Όσο αγαπάς την θάλασσα τόσο να προσέχεις..

Ακολουθεί κείμενο που αποτελεί αληθινή ιστορία και προσωπική εμπειρία.
Συνέβη πριν απο 3 χρόνια. Γράφτηκε και δημοσιεύτηκε σε περιοδικο του χώρου. Προφανως συγκινημένος όταν γραφόταν το πρώτο μισό το βράδυ της 26ης Ιουλίου 2009 και το αλλο μισό το βράδυ της 5ης Αυγούστου 2009 εμπεριέχει προσωπικά ξεσπάσματα και μια περιττη θα ελεγα γλαφυρότητα. Εμπιστεύομαι την αφαιρετική σας κριτική ικανότητα και σας το παραθέτω αυτούσιο.
Η αφορμή της αναδημοσίευσης είναι η λυπηρη διαπιστωση πως κάποιοι ξεχνούν οτι η επιπολαιότητα στην θάλασσα σκοτώνει.
Ο σκοπός έιναι έστω και έναςαπο όσους το διαβάσουν να εφαρμόσει στην πράξη απολύτως συνειδητά αυτό που υποστηρίζουν όλοι στα λόγια. Την ασφάλεια στο πάθος που λέγεται ψαροντούφεκο. Την αξία της ανθρώπινης ζωής και την προτεραιότητα της απενάντι σε καθε ψάρι ή επίδοση. Κοινότυπο? Ναί. Και θεωρητικά αποδεκτό απο όλους... ουσιαστικα και στην πράξη όμως απο πόσους?

Πριν από δύο περίπου χρόνια ένας 16χρονος πιτσιρικάς με σταματάει στο λιμάνι των Φούρνων και μου λέει πως κάνει ψαροτούφεκο. Είμαι ο Γιώργος ο Γραμματικός ή Τραμπάρας όπως το παρατσούκλι του πατέρα μου, μου είπε γελώντας. Γέλασα και εγώ... Γέλασα γιατί χάρηκα που άλλο ένα νέο παιδί διάλεξε το ψαροντούφεκο για να περνάει το ελεύθερο χρόνο του. Γέλασα επίσης γιατί είδα στα μάτια του Γιώργου την δίψα του για να μάθει, είδα την λαχτάρα του να γίνει «καλός». Είδα την δίψα και την λαχτάρα που είχα εγώ στα μάτια μου για τον βυθό , το ψάρεμα και την θάλασσα όταν ήμουν στην ηλικία του.
Συζητήσαμε για λίγα λεπτά και εκτός από ένα παιδί που λάτρευε την θάλασσα διέκρινα ένα παιδί εξαιρετικό, με ήθος, με αρχές, με άποψη. Στα λόγια του φαινόταν ένα αβυσσαλέο πάθος για την θάλασσα, πάθος γνώριμο σε όλους εμάς που την αγαπάμε.. Τα λεπτά της συζήτησης έγιναν ώρες, οι ώρες μέρες και οι μέρες μήνες. Ο Γιώργος ρωτούσε και εγώ απαντούσα. Ρωτούσε τα πάντα, για τον εξοπλισμό, για τις τεχνικές, για τόπους, για θέματα ασφαλείας. Ο Γιώργος ρουφούσε σαν σφουγγάρι κάθε πληροφορία που θα τον έκανε καλύτερο. Ήταν πραγματικό ταλέντο στο ψαροτούφεκο και είχε έναν πολύ γρήγορο και σταθερό ρυθμό βελτίωσης. Η αγωνία του να πέσουμε κάποια στιγμή μαζί έλαβε τέλος τις πρώτες μέρες του περασμένου Μάρτη. Ο Γιώργος ανυπόμονος να μάθει δεν σταματούσε τις ερωτήσεις ακόμα και όταν ήμασταν μέσα στο νερό. Γιατί βούτηξες έτσι? Γιατί δεν χτύπησες τον σαργό που σου ήρθε τόσο κοντά? Γιατί το μαχαίρι το βάζεις εκεί? Πως διαλέγεις πόστο για καρτέρι? Πόσα μέτρα είναι εδώ? Τα βάθη που κινηθήκαμε μικρά, τα ψάρια λίγα, το γέλιο και τα πειράγματα όμως αφθονούσαν. Κάπως έτσι διαδραματίστηκε το πρώτο ψάρεμα με τον φίλο μου τον Γιώργο. Το δεύτερο ψάρεμα δεν άργησε να έρθει, το σκηνικό και τα ψάρια περίπου ίδια. Ακολούθησαν 1-2 ακόμα ήπια ψαρέματα μέχρι την στιγμή που φτάσαμε στον δρόμο που τόσο πολύ ήθελε να περπατήσει.. Τον δρόμο των συναγρίδων..
