην επιφάνεια. Δεν χρειάζεται δεύτερη βουτιά εφόσον το ψάρι έρχεται στα χέρια μου από εκεί. Λυτρώνω το ψάρι από την αγωνία όσο γρηγορότερα μπορώ και και επιστρέφω στην βάρκα. Ένας κατακόκκινος σκάρος κάτω από την βάρκα με αναγκάζει να εκτονώσω τα λάστιχα του όπλου μου επάνω του.. Θα μπορούσε και να ζήσει αλλά δυστυχώς γι’αυτόν είναι υπερβολικά νόστιμος στα κάρβουνα.
Χωρίς να έχω ψαρέψει ουσιαστικά καθόλου τον τόπο, αλλά έχοντας ήδη πάρει αρκετά από αυτόν εκείνη την ημέρα, αποφασίζω να φύγω. Η χαμηλή ταχύτητα, τα χρώματα του πρωινού, ο καφές στο χέρι, τα ψάρια στο ψυγείο, η απόλαυση της μπλέ αγαπημένης έπειτα από ένα δύσκολο μήνα μακριά της, ο ήπιος καιρός, συνθέτουν ένα αίσθημα ικανοποίησης μέσα μου και με κάνουν να σκέφτομαι πως το ψαροντούφεκο δεν είναι ενδιαφέρον μόνο κάτω από το νερό. Αντιθέτως αποτελεί μία διαδικασία μαγική από το φόρεμα της στολής μέχρι το ξύσιμο των ψαριών…
Τις σκέψεις μου διακόπτει ο γνώριμος κάβος που διαγράφεται μπροστά μου που σε ένα σημείο του φιλοξενεί έναν επίσης γνώριμο γερο-ροφό. Ψάρι πανέξυπνο, με θαλάμι απόρθητο, το οποίο εδώ και τέσσερα χρόνια δεν έχει κάνει το παραμικρό λάθος που θα του στοίχιζε την ζωή.. Μάταια έχω προσπαθήσει αρκετές φορές (περίπου 15 απόπειρες) να τον ξεγελάσω. Είτε με θολούρα, είτε με φεγγάρι, είτε με συρτό το μαυρόψαρο πάντα μου αποδείκνυε πως ήταν καλά διαβασμένο και πως δεν ζούσε τόσα χρόνια στο βάθος των 16 μέτρων από τύχη..

Η σημερινή μέρα όμως μου έχει ανεβάσει την ψυχολογία στο ζενίθ και με αρκετή αισιοδοξία αποφασίζω να κάνω άλλη μία προσπάθεια μήπως σήμερα φανώ πιο τυχερός. Χαμηλώνω στροφές και επιλέγω να αγκυροβολήσω αρκετά μακρύτερα από το θαλάμι του ροφού. Κατευθύνομαι προς το σημείο που βρίσκεται το ψάρι οργανώνοντας στο μυαλό μου το πλάνο της βουτιάς. Θεωρώ ιδανικότερο να πλησιάσω τον ροφό με συρτό από ανοιχτά και από αρκετά μακρύτερα όσο πιο αθόρυβα μπορώ. Εκτεταμένη χαλάρωση και γλίστρημα στο νερό. Ακουμπάω στον βυθό και αρχίζω να σέρνομαι τόσο αργά που σκέφτομαι ότι ίσως δεν καταφέρω να φτάσω ούτε μέχρι το θαλάμι ! Γνωρίζω πως ο παραμικρός θόρυβος θα τρέψει το ψάρι στο απόρθητο θαλάμι του όπως έχει γίνει και στο παρελθόν. Καθώς σέρνομαι ξεπροβάλλει στο βάθος η κορυφή του βράχου που αποτελεί το σπίτι του ροφού. Σταματάω κάθε κίνηση και «σκανάρω» τον βυθό προκειμένου να εντοπίσω το ψάρι σε κάποια θέση να λιάζεται ή να καρτερεύει. Αξίζει να σας αναφέρω πως παρά το μικρό βάθος και την μεγάλη επισκεψιμότητα του τόπου από διαφόρου τύπου αλιείς ο μεγάλος ροφός 3 στις 5 φορές βρίσκεται έξω από την τρύπα του. Μόλις αντιληφθεί φυσικά την παραμικρή απειλή εξαφανίζεται ακαριαία σε μία σήραγγα, διαμέτρου 40 εκατοστών και μήκους 2 μέτρων, όπου στο τέλος της στρίβει δεξιά και χάνεται. Αδύνατη η οπτική επαφή έστω με τον χώρο που καταλήγει αυτή η σήραγγα, γεγονός που κάνει τον επινέφελο να στέφεται κάθε φορά νικητής.
Δεν μπορώ να διακρίνω πουθενά τον μεγάλο ροφό και σέρνομαι λίγο ακόμα, εκατοστό-εκατοστό, άκρως αθόρυβα και προσεκτικά.. Εδώ είμαστε! Σε απόσταση 5 μέτρων από την μάσκα μου βλέπω το ψάρι από το πλευρικό πτερύγιο μέχρι την ουρά. Ένας βράχος κρύβει το κεφάλι του ροφού από το οπτικό μου πεδίο αλλά και ευτυχώς εμένα από το οπτικό πεδίο του ροφού. Ο ροφός βρίσκεται σχεδόν 10 μέτρα μακριά από την τρύπα του. Σκέφτομαι να επιχειρήσω διαγώνια βολή στο ψάρι από την ουρά με φορά το κεφάλι, ελπίζοντας πως θα φανώ πιο γρήγορος και πιο δυνατός από αυτόν και θα καταφέρω να τον κρατήσω έξω από το θαλάμι. Κρατάω στο χέρι ένα 90άρι όπλο με εξαμισάρα βέργα και 19άρια λάστιχα τεντωμένα στην δεύτερη σκάλα, επιλογή καθαρά από άποψη ευελιξίας μιας και η αθόρυβη προσέγγιση του ψαριού ήταν το πρώτο ζητούμενο. Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα να συρθώ μισό μέτρο ακόμα και να δώ όλο το ψάρι αλλά δεν το ρισκάρω γιατί ξέρω καλά πως ένας ανεπαίσθητος θόρυβος ή ένα παραπάνω εκατοστό μπορεί να αποβεί μοιραίο για μένα και σωτήριο για το ψάρι. Δεν έχω άλλα περιθώρια σκέψης και κυρίως οξυγόνου, οπότε με μία προέκταση χεριού και όπλου πατάω την σκανδάλη. Η βολή διαπερνά τον ροφό διαγώνια όπως είχα υπολογίσει και αυτός έπειτα από 2 δευτερόλεπτα αδράνειας κάνει κεφάλι για τα βαθιά. Σίγουρος για την βολή αλλά και για την αντοχή του εξοπλισμού μου κοντράρω όσο μπορώ το ψάρι που ειλικρινά με είχε τρομάξει με την δύναμη του. Ο ροφός αιωρείται και παλεύει 2-3 μέτρα πάνω από την τρύπα του και εγώ κάνω υπερπροσπάθεια για να μην κερδίσει ούτε εκατοστό παραπάνω από το σκοινί του μουλινέ. Τα κάρμπον πέδιλα δουλεύουν στα κόκκινα για να με κρατήσουν στην επιφάνεια μέχρι την στιγμή που το ψάρι χαλαρώνει (ή εγκαταλείπει) και μου δίνει την ευκαιρία με αποφασιστικές και γρήγορες κινήσεις να το ανεβάσω πάνω από τα μεσόνερα. Αρχίζω να πιστεύω πως ο πολυπόθητος ροφός σε λίγο θα στριμωχτεί στο ψυγείο μαζί με τα υπόλοιπα ψάρια και όντως κουρασμένος έρχεται στην επιφάνεια που πεθαίνει με μία εγκεφαλική μαχαιριά και με ακολουθεί αδιαμαρτύρητα στο σκάφος.

Τα ψάρια της ιστορίας.. Φαίνεται καθαρά το σημείο που έγινε η βολή στο μεγάλο ροφο.

Στα 5-10 λεπτά που κολύμπησα στην επιφάνεια μέχρι να φτάσω στην βάρκα με το μεγάλο ροφό στο χέρι όλα περνούν σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μου. Η πρώτη επαφή με το ψάρι πριν από περίπου 4 χρόνια, οι αποτυχημένες προσπάθειες σύλληψης του, η επιμονή μου ότι θα κέρδιζα κάποια στιγμή τον πόλεμο παρά τις δεκάδες χαμένες μάχες, η σημερινή εγκεκριμένη τεχνική του συρτού για καχύποπτα θηράματα, η άκρως παράδοξη και παράλογη βολή για ένα τέτοιου μεγέθους θήραμα, οι λεπτομέρειες που συντέλεσαν στην επιτυχία ή που θα μπορούσαν να στέψουν άλλη μια φορά τον ροφό νικητή... 
 Όμως σήμερα όλα ήταν με το μέρος μου. Η αμέτρητη λαχτάρα μου να βρεθώ εκείνη την ημέρα στην θάλασσα, οι καλές καιρικές συνθήκες, τα πρώτα γρήγορα και ρηχά ψάρια συνέθεταν ένα πρόλογο πολύ καλό και προμήνυαν έναν ακόμα καλύτερο επίλογο. Δεν ήταν το μέγεθος και τα κιλά του ψαριού που με γέμιζαν ικανοποίηση αλλά ο μεγάλος βαθμός δυσκολίας στην σύλληψη του καθώς και το γεγονός ότι το τέλος σε αυτήν την 4ετή ιστορία την έγραψα εγώ και όχι το ψάρι. Νιώθω πραγματικά τυχερός που δεν έπιασα το ροφό την πρώτη ή την δεύτερη φορά που τον είδα.. Γιατί μέσα από τις αποτυχημένες προσπάθειες όξυνα τον τρόπο σκέψης μου, βελτίωσα λεπτομέρειες του εξοπλισμού και της τεχνικής μου, δεχόμουν κάθε ήττα και μάθαινα από αυτήν, επέμενα να κερδίσω χωρίς να ρισκάρω την ζωή μου και φυσικά ανταμείφθηκα με μία πληθώρα συναισθημάτων που μου φαίνεται αδύνατο να αποτυπωθούν σε μια κόλλα χαρτί…
Η προσωπική αυτή όμως επιτυχία και τα συναισθήματα που μου χάρισε δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από μια προσωπική ψαρευτική ανάμνηση. Το ζητούμενο μετά την εξιστόρηση αυτής είναι να διαπιστώσετε και εσείς ότι τα μέτρα δεν είναι απαραίτητα για να γεμίσουν το ψυγείο σας με ψάρια και εσάς με χαμόγελα. Καθώς επίσης ότι μία ψαρευτική αποτυχία μπορεί αφενός να μας ρίχνει το ηθικό, αφετέρου όμως μας διδάσκει, μας διορθώνει, μας ωριμάζει και μας δίνει την ευκαιρία να εξελιχθούμε σαν ψαροκηνυγοί. Μην θέτετε την ζωή σας σε κίνδυνο τραβώντας τα όρια σας για κανέναν διαβασμένο ροφό ή καχύποπτη συναγρίδα, σίγουρα θα έρθει η μέρα που και αυτά θα φανούν πιο ευάλωτα από εσάς…

Read more!

Ψαροντούφεκο με βαρκάρη!

Με δύο ροφούς και δύο βαρκάρηδες...

Πόσοι ψαροκηνυγοί έχουν βρεθεί στην δυσάρεστη θέση να θέλουν να ανεβούν στο σκάφος τους και αυτό να είναι αγκυροβολημένο από μερικές δεκάδες μέτρα μέχρι μερικούς κάβους πιο πίσω? Σχεδόν όλοι!
Οι λόγοι που μπορούν να οδηγήσουν σε αυτή την επιθυμία είναι πολλοί, ενδεικτικά σας αναφέρω κάποιους από αυτούς που προσωπικά με έκαναν να βρεθώ σε παρόμοια κατάσταση.. Έχω ψαρέψει ένα νεκρό κομμάτι βυθού χωρίς ίχνος ψαριού και δεν θέλω με τίποτα να το δω άλλη μία φορά. Ένα βράχωμα την στιγμή που πρέπει να αρχίσω την επιστροφή αλλιώς κινδυνεύω να με πιάσουν για νυχτερινό! Μία αδιαθεσία, μία αδυναμία εξίσωσης, ένας τραυματισμός, ένα ξαφνικό γύρισμα του καιρού, ένα τρίτο όπλο που χρειάζομαι. Όλα αυτά εννοείται ποτέ μόλις πέσουμε στην θάλασσα, ποτέ όταν είμαστε δίπλα στο σκάφος αλλά όταν έχουμε απομακρυνθεί το μέγιστο από αυτό. Α ρε Μέρφυ, πάλι δικαιώθηκες!
Η λύση είναι μία, ψάρεμα με άτομο στο σκάφος. Τα πλεονεκτήματα του ψαρέματος με βαρκάρη είναι πάρα πολλά και σας παραθέτω τα σημαντικότερα κατά την δική μου άποψη:
• Εάν έχουμε ψαρέψει ένα νεκρό κομμάτι βυθού αποφεύγουμε να το δούμε στην επιστροφή άλλη μία φορά.
• Αυξάνουμε τις πιθανότητες για μία καλή ψαριά αφού τον χρόνο που κερδίζουμε από την επιστροφή τον χρησιμοποιούμε για να ψαρέψουμε ένα νέο κομμάτι βυθού.
• Γλιτώνουμε το κουβάλημα του πλωτήρα (συμπεριλαμβανομένου και των ψαριών), αφού ψαρεύοντας με το σκάφος συνεχώς δίπλα μας, είναι σαν να τραβάμε έναν υπερπλωτήρα με όσα όπλα και ανταλλακτικά θέλουμε!
• Κάνουμε εξοικονόμηση χρόνου και ενέργειας από την ταλαιπωρία του ρίξε-σήκωσε άγκυρα, ιδιαίτερα αν αλλάζουμε πολλούς τόπους σε ένα ψάρεμα.
• Εάν ο καιρός ξαφνικά χαλάσει (πχ ένα μπουρίνι) μπορούμε να ανεβούμε άμεσα στο σκάφος και να φύγουμε χωρίς άγχος.
• Εάν προκύψει μία αδιαθεσία ή ένας τραυματισμός επιβιβαζόμαστε άμεσα στο σκάφος χωρίς να θέσουμε τον εαυτό μας σε περαιτέρω κίνδυνο.
• Η ψυχολογία μας δεν επηρεάζεται από αρνητικές σκέψεις του τύπου: Θα προλάβω να γυρίσω πριν νυχτώσει;… Έχω αγκυροβολήσει καλά;… Χαλάει ο καιρός…. Έχω αργήσει και με περιμένουν…
• Δεν κολυμπάμε ποτέ κόντρα στον καιρό!
• Έχουμε έναν επιπλέον άνθρωπο μαζί μας να μοιραστούμε όμορφες στιγμές, εικόνες και συναισθήματα.. Το γέλιο, ένα αστείο, μία φωτογραφία είναι αυτά που θα δώσουν το κάτι παραπάνω σε μία απλή μας εξόρμηση.. 

Έστω λοιπόν ότι αποφασίσαμε να πάμε για ψάρεμα και βρέθηκε και ένας πρόθυμος φίλος για να εκτελέσει χρέη βαρκάρη. Πώς πρέπει να λειτουργήσει ο φίλος μας στην προκειμένη περίπτωση ώστε να μας διευκολύνει στο ψάρεμα μας και τι πρέπει να κάνει για να αισθανόμαστε ασφαλής και σίγουροι μέσα στο νερό;
Θεωρώ δεδομένο όταν λέμε ότι πάμε για ψαροντούφεκο με βαρκάρη δεν εννοούμε πως απλά μας ρίχνει στην θάλασσα και έρχεται και μας μαζεύει σε 4-5 ώρες !! ούτε πως πετάγεται, όσο εμείς ψαρεύουμε, στην μεσοπέλαγη 1 μίλι πιο ανοιχτά από εμάς για τσαπαρί. Είναι ξεκάθαρο πως ο ρόλος του είναι να μας παρακολουθεί συνεχώς και να είναι σε ετοιμότητα να έρθει κοντά μας όποτε χρειαστεί. Αφού λοιπόν ισχύουν τα παραπάνω τότε λειτουργούμε ως εξής:
Στην περίπτωση που το σκάφος είναι μικρό και ελαφρύ τότε μιλάμε για την ιδανική περίπτωση. Ο βαρκάρης κάνοντας χρήση των κουπιών βρίσκεται πίσω μας και μας ακολουθεί σε συγκεκριμένη απόσταση από εμάς, ούτε πολύ μεγάλη αλλά ούτε και ακριβώς δίπλα μας. Μία απόσταση 6-8 μέτρων πιστεύω είναι και αρκετά βολική και ασφαλής. Φροντίζει να μην δημιουργεί θόρυβο με τα κουπιά, να μην μας προσπερνάει και να έχει εύκολη και γρήγορη πρόσβαση σε ότι μπορεί να του ζητήσουμε, όπως ένα όπλο, ένα φακό, λίγο νερό ή οτιδήποτε άλλο. Ενημερώνουμε πάντα πριν και μετά την βουτιά μας τον βαρκάρη μας, για τις συνθήκες του βυθού, την κίνηση των ψαριών, το πλάνο της βουτιάς. Αν είναι αρκετά φιλότιμος χρεώνεται και την τάξη πάνω στο σκάφος ( Όταν ψαρεύω χωρίς βαρκάρη το σκάφος μου μοιάζει σαν βομβαρδισμένο!).
Στην άλλη περίπτωση, που το σκάφος είναι μεγαλύτερο άρα και πολύ δυσκολότερο έως αδύνατο να κινηθεί με κουπιά τότε την θέση αυτών παίρνει η μικρή βοηθητική. Καλύτερες συνθήκες για τον βαρκάρη και χειρότερες για εμάς αφού δεν μπορούμε να ψαρέψουμε ούτε με τον θόρυβο, ούτε με τις αναθυμιάσεις της εξωλέμβιας. Οπότε η απόσταση μας από το σκάφος μεγαλώνει και καθιστά τον φίλο μας να είναι αρκετά πιο παρατηρητικός και ξαγρυπνημένος προκειμένου να έρθει αμέσως κοντά μας όταν του κάνουμε κάποιο νόημα. Εάν τώρα δεν έχετε βοηθητική μηχανή ή έχετε αλλά δεν θέλετε (λόγω οικονομικής κρίσης) να δουλεύει, τότε η μηχανή του σκάφους παραμένει σβηστή και αυτό κινείται με το ρέμα. Όταν χρειαστεί βάζει μπρος την μηχανή και νατος πάλι δίπλα μας. Βέβαια όσο μεγαλώνουν τα μέτρα του σκάφους και οι ίπποι της εξωλέμβιας τόσο αυτό γίνεται πιο δύσχρηστο για ένα τέτοιου είδους ψάρεμα. Ακόμα όμως και στην περίπτωση του πολύ μεγάλου σκάφους η παρουσία ενός ατόμου μέσα σε αυτό -ακόμα και αν δεν εκτελεί χρέη βαρκάρη- κρίνεται από πολύτιμη έως και απαραίτητη. Ενδεικτικά σας αναφέρω την ανασφάλεια που θα νιώθατε εάν ψαρεύετε σε μία μεσοπέλαγη ξέρα και δεν βρισκόταν κανένας στο αγκυροβολημένο σκάφος σας. Σίγουρα όλοι σας έχετε ακούσει ιστορίες που ενώ ξεκίνησαν σαν κυνήγι ψαριών εξελίχθηκαν σε κυνήγι φουσκωτών!

Μην ξεχνάτε:
- Ο βαρκάρης σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστά το ζευγάρι! Αναμφισβήτητα μπορεί να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμος αλλά μόνο από την επιφάνεια της θάλασσας και πάνω! Όταν βουτάμε δεν μας βλέπει, δεν μπορεί να επέμβει αν μας συμβεί κάτι στον βυθό. Στην ανεπιθύμητη περίπτωση λοιπόν που βουτάτε μόνο με βαρκάρη, χωρίς ζευγάρι στην θάλασσα, φροντίστε τουλάχιστον τα μέτρα ασφαλείας να είναι τα ίδια σαν να ψαρεύετε μόνοι σας!
- Πρέπει να υπάρχει ένας κοινά αποδεκτός κώδικας επικοινωνίας μεταξύ βαρκάρη και ψαροντουφεκά. Όταν για παράδειγμα βγάζετε το χέρι από την θάλασσσα κουνώντας το δεξιά-αριστερά αυτός να έρχεται να βλέπει τι χρειάζεστε και όχι αντί αυτού να ανταποδίδει τον χαιρετισμό!
- Εάν η θάλασσα δεν φανεί γενναιόδωρη σε εμάς τότε σίγουρα γι’αυτό δεν φταίει ο βαρκάρης. Δεν ξεστομίζουμε ποτέ εκφράσεις του στυλ ‘‘Παλιογρουσούζη, δεν σε ξαναπαίρνω μαζί μου’’ , ‘‘Τι κατσικοπόδαρος που είσαι βρε αδερφέ;’’, ‘‘Τι κοιτάς ρε γκαντέμη;’’ γιατί το πιθανότερο είναι να μας παρατήσει σύξυλους και εμείς να βγαίνουμε μεσοπέλαγα για θαλάσσιο ωτοστόπ!
- Ο βαρκάρης σπαταλάει τις ίδιες ώρες με εμάς κάτω από καυτό ήλιο ή σε τσουχτερό κρύο και αγωνιά κάθε φορά μέχρι να βγούμε στην επιφάνεια, αποζημιώστε τον ανάλογα λοιπόν χωρίς τσιγγουνιές και εγωισμούς.
- Όταν επικρατεί άπνοια η παρατηρητικότητα του βαρκάρη μπορεί να μας ανταμείψει με τον εντοπισμό κάποιου κοπαδιού πελαγίσιων, που με τέτοιες καιρικές συνθήκες γίνονται εύκολα ορατά όταν κολυμπούν στην επιφάνεια της θάλασσας ή όταν πηδάνε πάνω από αυτήν κυνηγώντας άλλα μικρόψαρα.
Δώστε την ευκαιρία σε έναν άνθρωπο να απολαύσει, με διαφορετικό τρόπο από τον δικό σας, την μαγεία της θάλασσας, να χαλαρώσει, να έρθει σε επαφή με την φύση, να ξεφύγει για λίγο από το άγχος και τα προβλήματα του, να χαρεί μέσα από τις δικές σας επιτυχίες…
Καλές αναδύσεις.

Read more!

Ψαρεύοντας με κριτήριο την γεύση..