21 Μαρτίου 2009
-«Σήμερα πρέπει να ματώσει με συναγρίδα», μου είπε στη διαδρομή ο Γιωργος δείχνοντας μου ένα καινούριο ανθρακονημάτινο 110άρι.
-«Θα ματώσει φίλε. Θα πάμε σε τοπάκι δυνατό.» απάντησα.
-«Μακάρι», συμπλήρωσε ο μικρός.
Προορισμός η ρηχή προέκταση ενός κάβου που κρατάει συναγρίδες. Ο καιρός βόρειος 5-6 μποφόρ και τα νερά σχετικά θολά. Από το πρώτο κιόλας καρτέρι στον κάβο οι συναγρίδες έκαναν την εμφάνιση τους. Η ψυχολογία στα ύψη αλλά τα εναλλάξ καρτέρια σε μικρά αρχικά βάθη δεν ξεγέλασαν κάποια από αυτές. Μία άστοχη βολή μου μας απογοήτευσε. Αποφασίζω να κάνω ένα τελευταίο καρτέρι λίγο βαθύτερα και μια 4άρα μας κάνει την τιμή να είναι το πρώτο τρόπαιο του καινούριου καρμπονιένου όπλου. Εκεί τελείωσε το ψάρεμα. Ο στόχος της ημέρας είχε επιτευχθεί. Η πληρότητα των συναισθημάτων εκείνη την χρονική στιγμή ήταν απερίγραπτη. Η χαρά του πιτσιρικά Γιώργου αλλά και η δικιά μου που τον έκανα να χαρεί δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Αναμνηστικές φωτογραφίες και πειράγματα δεν είχαν τελειωμό. Σε λίγο η συναγρίδα βρισκόταν ξαπλωμένη πάνω στην σχάρα και εγώ, ο Γιώργος και δυο ακόμα φίλοι ανυπομονούσαμε να έρθει στο τραπέζι!
Αυτό ήταν και το τελευταίο ψάρεμα που πήγα με τον Γιώργο. Μια σειρά γεγονότων δεν βοήθησαν στο να συνεχίσουμε τις βουτιές, όχι όμως και τις συζητήσεις για αυτό που τόσο πολύ και οι δύο αγαπήσαμε…. το ψαροτούφεκο. Εγώ είχα το χέρι μου στον γύψο για 2 μήνες. Ο Γιώργος διάβαζε για τις εξετάσεις του σχολείου. Μετά το τέλος της σχολικής περιόδου ο Γιώργος πήγε στην Αθήνα για να κάνει φροντιστήρια προκειμένου να προετοιμαστεί για την 3η λυκείου.
Στις 25 Ιουλίου ταξιδεύαμε στο ίδιο πλοίο με προορισμό το νησί που μένουμε μόνιμα και οι δύο, τους Φούρνους. Ο Γιώργος μόλις είχε τελειώσει τα φροντιστήρια και εγώ έτυχε να επιστρέφω από διακοπές εκείνη την ημέρα. Μόλις με είδε στο καράβι είπε γελώντας:
- «Έτοιμος;»
-«Πάντα» του απάντησα.
Λίγοι θα κατάλαβαν κάτι από αυτές τις 2 λέξεις. Εμείς όμως είχαμε πει τόσα πολλά… Εικόνες βυθού πλημμύρισαν το μυαλό μας. Τα μάτια μας ζητούσαν απεγνωσμένα απέραντο γαλάζιο, ασημένιες φιγούρες σαργών, αιωρήσεις ροφών και κυνόδοντες συναγρίδας. Στο υπόλοιπο ταξίδι δεν μιλήσαμε ιδιαίτερα.