Για να γνωρίσουμε εμείς το ψαροντούφεκο ως ενα χόμπι που προσφέρει ψυχική ευτυχία και μια ενδιαφέρουσα αθλητικη ενασχόληση που ενίοτε συνδράμει και στο διατροφολόγιο μας, κάποιοι, μερικα χρόνια πριν, οδηγήθηκαν σε αυτό απο καθαρά βιοποριστικούς λόγους. Αυτός ο τρόπος τροφοσυλλογής με τα χρόνια μεταβιβάστηκε και εξελίχθηκε απο γενιά σε γενιά και απο τόπο σε τόπο. Για κάποιες περιοχές του κόσμου το ψαροντούφεκο εξακολουθεί να αποτελεί μέσο επιβίωσης, με αστεία για την εποχή μας αλιευτικά εργαλεία, και στοιχείο πολιτιστικής κληρονομιας και παράδοσης. Για κάποιες άλλες συμπεριλαμβανομένου και της χώρας μας έχει αναχθεί σε ένα χόμπι που που απλά μας γεμίζει, δεν αποτελεί πλέον μέσο επιβίωσης (άμεσα και νόμιμα τουλάχιστον), διέπεται απο νόμους που καθορίζουν την εφαρμογή του και διοργανωνονται για χαρη του αγώνες για την ανάδειξη των καλύτερων!
Ο κύκλος των ψαροντουφεκάδων μεγάλος, η γνώση αρκετή, οι τεχνικές εξελιγμένες, τα υλικά του εξοπλισμού “στρατιωτικων προδιαγραφων”, η ειδίκευση σε κάθε πτυχή του ψαροντούφεκου αναμενόμενη, αναπόφευκτη και συνάμα επιθυμητή. Επιλεκτικότητα είναι η λέξη που πολυ συχνά χαρακτηρίζει δικαίως το ψαροντούφεκο. Η νεα ψαροντουφεκάδικη κουλτούρα απαιτεί πολλές ατμόσφαιρες, τριλάστιχες βολές σε πρασινομάτες και κυνηγούς του βαθύ μπλέ και προάγει το απαξιωτικό βλέμμα για τους μικρούς υποβρύχιους κατοίκους της ρηχοπατιάς ως θηράματα μικρής θηρευτικής αξίας που πρέπει απλά να χαζεύουμε τον τρόπο που ζουν και κολυμπούν!
Και αυτή την ύστατη στιγμή της εξέλιξης εγώ σαν μαυρο ιπτάμενο και σιχαμερό έντομο μέσα στο γάλα, έρχομαι να διαφωνήσω μεν, επιχειρηματολογώντας δε.. Ωπα ρε παίδες!! Ωραίες οι συναγρίδες, τις λατρεύω. Τους ροφούς και τα μαγιατικα επίσης. Αλλά υπάρχουν και στιγμές που έχω ανάγκη πιο απλά πράγματα για να νιώσω πλήρης υποβρυχίως.. Και δεν επιτρέπω σε κανέναν να το σνομπάρει αυτό. Στην τελική το επιλέγω όχι επειδή δεν μπορώ να ψαρεψω “αλλιώς” αλλά επειδή την συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν το θέλω!
Δεν θέλω πάντα να ψαρεύω με κριτήριο το βάθος ή τα κιλά του ψαριού!! Θέλω να ψαρεύω βάση των προσωπικών γαστρονομικών μου κριτηρίων! Μου αρέσει ο κέφαλος, το μελανούρι, ο σκάρος ή ακόμα και ο σπάρος.. Να τα αγοράσω για να τα φάω? Θέλω με ενα κοντό αλουμινένιο οπλάκι να πιάσω ο ίδιος και να τηγανίσω 5 μπαρμπούνια. Είμαι ερασιτέχνης? Έτσι και αλλιώς όλοι είμαστε. Λέω εγω τώρα.. Υπάρχουν στιγμες που δεν θέλω να πάω στα –άντα, δεν θέλω να μην βλέπω χρώματα εκεί που ψαρεύω, δεν θέλω να νιώθω πίεση σε όλο μου το σώμα, δεν θελω να καθαρίζω μεγάλα ψάρια, δεν θελω να οπλιζω 3 ή 4 λάστιχα 1,3 μέτρα αλλά ένα μαλακό 16άρι λάστιχο το πολύ 60 πόντους!!
Και ρωτάω: Τι κάνει κάποιος όταν κραταει ενα οπλο με τρίαινα σε μία παραλία και χτυπάει χταπόδια και σκαράκια??
Και απαντάτε: Ψαροντούφεκο! Ακριβώς! Το βρήκατε.. Και αυτό λοιπόν ψαροντούφεκο είναι! Χαρακτηρείστε το ως απλό, γελοίο, παλαιομοδίτικο, πρωτόγονο, αντισυμβατικό, ρομαντικό ή όπως αλλιώς θέλετε, αλλά σίγουρα είναι ψαροντούφεκο!! Ευχαριστεί, γεμίζει με εικόνες και συναισθήματα, και προσφέρει ένα όμορφο και υγιές γεύμα.
Ψαρεύοντας με κριτήριο την γεύση λοιπόν και όχι με τις νέες τάσεις των πολλών κιλών και ατμοσφαιρών εναποθέτω τις γαστρονομικές μου ρηχές προτιμήσεις ως τροφή προς σκέψη πριν γίνουν κυριολεκτική τροφή για εσάς και τους δικούς σας ανθρώπους.
Χταπόδι: Είναι ρηχά και υπαρχει σχεδόν παντού! Ευκολο στην σύλληψη και νόστιμότατο με οποιο τρόπο και αν καταναλωθεί. Η καθιερωμένη τουριστική συνταγή είναι απλά ψητό στα κάρβουνα με ούζο. Οι καλές νοικοκυρές το προτιμούν με κόφτο μακαρονάκι ή στιφάδο. Ξυδάτο αποτελει επίσης εναν εκλεκτό μεζέ και τηγανητό με λαδοξυδο μια συνταγη που γνωρίζουν λίγοι. Εγω δίνω την σημαντική πληροφορία να μην βιαστειτε να πετάξετε το μελανι που βρίσκεται στην κουκούλα του χταποδιού. Τηγανητό με ελαιόλαδο και σβησμένο με ξύδι αποτελεί τον αγαπημένο μου θαλασσινο μεζέ (συγκρίνεται μόνο με εναν φρεσκοσπαμένο γεματο αυγά αχινό!).
Σουπιά: Πραγματικά υπέροχο πλάσμα που εντυπωσιαζει με τις κινήσεις της υποβρυχίως. Αρκετές φορές τις χαζεύω και τις αφήνω να συνεχίσουν τον υποβρυχιο χορό τους. Αλλες φορές 3 λόγοι με ωθούν να πατήσω την σκανδάλη. Οι λογοι αυτοί είναι: σουπιες ψητες με το μελανι τους και φρεσκοστιμμένο λεμόνι, σουπιες με σπανακι, σουπιες στιφαδο.

Σκάρος: Ευκολο θήραμα της ρηχής ζώνης ενδίδει ακαριαία στα ρηχοκαρτερα και μπορει μια ψαριά να έχει ψάρια μόνο του είδους αυτού. Συνήθως μαγειρεύεται πλακί στον φούρνο, τηγανητός αν είναι μικροτερου μεγέθους και ψητός αν είναι μεγαλύτερος. Εγω σας θυμίζω οτι ο σκάρος είναι το μόνο μεγάλο ψάρι που τρωγεται με τα εντοσθια του και προτεινω να δοκιμάσετε να ψήσετε τον επόμενο ως εξής: Σπάτε την χολή του σκάρου και τον τυλίγεται με λεπια και εντοσθια σε ενα αλουμινόχαρτο. Τον πετατε στην χοβολη και αφού ψηθεί τον βγαζετε τραβωντας το τελευταιο λεπι της ουράς για να ακολουθήσουν τα υπόλοιπα μέχρι το κεφάλι... Ακολουθεί γευστικός οργασμός!
Μπαρμπούνι: Νομιζω δεν χρειαζεται συστάσεις ούτε επεφημίες. Τηγανητό ή ψητό δικαίως έχει κερδίσει μια θεση μεταξύ των κορυφαίων θαλασσιων εδεσμάτων. Μην ξεχνάτε πως το μπαρμπουνοκέφαλο ειναι το μόνο ψαροκέφαλο που δεν τρώνε οι γάτες….επειδή πολύ απλά ποτέ δεν περισσεύει από τον άνθρωπο!
Μελανούρι: Υπερκινητικό, γρήγορο και κοπαδιαστο κατακλύζει την ρηχή ζώνη. Η πεντάαινα σε τετοιες περιπτώσεις εγγυάται μια καλη μαβιά ψαριά. Τα μεγάλα στην σχάρα και τα μικρά στο τηγάνι είναι εξίσου όμορφες γευστικές εμπειρίες. 
Κέφαλος: Οχι φυσικά των λιμανιών. Πελαγίσιος. Απο τα γνωστά θηράματα των νεων του χωρου μας. Μπορεί να μην ικανοποιεί απαιτητικά κυνηγετικά ένστικτα αλλά εγγυάται μια γαστρονομική απόλαυση. Απίστευτη λευκή σάρκα που μοσχοβολάει στα κάρβουνα ή θα δώσει την δικιά του πινελιά σε μια χειμωνιάτικη ψαρόσουπα.
Μουγγρί: Κάθε κακκαβιά οφείλει να το περιλαμβάνει.
Σμέρνα: Εντυπωσιακό είδος με επιθετικό βλέμμα και προκλητικη αναπνοή που κόβει την ανάσα.. Τέλεια υδρόβια κίνηση που προκαλει θαυμασμό και δέος. Κάποιες φορές δεν αρκούμαι στο να την χαζεύω και επιχειρώ την σύλληψη της. Δεν το μετανοιώνω οταν η μυρωδιά του φιλέτου της στο τηγάνι φτάνει στα ρουθούνια μου.
Σαλούβαρδος –σκορπίνα: Αναφέρονται μαζί για τον λόγο ότι ανήκουν στη ιδια κατηγορια ψαριών που τα ακολουθεί μια λάθος “ταμπέλα” για τον τρόπο μαγειρέματος τους. Ήρθε η ώρα να καταρριφθεί ο μύθος! Τα επόμενα του είδους σας εκλιπαρώ να μην τα αδικήσετε μέσα σε κάποια ψαροσούπα. Ψήστε τα στα κάρβουνα!
Σάλπα: Ρηχό, κοπαδιαστό θήραμα επιρεπέστατο στο καρτέρι. Οι παχουλές του ειδους αφου καθαριστούν καλά πρεπει να τριφτούν με λεμονάκι και να τοποθετηθουν 2-3 κομματακια σκόρδου πριν τις απλώσετε στην σχάρα. Η μυρωδιά απερίγραπτη και η γεύση ιδιαίτερη και μοναδική.

Χειλού: Είτε είναι πράσινη, μαύρη ή πιτσιλωτή η σάρκα της ενθουσιάζει και τον πιο δύστροπο καλοφαγά. Γλυκιά γεύση με μοναδικό μειονέκτημα τα ψιλά κόκκαλα. Όταν ψηθεί κοντράρει επάξια πολλά γκουρμεδιάρικα ψάρια. Σε μία κακκαβιά προσθέτει την απαραίτητη λιπαρότητα για να χυλώσει όπως πρέπει.
Σαλάχι: Οχι, δεν είναι της ρηχοπατιάς. Σπάνια όμως μπορει να διασταυρωθείτε και με αυτό. Ο λόγος που αναφέρεται είναι πως θεωρείται από πολλούς ένα υπέροχο μη βρώσιμο πλάσμα με χαμηλή θηρευτική αξία. Λάθος κύριοι.. Το τηγανητο σαλάχι με σκορδαλιά είναι μια γεύση που δεν θα ξεχάσετε ποτέ! Εξίσου αξέχαστη θα σας μείνει η γεύση ενός βραστού σαλαχιού με καλό λαδολέμονο και φρέσκια ρίγανη.
Αυτές είναι οι δικές μου γαστρονομικές ανησυχίες που συχνά πυκνά με κάνουν να επιστρέφω, έστω και περιστασιακά, στα ρηχά και ασφαλή νερά. Επιστροφή στα νερά που ξεκίνησα το ψαροντούφεκο με ενα μαγιώ και έναν αστείο εξοπλισμό. Επιστροφή σε βάθη και θηράματα που αποτελούν όχι μόνο το δημοτικό σχολείο κάθε ψαροντουφεκα αλλά και το μεταπτυχιακό κάθε γευσιγνώστη και καλοφαγά!
Καλές σχαριές!

Read more!

Όσο αγαπάς την θάλασσα τόσο υποφέρεις όταν εκεί πονάς...

Η θάλασσα όπως έχω δηλώσει είναι ο μεγάλος μου έρωτας. Δεν είναι τρόπος ζωής για εμένα. Είναι η ζωή μου. Πάθος, αγάπη, εξάρτηση.. είναι μερικές ακόμα λέξεις που μπορούν να περιγράψουν μερικώς την σχέση που έχω μαζί της. Ένας τρίτος θα μπορούσε δικαιολογημένα να χρησιμοποιήσει και τις λέξεις υπερβολική, παράλογη, αρρωστημένη για να χαρακτηρίσει την σχέση αυτή..

Η ζωή μου λοιπόν είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την θάλασσα. Έχω επιλέξει να είναι η τελευταία εικόνα πριν κοιμηθώ κάθε βράδυ και η πρώτη μόλις ξυπνήσω κάθε πρωί. Η επαφή μου μαζί της καθημερινή, ουσιαστική, ανιδιοτελής.. Οι στιγμές ευτυχίας και ψυχοσυναισθηματικής πληρότητας που έχω βιώσει κοντά της κυριολεκτικά αμέτρητες. Οι στιγμές πόνου μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.. Μια τέτοια στιγμή πόνου έζησα μόλις λίγες μέρες πριν και τώρα που μπορώ θέλω να το μοιραστώ.. Στην αρχή μου ήταν αδιανόητο να πω έστω μια κουβέντα. Είναι όμως χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης να ξεχνάει. Ίσως είναι ένα χαρακτηριστικό που το απόκτησε ο άνθρωπος εξελικτικά από την ενστικτώδη ανάγκη για επιβίωση...

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Επιτέλους ήρθε η μέρα που όλα είναι ευνοϊκά για να πάμε με τον Βασίλη για ψάρεμα. Εδώ και πάρα πολλές μέρες συζητάμε για την εξόρμηση αυτή. Από αρχές καλοκαιριού. Από τότε δηλαδή που ο Βασίλης ήρθε, όπως κάθε καλοκαίρι, για διακοπές στο νησί. Μια κάτι φίλοι που ήταν και αυτοί στο νησί και έτρεχα όλη μέρα μαζί τους, μια κάτι δουλειές του Βασίλη, μία κάτι δικές μου, μία τα μελτέμια, μία το ένα και μία το άλλο, το καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του και ψάρεμα δεν είχαμε πάει ακόμα. Παρά τις αναβολές κάθε βράδυ στο λιμάνι ένας πανομοιότυπος διάλογος λάμβανε μέρος:
Β: Επ… Έλα εδώ.. Πες μου.. Τι βγάλατε σήμερα?
Μ: Κάτι βγάλαμε…και μόλις το φάγαμε! Ετοιμάσου να πάμε και παρέα.
Β: Εγώ έτοιμος είμαι. Όποτε θέλεις εσύ πες μου και φύγαμε.
Μ: Ωραία.. Εσύ αδερφέ δεν θα κάνεις τίποτα. Θα είσαι στο σκάφος και εγώ θα σου πετάω τα ψάρια επάνω.. Μόνο μετά στο φαί θα σε χρειαστώ..
Β: Η ειδικότητα μου…, απαντούσε γελώντας.
Αυτό που διέκρινα από την αρχή στον Βασίλη είναι ένα απίστευτο μεράκι για την θάλασσα. Είναι χαραγμένο στο βλέμμα του κάθε φορά που βρίσκεται κοντά της. Ίσως αυτό το αμοιβαίο πάθος ήταν και ο λόγος που ήρθαμε κοντά. Και οι δύο ανυπομονούσαμε τόσο πολύ να πάμε μαζί... να περάσουμε όμορφα.. να γελάσουμε.. και αν καθόταν να βγάζαμε και ψάρια.. Η συνέχεια του ψαρέματος ήδη συμφωνημένη. Κακκαβιά σε καφενείο φίλου που είναι μάστορας στο μαγείρεμα της. Η παρέα θα ήταν μεγάλη και καλή. Οι στιγμές που θα ακολουθούσαν αξέχαστες για όλους. Ήταν δεδομένο ότι θα γινόταν κάπως έτσι. Η τόση θετική ενέργεια που υπήρχε στον χώρο μετά από κάθε συζήτηση, μετά από κάθε ατάκα, μετά από κάθε γέλιο δεν άφηνε περιθώρια για να να προβλέψεις κάτι άλλο..
Ο Ηλίας, φίλος ψαροντουφεκάς από το νησί, θα έφευγε και αυτός σε λίγες μέρες και δεν είχαμε πέσει ούτε μία φορά μαζί. Τηλέφωνο και στους δύο λοιπόν κατά τις 13.00 και ορίζουμε το πολυπόθητο ραντεβού στο λιμάνι κατά τις 16.00.
Τελειώνω την δουλειά στις 15.00 και τρέχω να ετοιμάσω εξοπλισμό και να κατεβώ στο λιμάνι. Τα σενάρια πολλά, οι προβλέψεις αισιόδοξες, το ηθικό και η διάθεση στα ύψη και γενικά το κλίμα υπέροχο. Το πλάνο της ημέρας ήθελε εμένα και τον Ηλία να κάνουμε ψαροντούφεκο σε χτυπητά σημεία και ο Βασίλης να εκτελεί χρέη βαρκάρη με την Λυδία, το δικό του 5μετρο φουσκωτό.
Ώρα αναχώρησης περίπου στις 16.05 και ώρα άφιξης στον τόπο περίπου 16.20. Άγκυρα στο νερό στον μικρό κάβο απέναντι από μια μικρή βραχονησίδα, περιμέτρου 300 περίπου μέτρων, που θα ήταν και ο πρώτος τόπος που θα ψαρεύαμε. Επιλέγουμε το σκάφος να μείνει αγκυροβολημένο μιας και το ψάρεμα στον συγκεκριμένο τόπο δεν θα μπορούσε να διαρκέσει πάνω από 45λεπτά αφού τα καλά σημεία τα γνωρίζαμε και θα επιχειρούσαμε μερικές βουτιές κατευθείαν εκεί. Ντυνόμαστε, γελάμε, πειραζόμαστε και απολαμβάνουμε και οι τρεις τα πολλά συναισθήματα πληρότητας, ικανοποίησης και ευτυχίας που μας προσφέρει απλόχερα η επαφή με την θάλασσα αλλά και η καλή παρέα.
Πέφτω με τον Ηλία στο νερό σύμφωνα με το ρολόι του στις 16.35. Μέχρι το νησάκι μεσολαβεί ένα μπουγαζάκι 150 μέτρων. Μετά από 30 μέτρα κολύμπι γυρίζω προς το σκάφος και βλέπω τον Βασίλη να τακτοποιεί πράγματα. Πολύ μερακλής άνθρωπος ο Βασίλης, όλα θέλει να είναι σε τάξη, ακριβώς το αντίθετο από εμένα δηλαδή! Χαμογελάω και συνεχίζω. Από την πρώτη βουτιά η μάσκα μου παίρνει νερά λόγω ενός μικρού σπασίματος στο εξωτερικό πλαστικό κάλυμμα των φακών. Ξενερώνω λίγο αλλά συνεχίζουμε το ψάρεμα με τον Ηλία κολυμπώντας στην δυτική πλευρά της βραχονησίδας. Μετά από μερικές βουτιές συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να συνεχίσω το ψάρεμα λόγω μάσκας και επιχειρώ να φωνάξω τον Βασίλη να έρθει κοντά με το σκάφος. Η απόσταση από το σκάφος και ο 5άρης βοριάς δεν επιτρέπει να ακουστεί η φωνή μου ως εκεί οπότε στρίβουμε το νοτινό καβάκι και επιστρέφουμε προς το σκάφος από την ανατολική της πλευρά της βραχονησίδας. Έχουμε φέρει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου κύκλο το νησάκι και απομένει κολύμπι 150 μέτρων στο μπουγαζακι για να φτάσουμε το φουσκωτό. Εκείνη την στιγμή ένα ψαράδικο ξύλινο καΐκι με 3 ντόπιους ψαράδες έρχεται κατά πάνω μας. Ένας πανικός φαίνεται στο ύφος τους και μια σύγχυση στα λόγια τους.
Μας λένε πως υπάρχει ένας πνιγμένος άνθρωπος δείχνοντας μας το νοτινό καβάκι που μόλις στρίψαμε. Οι ψαράδες βλέποντας έναν πνιγμένο σε μικρή απόσταση από ψαροντουφεκάδικη σημαδούρα θεώρησαν πως κάποιος άτυχος ψαροντουφεκάς έχασε την ζωή του. Η ξαφνική τραγική πληροφορία μας συντάραξε. Τρελαθήκαμε. Τους είπαμε φυσικά ότι εμείς ψαρεύαμε μόνο οι δυο μας και δεν είχαμε κάποιον τρίτο μαζί.
Έπρεπε όμως να επέμβουμε το γρηγορότερο δυνατόν. Ο κοντινός κόλπος στην περιοχή ήταν γεμάτος ιστιοπλοϊκά με τουρίστες και αμέσως υπέθεσα πως για κάποιον με μικρή θαλασσινή εμπειρία συνέβη το μοιραίο.
Βγάζω το κεφάλι έξω από το νερό για να φωνάξω τον Βασίλη να έρθει να μας πάρει με το φουσκωτό για να επέμβουμε ακόμα πιο γρήγορα. Ο Βασίλης δεν φαίνεται στο σκάφος. Αγχώνομαι λίγο αλλά ηρεμώ όταν διακρίνω βατραχοπέδιλα να καταδύονται δίπλα στο φουσκωτό.
- “Να ο Βασίλης, βουτάει ακριβώς δίπλα στο φουσκωτό”, λέω στους υπόλοιπους.
-“Όχι, όχι… δεν πρέπει να είναι αυτός. Αφήσαμε εμείς κάποιον εκεί λίγο πριν για να μαζέψει αχινούς” απαντούν οι ψαράδες.
Δεν έχει νόημα να χάνουμε χρόνο οπότε ανεβαίνουμε όπως όπως στο ψαράδικο καΐκι και πηγαίνουμε μερικά μέτρα πιο πίσω από εκεί που μας μαζέψανε. Η τελευταία βουτιά του Ηλία σύμφωνα με το ρολόι ήταν 17.12. Το καΐκι πηγαίνει προς το σημείο που υπέδειξαν οι ψαράδες. Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες. Ο πανικός στα μάτια των ψαράδων, ο δικός μου φόβος να αντικρίσω το επερχόμενο θέαμα ενός πνιγμένου ανθρώπου, ο τρόμος στα μάτια του Ηλία προκαλούν ένα περίεργο άγχος, έναν κόμπο στο στομάχι και ένα φόβο.