26 Ιουλίου 2009. Ο Γιώργος αποφάσισε να πάει για ψαροντούφεκο. Ο τόπος ψαρέματος θα ήταν ένας κάβος στο απέναντι νησί, την Θύμαινα. Επέλεξε να βουτήξει μόνος, χωρίς ζευγάρι. Μόνο ένας φίλος θα τον περίμενε στο αγκυροβολημένο καΐκι. Η φιγούρα του Γιώργου κάποια στιγμή χάθηκε από το οπτικό πεδίο του φίλου που περίμενε στο καΐκι. Ο Γιώργος αργούσε να επιστρέψει. Το μυαλό του μικρού πάνω στο σκάφος δεν ήθελε να πιστέψει ότι θα είχε συμβεί το χειρότερο αλλά μάταια προσπαθούσε να τον εντοπίσει. Τηλεφωνικά η εξαφάνιση του μικρού Γιώργου διαδόθηκε σε συγγενείς και λοιπούς ψαράδες της περιοχής. Σε λίγη ώρα κάποια ψαράδικα μαζεύτηκαν στον τόπο της εξαφάνισης και προσπαθούσαν να δουν ένα σημάδι που θα τους οδηγούσε στην ανεύρεση του Γιώργου. Μετά από αρκετές ώρες αναζήτησης ο Γιώργος βρέθηκε από ένα καΐκι να επιπλέει στην επιφάνεια της θάλασσας αρκετά μακρύτερα από το σημείο που εθεάθη για τελευταία φορά . Το άψυχο σώμα του μεταφέρεται από ένα ψαράδικο καΐκι στο λιμάνι του νησιού. Ήταν το ψαράδικο καΐκι του πατέρα του. Σοκαριστικό και μακάβριο συνάμα… Εικόνα τραγικότερη και από το πιο απαισιόδοξο σενάριο. Πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται άραγε για να μεταφέρει ένας πατέρας, για 3 ναυτικά μίλια, νεκρό το 17χρονο καμάρι του; Κόσμος περίμενε με αγωνία στο λιμάνι να μάθει την εξέλιξη της αναζήτησης. Την αγωνία του κόσμου αντικατέστησε η φρίκη, η κατάρρευση και οι λυγμοί μόλις πατέρας και νεκρός γιος πλησίασαν στην προβλήτα του λιμανιού. Ο Γιώργος διακομίζεται στο ιατρείο του νησιού όπου ο ιατροδικαστής αργότερα είπε το αναμενόμενο… πνιγμός.
Πόνος και οδύνη ακόμα και για άγνωστους που άκουσαν το γεγονός πόσο μάλλον για τους δικούς σου φίλε. Ο χαμός σου γέμισε θλίψη όλους όσους σε γνώρισαν. Όλους όσους γνώρισαν την καλοσύνη σου, τον χαρακτήρα σου και το χαμόγελο σου. Οι συγγενείς σου, οι φίλοι σου, οι συμμαθητές σου, οι καθηγητές σου, εγώ.. κανείς δεν μπορεί να πιστέψει τον θάνατο σου. Πίκρα, κρίμα, οδυρμός, κλάμα, σπαραγμός είναι λέξεις που ωχριούν μπροστά σε αυτό που προκάλεσε ο χαμός σου. Ολόκληρο το νησί βυθίστηκε στον πόνο και ντύθηκε στα μαύρα για τον άδικο θάνατο σου φίλε.
Θυμάμαι σαν να μην πέρασε μια μέρα τις συζητήσεις μας για το θέμα της ασφάλειας, του συντροφικού ψαρέματος και της υποξίας. Εσύ ρε Γιώργο γιατί τα ξέχασες σε εκείνο το ψάρεμα? Γιατί ξέχασες πως η ρουφιάνα η θάλασσα δεν λυπάται τα νιάτα? Γιατί έπεσες στο νερό χωρίς ζευγάρι? Για ποιο λόγο ξεπέρασες τα όρια σου? Ποιο κωλόψαρο ρε Τραμπάρα άξιζε την ζωή σου? Τα «Γιατί?» είναι χιλιάδες. Τα «Έπρεπε» άλλα τόσα. Ο χρόνος όμως πίσω δεν γυρίζει. Αν και ανώφελο εξακολουθώ να βυθίζομαι στα λάθη και στα «έπρεπε» που θα σε είχαν σώσει. Πονάει να ξέρω πως ένα μικρό λάθος το πλήρωσες με την ζωή σου. Πονάει πολύ.