Από μακριά διακρίνω ένα ανθρώπινο σώμα μπρούμυτα στην επιφάνεια της θάλασσας περίπου 100 μέτρα ανοιχτά από το νότιο καβάκι της βραχονησίδας. Όχι. Ο εγκέφαλος μου δεν θέλει να δεχτεί την πληροφορία που του στέλνουν τα μάτια μου. Το σώμα που επιπλέει μπροστά μας είναι μάλλον του Βασίλη. Το χαρακτηριστικό κόκκινο μαγιό του δεν αφήνει αμφιβολία. Υπάρχει όμως μια ελπίδα να κάνω λάθος.. Όχι. Όσο πλησιάζουμε κάθε ελπίδα να μην είναι ο Βασίλης χάνεται. Πλησιάζουμε το σώμα και το ανεβάζουμε στο σκάφος. Δεν μπορώ να βρω λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωσα όταν γυρίσαμε το άψυχο σώμα και είδα το πρόσωπο του φίλου μου. Το κορμί του είναι ξαπλωμένο στην κουβέρτα του καϊκιού. Είναι παγωμένο. Είναι ακίνητο. Είναι άψυχο. Είναι ψέμα. Όχι.. Είναι αλήθεια. Ένας κόμπος παντού.. Ένα μούδιασμα στο κεφάλι και την ραχοκοκκαλιά.. Μια δύσπνοια.. Ένα σφίξιμο.. Πνίγομαι και ας μην είμαι στο νερό. Θέλω να πάρω μια βαθιά ανάσα και δεν μπορώ.. Θέλω να φωνάξω. Θέλω να κλάψω. Θέλω να αντιδράσω κάπως... Όχι ρε γαμώτο.. Δεν είναι δυνατόν.. Όχι...Οχι.. Οχι…
Δεν θέλω να δεχτώ ότι ο Βασίλης είναι νεκρός. Η μεγάλη απόσταση 300 περίπου μέτρων από το σκάφος δηλώνει το αδιανόητο.. ότι είναι ήδη αργά. Για να φτάσει εκεί το σώμα του Βασίλη σύμφωνα με τον καιρό και τα ρεύματα της περιοχής εκτιμώ ότι χρειάστηκαν το λιγότερο 30 λεπτά. Δηλαδή ελάχιστα λεπτά μετά από την στιγμή που τον αφήσαμε μόνο στο σκάφος. Ο χρόνος αυτός δεν αφήνει περιθώρια για ελπίδες. Η λογική όμως χάνει και κερδίζει το συναίσθημα. Δεν θα παραιτηθώ.. Όχι έτσι.. Όχι χωρίς προσπάθεια τουλάχιστον.. Αρχίζω τεχνητή αναπνοή και μαλάξεις. Στην πρώτη εμφύσηση ο θώρακας σηκώνεται και στην φυσική εκπνοή νερό και αφρός βγαίνει από το στόμα. Ναι.. αναπνέει.. Ήθελα πολύ να το πιστέψω αλλά δυστυχώς δεν ήταν η πραγματικότητα αυτή. Συνεχίζω συναισθηματικά φορτισμένος να επαναφέρω στην ζωή τον φίλο μου.. Απλά τραγικό. Ξανά και ξανά… Απλά μάταιο. Μετά από δέκα λεπτά περίπου επιτρέπω στον εαυτό μου να δεχτεί το θλιβηρό γεγονός και την μακάβρια εικόνα. Κλείνω τα μισάνοιχτα μάτια του Βασίλη και χάνομαι σε έναν βαθύ πόνο..
Οι σκέψεις πυροβολούν το μυαλό. Ο χρόνος κάπου έχει χαθεί. Έχω σαστίσει. Είναι τώρα? Είναι πριν? Είναι πραγματικότητα? Το μυαλό συγχωνεύει εικόνες ζωής και θανάτου από τον Βασίλη και δημιουργεί πρωτόγνωρα συναισθήματα. Ζωή και θάνατος μαζί.. Το ψέμα και η αλήθεια μαζί…
Ζητάω να με αφήσουν στο φουσκωτό. Ανεβαίνω στο σκάφος του Βασίλη με σκοπό να τρέξω να ειδοποιήσω γιατρούς και συγγενείς όσο πιο γρήγορα μπορώ. Ψέματα…ξέρω ότι είναι μάταιο.. μάλλον ζητά το μυαλό μου την τελευταία εικόνα ζωής που θυμάται από τον Βασίλη. Εκεί.. στο 5μετρο φουσκωτό. Εκεί που γελάσαμε για τελευταία φορά πριν λίγα λεπτά.. εκεί που τον κοίταξα όλο ζωντάνια πριν από λίγο να τακτοποιεί τα πράγματα.. Εκεί.. Είναι δυνατόν? Δυστυχώς είναι..
Σηκώνω άγκυρα, βάζω μπροστά την μηχανή και φεύγω γρήγορα μόνος για το λιμάνι του νησιού. Η δίχρονη μηχανή ακούγεται σαν να ουρλιάζει. Το ίδιο θέλω να κάνω και εγώ. Το χέρι μου ψάχνει το κινητό μου τηλέφωνο που είχα αφήσει στον Βασίλη. Το βρίσκω στο ντουλαπάκι της κονσόλας. Καταλαβαίνω ότι έχω πάθει σοκ όταν βλέπω τα χέρια μου να τρέμουν τόσο που αδυνατώ να ψάξω τηλέφωνα στην λίστα του τηλεφώνου. Πρέπει να ηρεμήσω. Παίρνω τηλέφωνα παντού. Δεν απαντά κανένας. Τι γίνεται ρε γαμώτο? Το σκάφος τρέχει. Είμαι μόνος. Μήπως ονειρεύομαι? Όχι.. δυστυχώς. Η μυρωδιά του εμετού στο στόμα μου από τα γαστρικά υγρά του Βασίλη δεν μου επιτρέπουν να έχω ψευδαισθήσεις.. Μακάβρια εικόνα, το ξέρω. Όμως είναι αυτή που μου έχει χαραχθεί περισσότερο από όλες στο μυαλό. Βουρκώνω.. Κλαίω. Βγάζω μια κραυγή. Επιτέλους. Έσπασα το τοίχο που δεν με άφηνε να αντιδράσω. Κοιτάω πίσω. Το ξύλινο καίκι ακολουθεί. Είναι αλήθεια. Εκεί στο καΐκι παίζεται ένα ακόμα ψυχολογικό μαρτύριο για τον Ηλία και τους ψαράδες. Άπειρες σκέψεις…Ο χρόνος έχει τρελαθεί. Από την μία τα δευτερόλεπτα δεν περνάνε με τίποτα. Από την άλλη έφτασα σχεδόν στο λιμάνι. Πέφτω δίπλα στην προβλήτα δένοντας πρόχειρα ένα σχοινί έξω. Τρέχω με την στολή πανικόβλητος στο κεντρικό σοκάκι του νησιού να βρω κάποιον. Οποιονδήποτε. Όλοι κατάλαβαν ότι κάτι συνέβη. Κάτι τραγικό. Ο κόσμος μαζεύεται. Τα νέα μαθαίνονται. Και τώρα το δυσκολότερο κομμάτι. Η στιγμή που ο κόμπος στον λαιμό γίνεται τόσο μεγάλος που δεν σε αφήνει να αρθρώσεις λέξη. Είναι η στιγμή που πρέπει να ενημερώσω τους ανθρώπους του Βασίλη..
Κάπου εδώ τελειώνει η θαλασσινή ιστορία και αρχίζει ένας προσωπικός ψυχολογικός Γολγοθάς και μια οικογενειακή τραγωδία που δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναφερθώ. Θα αναφέρω μόνο την αιτία του θανάτου όπου σύμφωνα με τον ιατροδικαστή ήταν ένα πολύ ισχυρό έμφραγμα που είχε ως αποτέλεσμα την πτώση στην θάλασσα και ένα φυσικό επακόλουθο πνιγμό. Έτυχε να είναι στην θάλασσα. Όχι. Εγώ δεν πιστεύω στην τύχη… Οπουδήποτε σύμφωνα με τους ειδικούς το αποτέλεσμα θα ήταν ίδιο, θάνατος. Εσείς χρειάζεστε αυτή την σημαντική ιατροδικαστική πληροφορία για να ολοκληρωθεί αυτή η θαλασσινή ιστορία χωρίς ερωτηματικά. Εμένα την απαιτούσε η συνείδηση μου.
Δεν θα επεκταθώ. Θα μείνω στην αμιγώς θαλασσινή τραγική εμπειρία που βίωσα στην θάλασσα... Στην γαλανή θεά που αγαπώ και αποτελεί την ζωή μου. Τον έρωτα μου. Το πάθος μου. Το περιβάλλον που μου έχει χαρίσει τα μέγιστα συναισθήματα ευτυχίας και ψυχικής γαλήνης.. Και όμως…Στην θάλασσα που αγάπησα όσο τίποτα άλλο, πόνεσα όσο πουθενά αλλού..
  Έτσι είναι τα μεγάλα πάθη. Πάντα έχουν ένα μεγάλο τίμημα. Εδώ το τίμημα είναι να πολλαπλασιάζεται ο ψυχικός πόνος. Στον πόνο της απώλειας προστίθεται ένας ακόμα πόνος. Ο πόνος ότι πόνεσα στην θάλασσα. Ότι η εικόνα της γαλήνης, της ευτυχίας και της ζωής αντικαταστάθηκε αμέσως στα μάτια μου με την εικόνα της λύπης, της θλίψης και του θανάτου.. Και έγινε εκεί.. εκεί που δεν ήθελα. Εκεί που πάλι θα βρεθώ.. εκεί που που θα ξεχαστώ αλλά δεν θα ξεχάσω.. εκεί που θα συνεχίσω να ζω.. στην θάλασσα.


Να είναι το τελευταίο σου ταξίδι με μπουνάτσα γελαστέ φίλε..
..να είναι με μια μυρωδιά ιωδίου στα ρουθούνια και μια αλμύρα στα χείλια σου..
..να είναι γαλήνιο και εσύ να το απολαμβάνεις όπως πάντα, χαμογελώντας..
..είθε να είναι απλά θαλασσινό.

Read more!

Συνετή διαχείριση ψαροτόπων. Ιδεολογία ή υποχρέωση?

Η εξέλιξη στον χώρο του ψαροντούφεκου τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει έναν φοβερό ρυθμό ανάπτυξης. Άπλετη έτοιμη γνώση καταρτίζει θεωρητικά τους νεοφερμένους στον χώρο και νέα υλικά και τεχνολογίες τους εφοδιάζουν με έναν ιδανικό εξοπλισμό. Ο αριθμός των σκαφών που οργώνουν τις ελληνικές θάλασσες προς ανεύρεση καλών ψαροτόπων συνεχώς αυξάνεται με σκοπό να εξαργυρώσει με πολλά ψάρια τις επιταγές κόπου, χρόνου και χρήματος που έχει κόψει ο καθένας από εμάς…
Είναι πασιφανές ότι τα εύκολα ψάρια και οι μυστικοί ψαρότοποι έχουν αρχίσει να εξαντλούνται. Και δυστυχώς δεν είναι άποψη μόνο δικιά μου, είναι γεγονός. Οι χρυσές εποχές της θάλασσας, με τις θρυλικές και ρηχές υπερψαριές , αποτελούν μέρος μόνο κάποιας ψαροϊστορίας του παρελθόντος. Ανεξέλεγκτες τράτες, δυναμίτες, σύγχρονα αλιευτικά εργαλεία, μπουκαλάκηδες, νυχτερινοί ή ασυνείδητοι ημερήσιοι ψαροτουφεκάδες όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Ψάρια βγάζουμε θα πει κάποιος και μάλιστα περισσότερα από το παρελθόν, αλλά αν σκεφτούμε σε τι μέτρα, με τι εξοπλισμό και που τρέχουμε για να τα βρούμε, τότε θα συμφωνήσει και ο πιο δύσπιστος ότι η μείωση των ψαριών είναι εμφανής.

Η διαχείριση τόπων με μέτρο και σύνεση από έναν ψαροντουφεκά σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει την φθίνουσα πορεία του αριθμού των ψαριών. Εξάλλου η μεγάλη και μαζική καταστροφή έχει αλλού τις ρίζες της. Σίγουρα όμως θα του εξασφαλίσει στο μέλλον μια καλή ψαριά και μια καθαρή συνείδηση. Από πολλούς η έννοια σωστή διαχείριση κάποιου ψαροτόπου θεωρείται ηθικολογία ή οικολογική ιδεολογία και από άλλους μοναδική λύση και αναγκαστική επιλογή. Εξαρτάται από ποιους λόγους οδηγήθηκε ο καθένας μας στο ψαροντούφεκο…
Τι αποτελεί όμως έναν τόπο και πως αυτός διαχειρίζεται σωστά? Τόπος μπορεί να θεωρηθεί μία μυστική ξέρα (ναι καλά!), ένα σύνολο πλακών ή μονόπετρων, μία και μόνο τρύπα, ένα φρύδι σε κάποια αποχή, ένα ναυάγιο ή κάποιος κάβος που κρατάει ψάρια. Προσωπικά ονομάζω τόπο οποιοδήποτε κομμάτι βυθού ανεξαρτήτου γεωμορφολογίας, έκτασης ή βάθους που κατά καιρούς έχω δει ή έχω πάρει ψάρια από αυτό. Όσο μικρότερης έκτασης και σε όσο πιο απίθανο μέρος βρίσκεται ένας τέτοιος τόπος τόσο πιο δύσκολο είναι να γίνει γνωστός και από άλλους. Ο κοντινός κάβος λοιπόν απέναντι από το εξοχικό σας δεν αποτελεί μυστικό ψαρότοπο αλλά κάποια τρύπα στην αποχή του που κατά καιρούς σας τροφοδοτεί με ευμεγέθης σαργούς είναι ένα «τοπάκι» άξιο σωστής διαχείρισης.
Έναν τέτοιο τόπο οφείλουμε να τον διαφυλάξουμε ζωντανό και να μην παρασυρθούμε από απληστία… Η καλή διαχείριση αυτού του τόπου θα μας ανταμείβει με ψάρια κάθε φορά που θα τον επισκεπτόμαστε. Τα παραδείγματα ερήμωσης καλών τόπων ( μιας ξέρας, μιας πλάκας ή μιας τρύπας κτλ) είναι αναρίθμητα. Λίγο ή πολύ όλοι θα έχετε στο μυαλό σας μερικά κομμάτια βυθού που παλιά σας έδιναν κάποια ψαράκια σήμερα να έχουν μεταμορφωθεί σε νεκροταφεία. Εδώ αξίζει να συμπληρώσω πως ένας ψαρότοπος δεν χαλάει αποκλειστικά και μόνο όταν αλιευτούν όλα τα θηράματα από αυτόν αλλά και όταν τα ψάρια προσαρμοστούν τόσο καλά στην οποιαδήποτε τεχνική ψαρέματος και είναι αδύνατο να αλιευτούν πλέον. Μερικές ακόμα δυσάρεστες εικόνες που έχουμε όλοι χαραγμένες στη μνήμη μας είναι πανικόβλητοι σαργοί σπρίντερ να τρέχουν στα βαθιά ή στα άδυτα των θαλαμιών τους, καχύποπτες συναγρίδες που δεν πλησιάζουν σε προσεγμένα καρτέρια και ροφοί που εξαφανίζονται ακαριαία στην θέα κάποιου ψαροκυνηγού! 

Πιστεύω λοιπόν πως δεν αρκεί μόνο να λειτουργούμε με σύνεση στον αριθμό των θηραμάτων που θα παίρνουμε από κάθε καλό κομμάτι βυθού αλλά και να κινούμαστε στον χώρο αυτό όσο πιο διακριτικά γίνεται. Είναι προτιμότερο να πάρουμε 3 ψάρια σε ισάριθμες ήρεμες βουτιές που δεν προκαλούν πανικό και φόβο στον περίγυρο παρά να πάρουμε 1 και να ξεσηκώσουμε τον βυθό! Τα ψάρια (ευτυχώς για αυτά!) έχουν μνήμη και προσαρμόζονται συνεχώς σε οποιαδήποτε νέα απειλή προκειμένου να επιβιώσουν.
Δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος σωστής διαχείρισης, με πλαφόν στα κιλά των ψαριών ή στις επισκέψεις μας στον ίδιο μέρος. Όλα είναι σχετικά και ανάλογα και εξαρτώνται από το πόσα ψάρια κρατάει το μέρος, από τον αριθμό των ανθρώπων που το γνωρίζουν, τι έκτασης είναι, τι είδους θηράματα συγκεντρώνει, πόσο καχύποπτα είναι τα παραπάνω θηράματα κτλ. Θα σας αναφέρω όμως μερικούς γενικούς κανόνες που φροντίζω να εφαρμόζω εγώ στους τόπους που μου δίνουν ψάρια και ας κάνετε εσείς τις δικές σας προσθήκες ή εκπτώσεις…
1. Αποφεύγω να επισκέπτομαι τον κάθε τόπο παραπάνω από 2 φορές ανά εποχή.
2. Όταν τον επισκέπτομαι η παρουσία μου σε αυτόν είναι διακριτική και ήρεμη έτσι ώστε να μην αποτελεί η εικόνα μου για τα ψάρια συνώνυμο του πανικού και της απειλής.
3. Αφαιρώ από κάθε τόπο μόνο τα ψάρια που θέλω και που κρίνω ότι δεν θα διαταράξουν πολύ το τοπικό θαλάσσιο οικοσύστημα και σε καμία περίπτωση τα ψάρια που μπορώ.
4. Δεν χτυπάω ποτέ το μεγαλύτερο ψάρι του κοπαδιού (φυσικά ούτε το μικρότερο!). Πιάνοντας τον αρχηγό του κοπαδιού αφαιρούμε και την ασφάλεια που αυτός εμπνέει στα μικρότερα μέλη του κοπαδιού.
5. Αν τα ψάρια δεν είναι δεκτικά στα πρώτα καρτέρια ή ψαχτήρια μου δεν τα πιέζω με περαιτέρω προσπάθειες.
6. Προσπαθώ να κάνω καίριες βολές χωρίς ξεψαρίσματα που θα τρομάξουν τα υπόλοιπα ψάρια.
7. Δεν κάνω γνωστό τον τόπο σε τρίτους που δεν εμπιστεύομαι απόλυτα.
8. Κάνω χρήση φακού μόνο όπου θεωρώ απαραίτητο και όχι παντού! Η χρήση φακού κάνει τα ψάρια όλο και πιο επιφυλακτικά.
9. Προτιμώ καρτεράκι στον προθάλαμο παρά ντου μέσα στις τρύπες.
10. Δεν πιάνω κυρίαρχα ψάρια μιας περιοχής που είναι πόλος έλξης για άλλα είδη.
11. Ποτέ δεν πιάνω όλα τα ψάρια μιας τρύπας. Αφήνοντας μερικά, αυτά λειτουργούν ως κράχτες προσελκύοντας άλλα για να αυξηθεί και πάλι ο αριθμός τους.
12. Οτιδήποτε αβγωμένο το αφήνω να ολοκληρώσει το έργο του. Όλοι εκ των υστέρων έχουμε διαπιστώσει ότι κάποιο θήραμα μας είχε αυγά. Είναι πιθανό και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα πλέον. Όταν όμως πιάσουμε μια κωλοχτύπα που είναι γεμάτη από αβγά είναι έγκλημα να μην την αφήσουμε πίσω στην θέση της.. δεν συμφωνείτε;
Τα αποτελέσματα της υπεραλίευσης είναι ορατά σε όλους. Θεωρώ την σωστή διαχείριση των τόπων που κρατάνε ακόμα ψάρια αναγκαστική επιλογή για όλους μας, αλλά ακόμα και αν δεν είναι, όπως υποστηρίζουν πολλοί, νιώθω πολύ περήφανος που επιλέγω να το κάνω…

Read more!

Σκέψεις και προβληματισμοί για το ψαροντούφεκο..

Ένας τυχαίος διάλογος στο κατάστρωμα ενός πλοίου με έναν νεοεισερχόμενο στο χώρο του ψαροντούφεκου, ο χαμός ενός ακόμα φίλου από υποξία, ένα ψάρεμα με έναν χαρισματικό απνείστα, μία ηλεκτρονική έρευνα στο διαδίκτυο και η γνωριμία μου εδώ και μερικους μήνες με τον Γιάννη με έχουν κάνει να προβληματιστώ ή ακόμα και να αναθεωρήσω απόψεις μου γύρω από το υποβρύχιο κυνήγι.
Προβληματισμένος λοιπόν και μη έχοντας καταλήξει σε απόλυτα συμπεράσματα, σας παραθέτω τις σκέψεις μου προκειμένου να δώσω το ερέθισμα και σε εσάς να σκεφτείτε κάποια πράγματα, που ίσως δεν είχατε σκεφτεί μέχρι τώρα. Πριν από αυτό θα σας αναλύσω τα 5 γεγονότα που προανέφερα και αποτελούν την αφορμή για το άρθρο που διαβάζετε.
1. Διακρίνοντας γνώριμο σάκο όπλων στον ώμο ενός θηριώδη συνεπιβάτη παίρνω το θάρρος και τον πλησιάζω λέγοντας:
-Φίλε καλησπέρα… από ότι βλέπω από τον σάκο πρέπει να βουτάς.
-Μην μου πεις.. ψαροντουφεκάς και εσύ! Τέλεια. Και αναρωτιόμουν τι να κάνω για να την παλέψω στο ταξίδι.
Πήραμε δυο καφέδες και αραγμένοι στο κατάστρωμα αφού συζητήσαμε για εξοπλισμούς, συχνότητα επαφής με την θάλασσα και αγαπημένες τεχνικές πιάσαμε και το θέμα του ροφού. Μιλήσαμε για τρόπους προσέγγισης, για προσεγμένες βολές και για την αλιευτική πίεση που έχει δεχτεί το είδος τα τελευταία χρόνια. Ο Διονύσης ήξερε κάθε λεπτομέρεια για το οτιδήποτε και με εντυπωσίασε η τεκμηριωμένη άποψη του για την τελειότητα που θα πρέπει να έχει το κάθε κομμάτι του εξοπλισμού για την επιτυχία στο συγκεκριμένο ψάρεμα. Και ακολουθεί η έκπληξη! Ο Διονύσης με ρωτάει αν έχω φωτογραφίες στο κινητό με ψάρια και αμέσως εγώ του δείχνω μία με έναν 5άρη μιας και ήταν το σχετικό θέμα.
-«Αυτός ήταν ο τελευταίος που πήρα. Πολύ ήρεμο ψάρι και πολύ ρηχά. Ήμουν τυχερός»
-«Να δω εγώ πότε θα βγάλω τέτοιο ψάρι», μου απαντάει
-«Τι εννοείς? Δεν έχεις πιάσει ποτέ ρηχά ήρεμο ροφό?»
-«Όχι ρε.. απλά ο πιο μεγάλος μου ήταν αυτός ο 3άρης», απαντάει, δείχνοντας μου το ψάρι στο φόντο του κινητού του.
Ξαφνιάστηκα. Νόμιζα ότι έκανε πλάκα. Τέτοια ανισότητα και αντίθεση μεταξύ γνώσης και πραγματικής εμπειρίας δεν είχα δει ποτέ πριν. Ο Διονύσης ήταν γύρω στα 30, αθλητικός τύπος και ψαροκυνηγος τα τελευταια 3 χρόνια. Είχε θεωρητική γνώση για οτιδήποτε αφορούσε το ψαροντούφεκο σε βαθμό που σε εντυπωσίαζε. Αφού κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση παρεξήγησης δεν δίστασα να του εκφράσω τον λόγο που ξαφνιάστηκα. Ο Διονύσης γελώντας μου είπε πως από την αρχή της ενασχόλησης του με το υποβρύχιο κυνήγι περνάει τον ελεύθερο χρόνο του μπροστά στον υπολογιστή διαβάζοντας ότι είναι σχετικό με ψαροντούφεκο. Απέκτησε λοιπόν μια τεράστια θεωρητική γνώση γύρω από κάθε πράγμα που σχετίζεται με το υποβρύχιο χόμπι του. Η πραγματική του εμπειρία όμως και οι ώρες επαφής του με την θάλασσα ήταν πολύ λίγες. Οι συναντήσεις του δε με τα ψάρια που έβλεπε στις ταινίες ή στις φωτογραφίες άλλων στο διαδίκτυο ακόμα λιγότερες.
2. Ίσως το τραγικότερο νέο για έναν ψαροντουφεκά είναι να ακούμε πως κάποιος φίλος χάθηκε κάνοντας ψαροντούφεκο. Μεγάλος αγώνας εδώ και χρόνια γίνεται με κάθε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο για την αποφυγή ενός ακόμα πνιγμού. Παρόλα αυτά ο Γιώργος πνίγηκε στα 5 μέτρα. Ήταν χωρίς ζευγάρι και το πλήρωσε με το χειρότερο τρόπο,με την ζωή του. Την προηγούμενη μέρα μιλούσαμε μαζί για συντροφικό ψάρεμα όμως.. Τραγική ειρωνεία. Εδώ υπάρχει μια άλλου είδους αντίθεση. Αυτή μεταξύ θεωρητικής γνώσης-απόψεων και τελικής εφαρμογής τους μέσα στο νερό. Στα λόγια όλοι σεβόμαστε την ζωή μας και το περιβάλλον, στην πράξη όμως αρκετές φορές παρεκλίνουμε από τα θεωρητικά πιστεύω μας. Για παράδειγμα πολλοί υποστηρίζουν το συντροφικό ψάρεμα αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που δυστυχώς ψαρεύουν μόνοι.
3. Κολυμπώ σε μια ήσυχη παραλία, χωρίς στολή και πέδιλα, παρά μόνο με μάσκα και 60άρι για 1-2 χταπόδια που έχω τάξει στην παρέα για το βραδινό ουζάκι. Στην έξοδο μου ένας νεαρός τουρίστας γελά με ειρωνεία και πλησιάζει αρχίζοντας να ρωτάει εξίσου ειρωνικά αν έπιασα το χταπόδι σε καρτέρι. Αφού του εξηγώ και καταλαβαίνει ότι δεν είμαι «χθεσινός» βρίσκομαι την επόμενη μέρα μαζί του σε έναν κάβο. Με αρκετή δόση έπαρσης και αυτοπροβολής μέχρι και λίγο πριν πέσουμε στο νερό άκουγα συνεχώς για καρτέρια στην άβυσσο και χρόνους παραμονής που θα ζήλευαν και αθλητές ελεύθερης κατάδυσης. Κρατιέμαι να μην πω την παροιμία για τα πολλά κεράσια και γλιστράω στο νερό. Μετά από τις πρώτες βουτιές συνειδητοποιώ πως ψαρεύω με έναν χαρισματικό ψαροκυνηγό. Πραγματικά οι άπνοιες του ήταν απίστευτες. Παίρνει έναν ωραίο σαργό με βαθύ πλανάρισμα και με ένα εξίσου βαθύ καρτέρι μια στηρα βίαια 500 γραμμαρίων! Μένω με το στόμα ανοιχτό και προσπαθώ να σκεφτώ ένα λόγο που έγινε αυτό. Στο σκάφος θίγω το θέμα και οι απαντήσεις του φίλου με αφήνουν «παγωτό»…:
-«Λύσε μου σε παρακαλώ την απορία γιατί χτύπησες το νεογέννητο στηράκι?»
-«Ε εντάξει, ολόκληρη βουτιά στα …αντακάτι έκανα, κρίμα να ανεβώ άδειος! Δεν συμφωνείς?»
-«Τι σχέση έχουν τα μέτρα?»
-«Όποιος βουτάει βαθιά φίλε μου και ρισκάρει την ζωή του σε αντίθεση με κάτι αλλους παράνομους δικαιούται ότι ψάρι θέλει..»
-«Ρε φίλε είσαι ίσως ο καλύτερος απνείστας που έχω ψαρέψει και πραγματικά πιστεύω πως έχεις τις ικανότητες να πιάσεις κάθε ψάρι.. Λες πράγματα όμως που «δεν υπάρχουν». Θα ήθελα πολύ να μιλήσουμε για επιλεκτικό κυνήγι αλλά μετά τα λόγια που μόλις άκουσα κρίνω πιο σημαντικό να σου πω είναι πως αν πιστεύεις ότι ρισκάρεις την ζωή σου …απλά πρόσεχε!».
Και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν και τι έφταιξε στο να υπάρχει τόση μεγάλη αντίθεση μεταξύ τέτοιων ικανοτήτων - επιδόσεων και στοιχειώδους αλιευτικής συνείδησης – παιδείας.