Η θάλασσα όμως δυστυχώς δεν συγχωρεί λάθη. Δεν συγχωρεί ούτε νέο ούτε έμπειρο που θα ξεπεράσει τα όρια που μόνο αυτή θέτει. Δεν συγχωρεί την μαγκιά, την εφηβική επιπολαιότητα, την «ώριμη» αλαζονεία. Δεν συγχωρεί ακόμα και έναν αστάθμητο παράγοντα που θα σε αναγκάσει να ξεπεράσεις τα όρια σου. Δεν είναι ντροπή ο φόβος μπροστά στην δύναμη της θάλασσας, ούτε υποτιμητικός ο σεβασμός απέναντι στην απεραντοσύνη της. Γιατί στο παιχνίδι της ζωής με την μάγισσα θάλασσα δύο επιλογές έχεις: ή παίζεις με τους δικούς της όρους ή χάνεις…
Την ώρα της ταφής σου φίλε την κοιτούσα την θάλασσα. Τα αφρισμένα κύματα έσπαγαν με περίσσεια ορμή στους βράχους κάτω από το νεκροταφείο. Ήταν τόσο φουρτουνιασμένη, τόσο άγρια.. Λες και ήθελε να επιδείξει πόσο ανελέητη, σκληρή και αμείλικτη είναι με όποιον εναντιώνεται στους κανόνες που αυτή βάζει. Ποιον απαράβατο κανόνα της θάλασσα παραβίασες φίλε μου; Ποιος ήταν ο παράγοντας που σε οδήγησε στο λάθος; Ποια ήταν η αιτία της υποξίας; Τι συνέβη και γέμισες θρήνο τον πατέρα, την μάνα σου και τα 3 αδέρφια σου? Τα σενάρια του κόσμου για την αιτία του πνιγμού σου αυξάνονταν κάθε μέρα που περνούσε. Είναι σίγουρο πως ακόμα και αν γινόταν γνωστός ο λόγος που σε οδήγησε στην υποξία το παρελθόν δεν θα αλλάξει, ούτε εσύ Γιώργο θα γυρίσεις πίσω. Όμως θα δώσει μία εικόνα και ένα μάθημα σε όλους εμάς που γνωρίζουμε 5 πράγματα παραπάνω για τον βυθό, την θάλασσα και το ψαροντούφεκο. Θα πάψουν κάθε μέρα να βγαίνουν φανταστικά σενάρια του τύπου «Ένα τεράστιο σαλάχι τον τράβηξε στα 40 μέτρα», «Βούτηξε στα 30 μέτρα για ένα ροφό..», «Τον έσκασε ένας δυναμίτης που έπεσε πιο δίπλα» και πολλά άλλα τέτοια που άκουγαν σαν «χάνοι» και αναμεταδίδανε σαν παπαγαλάκια οι άσχετοι και εκνεύριζαν εμάς τους σχετικούς. Ανάμεσα σε αυτούς τους σχετικούς ήταν και ο πατέρας του Γιώργου, έμπειρος παραγαδιάρης ψαράς που έκανε και ψαροντούφεκο. Ήθελε να μάθει την αλήθεια και προσωπικά καταλαβαίνω απόλυτα τους λόγους. Η τρικυμιώδης θάλασσα όμως δεν άφηνε κανένα περιθώριο για έρευνα στην περιοχή του συμβάντος τις επόμενες μέρες. Οι μέρες περνούσαν, οι υποθέσεις και τα «πως;» παραμένανε μετέωρα.
3 Αυγούστου 2009.Οταν δυνατός βοριάς επιτέλους σταμάτησε να χτυπάει το καταραμένο μέρος ένας ντόπιος επαγγελματίας δύτης καταδύθηκε να ερευνήσει την περιοχή με την ελπίδα να βρεθεί το όπλο του αδικοχαμένου 17χρονου, μήπως και με αυτόν τον τρόπο δινόταν μία απάντηση στα αναπάντητα ερωτήματα. Μάταια.. Όσο και αν σαρώθηκαν τα μονόπετρα και οι αποχές ακόμα και σε πολύ μεγάλα βάθη στοιχεία ικανά να δώσουν απαντήσεις δεν βρέθηκαν. Η ελπίδα για μια εικόνα της μοιραίας βουτιάς χάθηκε.
5 Αυγούστου 2009. Ένας ξάδερφος μου, που παραθέριζε στο νησί, γυαλεύοντας για σκάρους από την βάρκα του στην περιοχή του ατυχούς συμβάντος εντοπίζει ένα ψαροντούφεκο στον βυθό της θάλασσας αρκετά ρηχά. Το νέο με βρίσκει με κάτι φίλους στην Θύμαινα και η εκδοχή να πάω να πάρω εξοπλισμό από τους Φούρνους φαντάζει χρονοβόρα και σε συνδυασμό με την ώρα που ήταν ήδη προχωρημένη απορρίπτεται αμέσως. Η αντίδραση σχεδόν ακαριαία και σε λίγα λεπτά με ένα ταχύπλοο βρισκόμαστε με τον Νεκτάριο, έναν φίλο ψαροτουφεκά, στον τόπο που εντοπίστηκε το όπλο με μοναδικό μας εξοπλισμό δύο μάσκες και ένα ζευγάρι πέδιλα. Βουτιά στο νερό δίπλα στην σημαδούρα που είχε αφήσει ο ξάδερφος μου για εντοπισμό του σημείου που είδε το όπλο και το πρώτο ρίγος διαπερνά το κορμί μου. Το μονόπετρο γνωστό. Το βάθος είναι μόλις 5 μέτρα! «Όχι εδώ ρε γαμώτο, όχι στα 5 μέτρα..», σκέφτηκα. Αν πω ότι μπόρεσα να χαλαρώσω πριν βουτήξω θα είναι ψέμα. Ενώ ο Νεκτάριος με παρακολουθεί από την επιφάνεια καταδύομαι στην είσοδο του μονόπετρου. Μόλις το οπτικό μου πεδίο γεμίζει με το εσωτερικό της τρύπας ένα δεύτερο ρίγος με διαπερνά. Η ταιτινή του μοιραίου όπλου με έναν ροφό σε προχωρημένη αποσύνθεση στην άκρη της, παγώνουν κυριολεκτικά τον χρόνο. Δεν ξέρω πόσα δευτερόλεπτα έμεινα και κοιτούσα βέργα και ψάρι αλλά σίγουρα ήταν αρκετά για να έρθει η εικόνα του Γιώργου στα μάτια μου την ώρα που βούτηξε, βάρεσε και άρχισε να ξεβραχώνει και να πνίγεται στην ίδια βουτιά.. Και λέω στην ίδια βουτιά γιατί αν ο Γιώργος είχε ανέβει στην επιφάνεια το ξύλινο όπλο θα παρέμενε εκεί μετά το λύσιμο του μουλινέ. Το ελεύθερο μήκος πετονιάς ήταν τα 3 μήκη όπλου που έφερε από την όπλιση του, που σημαίνει ότι ο Γιώργος δεν ξεκίνησε καν ανάδυση. Δεν ξετύλιξε ούτε μισό μέτρο από το σκοινί του μουλινέ γεγονός που με κάνει να πιστεύω ότι ο Γιώργος πνίγηκε το πιθανότερο μέσα στην τρύπα του μοιραίου ροφού στην υπερπροσπάθεια του να τον ξεβραχώσει από την πρώτη βουτιά. Σταματάω κάθε σκέψη, μπαίνω μέσα στην ευρύχωρη τρύπα και απλώνω το χέρι. Πιάνω και τραβάω την βέργα προς το μέρος μου. Το νεκρό ψάρι διαλύεται και με μοχλό την ταιτιεν προσπαθώ να το σπρώξω έξω από την τρύπα. Ανεβαίνω στο σκάφος. Ο χρόνος εξακολουθεί να είναι παγωμένος. Είδα και έζησα το θάνατο σου φίλε.. Έζησα την πιο σοκαριστική εμπειρία της ζωής μου. Βρισκόμουν στην τρύπα που ήσουν, έβλεπα το ψάρι που είδες και χτύπησες, κρατούσα την ανάσα μου στο σημείο που άφησες εσύ την δικιά σου, την τελευταία σου ανάσα. Μία ανατριχίλα νιώθω σε όλο μου το σώμα. Τα λόγια πλέον περιττά, το βλέμμα χαμένο στο άπειρο, οι σκέψεις ασυνάρτητες, τα χείλη σφιγμένα, οι εικόνες τραγικές, τα μάτια βουρκωμένα και ο διαλυμένος ροφός, περίπου 9 κιλών (αν ήταν σε φυσιολογική κατάσταση), να επιπλέει και να με γεμίζει οργή που ήταν η αφορμή του χαμού σου φίλε… Όχι όμως και ο λόγος.