4. Μετά την γνωριμία με τον Διονύση αρχίζω και σερφάρω στο ιντερνετ σε ότι έχει σχέση με ψαροντούφεκο. Πράγματι παρέχει απλόχερα, ανέξοδα και άκοπα ανεξάντλητες πληροφορίες σε θέματα εξοπλισμού, τεχνικών, ασφάλειας και οτιδήποτε άλλο αφορά το αγαπημένο μας χόμπι. Βέβαια υπάρχει και ανεξάντλητη «σαβούρα» που απαιτεί διαλογή πληροφοριών σε βαθμό που καταντά κουραστικό για κάποιον έμπειρο και επικίνδυνο για έναν νέο. Θεωρώ το διαδίκτυο ένα ακόμα όπλο για κάθε ψαροκηνυγό που δεν υπήρχε τα παλιότερα χρόνια. Διακρίνω την ποικιλία και διαφορετικότητα απόψεων γύρω από κάθε θέμα. Λυπάμαι όμως που μία συζήτηση για πελαγίσια καταλήγει σε προσωπικές ρήξεις μεταξύ ψαροντουφεκάδων. Αντιλαμβάνομαι την προσπάθεια πολλών να στηρίξουν και να εξελίξουν το ψαροντούφεκο και την παράλληλη προσπάθεια κάποιων άλλων να το εκμεταλλευτούν.
5. Ο Γιάννης είναι 30 χρονών και ασχολείται με το ψαροντούφεκο τα τελευταία 5 χρόνια . Οι επιδόσεις του σε μέτρα, άπνοιες και θηράματα είναι δυσανάλογα μεγαλύτερες από τα χρόνια που ασχολείται με το υποβρύχιο κυνήγι. Η απόλυτη ασφάλεια καθορίζει κάθε του κίνηση πριν και μετά από κάθε βουτιά (δική μου ή δική του). Η εγκράτεια και η επιλεκτικότητα του στο ψάρεμα φαντάζει εξωπραγματική. Δεν είναι ένας παλιός ψαροκυνηγός κορεσμένος από θηράματα που άλλαξε στάση και άποψη γύρω από το υποβρύχιο κυνήγι. Δεν κατέληξε να είναι επιλεκτικός. Ξεκίνησε επιλεκτικός. Είναι από τους νέους ψαροκηνυγούς που δεν χρειάστηκε όπως εγώ να κουβαλήσει την ψαροσακούλα κάποιου θείου για ένα ολόκληρο καλοκαίρι προκειμένου να μάθει «το κόλπο της αποσυμπίεσης» (όπως έλεγε ο θείος μου την εξίσωση), απλά του το είπε ένας φίλος όταν του ανέφερε ότι πονάνε τα αυτιά του. Αλλά ακόμα και αν δεν του το έλεγε θα το μάθαινε googlαροντας το στο ιντερνέτ ή ακόμα καλύτερα παρακολουθώντας μια σχολή ή ένα σεμινάριο από ειδικούς. Δεν έμαθε τα μυστικά του βυθού και του εξοπλισμού μετά από χρόνια καταδύσεων και προσωπικών πειραματισμών αλλά μέσα από φόρουμ, περιοδικά και DVD. Ο Γιάννης σε μία εποχή που για αρκετούς το ψαροντούφεκο είναι ΜΟΝΟ η βαθιά ελεύθερη κατάδυση με ψάρια τρόπαια, με μια τάση αρκετών να μετράνε και να προβάλλουν βάθη, χρόνους και κιλά θηραμάτων, είχε την κρίση να καταλάβει και να επιλέξει να μετράει ως επιτυχία τις ώρες επαφής με τον βυθό και την ασφαλή επιστροφή του.

Σίγουρα εντοπίζετε και εσείς όπως και εγώ την διαφορετικότητα που υπάρχει στον χώρο μας. Υπάρχουν άτομα που δυστυχώς επιλέγουν να ψαρεύουν ακόμα μόνοι επειδή «ξέρουν». Υπάρχουν άλλοι που πιάνουν ότι βρουν γιατί όπως υποστηρίζουν «θα τα πιάσουν άλλοι». Υπάρχουν οι απόλυτα νομοταγείς και οι απόλυτα παράνομοι. Υπάρχουν επιλεκτικοί ψαροκηνυγοί. Υπάρχουν άτομα που γνωρίζουν τέλεια τι εξοπλισμό πρέπει να έχουν και πως πρέπει να λειτουργήσουν για να πιάσουν ένα τονοειδές αλλά δεν έχουν δεί ακόμα κανένα! Υπάρχουν οι «καλοί» που σνομπάρουν αυτούς που δεν έχουν την ανάγκη να καταδυθούν στην άβυσσο για ένα ψάρι και αρκούνται στην ευχαρίστηση που τους δίνει η ασφάλεια, η ζωή και τα χρώματα της ρηχής ζώνης. Υπάρχουν και αυτοί που νομίζουν πως είναι «κακοί» και έχουν ως πρότυπα τους «καλούς» που προανέφερα. Πιστεύω ότι θα άλλαζαν αρκετών νέων η γνώμη για το τι είναι τελικά ψαροντούφεκο αν κυκλοφορούσε ένα DVD με τις υποξίες που έχουν πάθει τα πρότυπα τους. Όσο διαφορετικοί και αν είμαστε έχουμε όμως ένα κοινό, το πάθος για αυτό που λέγεται υποβρύχιο κυνήγι. Ας είναι αυτό η βάση για να ενημερώσουμε αλλά και να ενημερωθούμε. Να αλλάξουμε την λάθος νοοτροπια του ζευγαριού μας, του ηλεκτρονικού φίλου, του παράνομου, του ριψοκίνδυνου ψαροντουφεκά αλλά και του ευατού μας. Αν πείσετε κάποιον για τον λόγο που πρέπει να είναι επιλεκτικός μπορεί να σώσετε ένα μισόκιλο ροφάκι από το καμάκι του. Αν πείσετε κάποιον για την αξία του συντροφικού ψαρέματος μπορεί να σώσετε μια ανθρώπινη ζωή.
Για τους φίλους που ξεκινάτε τώρα:
Η γνώση είναι πολύτιμη και είναι παντού! Περιοδικά, σχολές και ίντερνετ είναι στην διαθεση σας. Εκμεταλλευτείτε το! Φιλτράρετε όμως κάθε πληροφορία και μην ξεχνάτε πως ενώ η γνώση και η θεωρία μπορούν να αποκτηθούν πλέον με πολλούς τρόπους η εμπειρία και η υδροβιότητα αποκτιέται ΜΟΝΟ με την επαφή με την θάλασσα.
Είτε βουτήξει κάποιος στα 30 μέτρα με καρμπονιένιο τριλάστιχο για έναν 20άρη ροφό είτε στα 2 μέτρα με αλουμινένιο 60άρι για ένα σκάρο πάλι ψαροντούφεκο κάνει. Όποιος το αμφισβητεί αυτό ας αναθεωρήσει τις απόψεις του για τον ορισμό του ψαροντούφεκου.
Σεβασμός στην θάλασσα και τα ψάρια της. Σωστή διαχείριση τόπων. Θα ανταμειφθείτε.
Σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή. Ζευγάρι ΠΑΝΤΑ!
Για τους φίλους που ήταν η αφορμή αυτού του άρθρου:
Φίλε Διονύση ελπίζω να μετουσίωσες την γνώση σε εμπειρία και αρκετοί μεγάλοι ροφοί να πέρασαν στην ψαροβελόνα σου.
Φίλε «βαθύτη» ελπίζω να σταμάτησες να ρισκάρεις την ζωή σου και τα στηράκια που συναντησες στα τάρταρα να γλίτωσαν και να ΜΗΝ πέρασαν στην δικιά σου ψαροβελόνα.
Φίλε Γιάννη ελπίζω να σου μοιάσουν όλοι όσοι ασχοληθούν με το ψαροντούφεκο και αυτά που επιλέγεις να μην περάσουν στην ψαροβελόνα σου να μην περνάνε σε καμια ψαροβελόνα!
Φίλε Γιώργο θα μπορούσες ακόμα να γέμιζεις την ψαροβελόνα σου... Ελπίζω ο χαμός όλων των φίλων που έφυγαν κάνοντας ψαροντούφεκο να γίνει η αφορμή να μην ψαρέψει ΠΟΤΕ ξανά κάποιος χωρίς ζευγάρι.

Καλές βουτιές σε όλους.

Read more!

Δυναμίτης. Καταστροφικός για τον υποβρύχιο κόσμο και δολοφονικός για τον υποβρύχιο κηνυγό!

Δεν είμαι ειδικός να αναλύσω άκρως επιστημονικά την καταστροφή που προκαλεί ο δυναμίτης. Δεν μπορώ να σας πώ στατιστικά νούμερα που εκφράζουν το μέγεθος της μεταβολής του θαλάσσιου οικοσυστήματος μετά από την ρίψη ενός δυναμίτη, ούτε νούμερα που αφορούν χρόνο αποκατάστασης του περιβάλλοντος. Μπορώ να σας μεταφέρω όμως τις εμπειρίες μου και την προσωπική μου άποψη γύρω από αυτόν αφού ζω και ψαρεύω σε έναν τόπο όπου η χρήση δυναμίτη στην αλιεία αποτελεί σχεδόν εθιμοτυπική παράδοση. Οι φορές που έχω δει ψάρια σκοτωμένα από δυναμίτη στον βυθό είναι τριψήφιες. Οι φορές που έτυχε να ήμουν στο νερό ενώ έπεσε κάποιος δυναμίτης σε κοντινή απόσταση γύρω στις είκοσι. Δύο από αυτές πραγματικά κινδύνεψα και ίσως από καθαρή τύχη μπορώ και γράφω αυτήν την στιγμή. Οι περισσότερες ιστορίες που θυμάμαι ως παιδί να αφηγούνται ηλιοκαμένοι ψαράδες αφορούν υπερψαριές με χρήση δυναμίτη και η πιο συχνή συμβουλή που έχω ακούσει από ντόπιους μασουράδες είναι να έχω το κιτρινο μπαλόνι μαζί για να μην με βγάλουνε «φούσκα».
Η εικόνα ενός βυθού σκεπασμένου από ένα ασημί πάπλωμα νεκρών ψαριών δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα θλίψης και απογοήτευσης. Η εικόνα της πλέον σπασμένης σαργόπλακας με νεκρά σαργουδάκια τριγύρω που κατά καιρούς μου έδινε κάποια ψάρια δημιουργεί συναισθήματα θυμού και αγανάκτησης. Η εικόνα στον βυθό του εαυτού μου μετά από έκρηξη δυναμίτη δημιουργεί φόβο. Η εικόνα του ανασυρμένου και πανικοβλημένου ζευγαριού μου στην επιφάνεια που προσπαθεί να συνέλθει από την έκρηξη και η ιδέα ότι αν δεν ήμουν παρών θα θρηνούσαμε ανθρώπινα θύματα δημιουργεί αν μη τι άλλο σκέψεις οργής και αυτοδικίας.
Ο δυναμίτης αποτελείται από την εκρηκτική ύλη, το καψούλι και το φυτίλι. Ο δυναμιτιστής ανάβει το φυτίλι το οποίο στο τέλος του εκπυρσοκροτεί το καψούλι και η έκρηξη του καψουλιού εκρηγνύει την εκρηκτική ύλη. Η έκρηξη δημιουργεί ακαριαία μια τεράστια μάζα αερίων που διαδίδονται σφαιρικά από το σημείο της έκρηξης. Άνευ εμποδίων το κύμα των αερίων σιγά σιγά εξασθενεί σε απόσταση που είναι ανάλογη με την ποσότητα της εκρηκτικής μάζας και το βάθος της έκρηξης. Το κύμα πίεσης εξαπλώνεται σφαιρικά με την ταχύτητα του ήχου που είναι 4,4 φορές μεγαλύτερη (1485 m/sec) στο νερό από ότι στην ατμόσφαιρα (340 m/sec). Εάν μεσολαβήσει κάποιο εμπόδιο τότε το κύμα είτε ανακλάται προς τα πίσω είτε αποροφάται από αυτό. Το νερό είναι ασυμπίεστο σε αντίθεση με τον αέρα που σημαίνει ότι μια υποθαλάσσια έκρηξη έχει πολλαπλάσια δύναμη από μια αντίστοιχη στην ατμόσφαιρα.

Φυσικά κανένα έμβιο ον δεν επιβιώνει αν βρεθεί στο βεληνεκές της έκρηξης.Τα άμεσα ορατά θύματα του δυναμίτη είναι τα ψάρια, αλλα η καταστροφική μανία του δυστυχως δεν σταματά εκεί. Καταστρέφει οποιαδήποτε μορφή ζωής όπως αυγά, γόνους, ζωοπλαγκτόν, βενθική ζωή και λοιπούς μικροοργανισμούς απαραίτητους για την επιβίωση και λειτουργία του τοπικού οικοσυστήματος. Η αποκατάσταση της ζωής στην περιοχή αυτή είναι απογοητευτικά αργή. Η αποκατάσταση της γεωμορφολογίας του πυθμένα η οποία αλλοιώνεται σημαντικά είναι σχεδόν αδύνατη.
Η έκρηξη δυναμίτη και η παραγόμενη μάζα αερίων σκοτώνει ακαριαία τα άτυχα ψάρια που θα βρεθούν στο βεληνκές της έκρηξης με τρόπο που δεν έχει νόημα να αναλυθεί επιστημονικά. Έχει όμως νόημα να δούμε τι μπορεί να προκαλέσει μια υποβρύχια έκρηξη δυναμίτη στο ανθρώπινο σώμα. Από προσωπική εμπειρία αναφέρω πως αν η απόσταση είναι πολύ μεγάλη θα ακουστεί ένας υποβρύχιος κρότος με παράλληλο βουητό και ίσως νιώσουμε μια ανεπαίσθητη πίεση και σύσπαση σε όλο μας το σώμα. Εάν η απόσταση είναι μικρή τότε μαζί με τον εκκωφαντικό ήχο θα γίνει και μια σύσπαση του σώματος μας από το κεφάλι ως τα νύχια! Η σύσπαση, ο κρότος και το βουητό μπορεί να είναι διπλό ή τριπλό αν το ωστικό κύμα ανακλαστεί κάπου και επιστρέψει πάλι σε εμάς. Αν δεν πανικοβληθούμε απλά θα χρειαστούμε μια ανάδυση και αρκετό χρόνο να συνέλθουμε. Αν είμαστε ακόμα πιο κοντά στην έκρηξη η ρήξη τυμπάνων θεωρείται δεδομένη με όλα αυτά που συνεπάγει όπως έντονο πόνο και απώλεια ελέγχου ισσοροπίας και προσανατολισμού από την εισροή νερού στο εσωτερικό των αυτιών. Το ζευγάρι στην επιφάνεια στην προκειμένη περίπτωση έχει σώσει ζωές. Οι προσωπικές μου εμπειρίες σταματούν στα 150 μέτρα από την έκρηξη και σε όλα τα προαναφερθέντα. Όσο η απόσταση από την έκρηξη μικραίνει τότε τα προβλήματα στο ανθρώπινο σώμα γίνονται χειρότερα ή θανάσιμα όπως ο σοβαρός τραυματισμός των πνευμόνων, εσωτερική αιμορραγία, απώλεια αισθήσεων ή και ακαριαίος θάνατος.
Όπως καταλαβαίνετε όλοι όταν μιλάμε για δυναμίτη δεν πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο ένα παράνομο αλιευτικό εργαλείο. Ο δυναμίτης σκοτώνει. Και δεν αναφέρομαι σε αυτόν που ρίχνοντας δυναμίτη ρισκάρει την ζωή του. Εξάλλου ο δυναμιτιστής που επιλέγει να το κάνει είναι υπεύθυνος για το αν η επιλογή του θα του κοστίσει την ίδια του την ζωή όπως και αυτός που τρέχει στην εθνική με 200χλμ/ωρα. Μιλάω για τον θάνατο κάποιου τρίτου που δεν είναι επιλογή του να πεθάνει από αυτό. Φυσικά όλοι οι παράνομοι τρόποι αλιείας είναι κατακριτέοι αλλά όταν ένας από αυτούς μπορεί να δολοφονήσει κάποιον τρίτο τότε είναι έγκλημα. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρεί ανθρώπινες ζωές από επιπολαιότητα, άγνοια ή αμέλεια. Ναι, μπορεί ο δυναμίτης να μην είναι ο πιο καταστροφικός τρόπος αλιείας (πχ σε σύγκριση με μια ανεμότρατα) αλλά είναι αναμφισβήτητα ο πιο εγκληματικός αφού μπορει να αφαιρέσει ανθρώπινες ζωές.
Η αντιμετώπιση της αλιείας με δυναμίτη απο το κράτος σταμάτησε στην θέσπιση νόμων που τον απαγορεύει. Ο έλεγχος απο τις αρμόδιες αρχές έιτε πνίγεται σε τοπικούς άγραφους νόμους σιώπης και “στραβών ματιών” είτε δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί επειδή δεν υπάρχει ένα σκάφος! Αν και κατά καιρούς στο παρελθόν έγιναν αξιόλογες προσπάθειες εξάρθρωσης ομάδων δυναμιτιστών τα μέτρα για την αντιμετώπιση του φαινομένου είναι σε γενικές γραμμές ανεπαρκή. Τα αντίμετρα των μπουρλοτιέρηδων πολλές φορές ξεπερνούν τα όρια του νόμου και της ηθικής και μεταφράζονται σε απροκάλυπτες συμπεριφορές επίδειξης ισχύος, απειλές για τις περιουσίες και τις ζωες όσων μπουν εμπόδιο στην “δουλειά” τους και σε κακόβουλες ενέργειες “προειδοποίησης”.. Τα ατυχήματα από δυναμίτη πολλά. Ούτε τα ακρωτηριασμένα μέλη όμως ούτε οι θάνατοι από την ρίψη δυναμίτη αποτρέπουν τους ανεγκέφαλους μασουράδες από την αλιεία με αυτόν τον τρόπο.
Κάθε νησί έχει τους δικούς του γνωστούς άγνωστους. Όλοι τους ξέρουν και τους κατηγορούν. Κανένας όμως δεν μιλάει. Κανένας δεν θέλει την ρετσινιά του ρουφιάνου που μπορεί να κοστίσει υλικά ή ηθικά.. Στα μικρά απομακρυσμένα μέρη το φαινόμενο είναι εντονότερο και η αντιμετώπιση δυσκολότερη. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Επιβάλλεται να βρεθούν λύσεις τόσο για την θάλασσα και τα ψάρια της που συνεχώς μειώνονται όσο και για την προστασία ανθρώπινων ζωών.
Πως μπορεί όμως ένας ψαροντουφεκάς να προφυλάξει την ζωή του από έναν ασυνείδητο μπουρλοτιέρη; Δεν θα αναφερθώ καθόλου στο ζευγάρι γιατί το θεωρώ και πρέπει να είναι αυτονόητο. Αναμφισβήτητα το νούμερο ένα μέτρο ασφάλειας είναι να ξέρουν ότι είμαστε εκεί. Μια ευδιάκριτη σημαδούρα σώζει ζωές. Το σκάφος καλό είναι επίσης να αγκυροβολείται σε εμφανές σημείο έτσι ώστε να φαίνεται ότι και κάποιος άλλος είναι στην περιοχή. Το δεύτερο είναι παρατήρηση. Ελέγχετε την περιοχή που έχετε επιλέξει για βουτιά και αν εντοπίσετε κάποιο σκάφος φροντίστε να σας εντοπίσει και αυτό. Η σκέψη ότι κάποιος μπορεί με ένα τηλέφωνο να τους καρφώσει στο τοπικό λιμεναρχείο θα αποτρέψει τους θρασύδειλους δυναμιτιστές. Τρίτον εάν ακούσετε κάποια έκρηξη μην πιστέψετε ότι η “δουλειά” τελείωσε εκεί και συνεχίσετε αμέριμνοι το ψάρεμα σας. Αν η σοδειά δεν είναι η αναμενόμενη για τους ασυνείδητους ψαράδες τότε θα ρίξουν ξανά και ξανά…και ίσως πιο κοντά σας αυτή την φορά. Η σιωπή και η αδιαφορία στην προκειμένη περίπτωση είναι συμμέτοχη στην καταστροφή και στην διαιώνιση της ασυδοσίας. Και αν σας φαίνεται “βαρύ” να κατεγγείλετε έναν δυναμιτιστή αναρωτηθείτε πρώτα πόσο βαρύ είναι το παρακάτω ερώτημα: Πόσοι άραγε ψαροντουφεκάδες που θρηνήσαμε ως θύματα μιας υποξίας ήταν στην πραγματικότητα θύματα κάποιου δυναμίτη?
Καλές αναδύσεις.

Read more!