Ξέρω ότι η θάλασσα, ο ροφός, η συναγρίδα δεν θέλουν την ζωή κανενός. Τα ψάρια προσπαθούν να επιβιώσουν και η θάλασσα ακολουθεί τους νόμους που υπάρχουν στην φύση από την αρχή του σύμπαντος.. Δυστυχώς δεν μπορούμε επειδή απλά το θέλουμε να υπερβούμε τους κανόνες της φύσης ούτε να ξεπεράσουμε τα όρια του ανθρώπινου οργανισμού.. Δυστυχώς αυτό που σκοτώνει είναι οι ανθρώπινες επιλογές, η ημιμάθεια, ένα λάθος πρότυπο, η ανθρώπινη απληστία, η υπερεκτίμηση του εαυτού μας και των δυνατοτήτων μας και οι εσφαλμένες προτεραιότητες. Επιστροφή στο νησί και ένα τρίτο ρίγος διαπέρασε το κορμί μου. Το ρίγος που ένιωσα όταν συνάντησα τους δικούς σου στο νεκροταφείο μετά από λίγο. Ο πατέρας σου φίλε περίμενε να μάθει πως χάθηκε ο λεβέντης του αλλά τα λόγια με δυσκολία έβγαιναν από το στόμα μου. Ένας κόμπος υπήρχε μέσα μου. Ένας απύθμενος πόνος με έζωνε.. Κ όμως ο πόνος μου φάνταζε γέλιο μπροστά στον πόνο της μάνας που καθόταν πιο δίπλα. Η μάνα που δεν ξέρει ούτε την νοιάζει τι είναι υποξία, τι είναι ξεβράχωμα και τι το πάθος για την θάλασσα και το ψαροντούφεκο. Το μόνο που έχει νόημα για αυτήν είναι πως μέσω ενός επικίνδυνου πάθους, του ψαροντούφεκου, έχασε το σπλάχνο της.
Και αναρωτιέμαι πόσο επικίνδυνο είναι τελικά το ψαρόντούφεκο? Το ψαροτούφεκο είναι τόσο επικίνδυνο όσο του επιτρέπουμε εμείς. Από καθόλου μέχρι πάρα πολύ! Το ψαροντούφεκο δεν σκοτώνει κανέναν από μόνο του. Θέλει όμως σύνεση και εγκράτεια. Θέλει μέτρα ασφαλείας . Θέλει ζευγάρι! Ας κάνουμε όλοι λοιπόν αυτό που αγαπάμε απλά και μόνο για να προσθέσουμε «ζωή» στα χρόνια μας και όχι για να αφαιρέσουμε χρόνια από την ζωή μας!
Ο Γιώργος όμως τα ήξερε όλα αυτά και αυτό με πληγώνει πιο πολύ από όλα. Είχα ακούσει την φωνή του να μιλάει με ωριμότητα για ασφάλεια, για συντροφικό ψάρεμα, για υποξία, για την προτεραιότητα της ανθρώπινης ζωής απέναντι σε κάθε ψάρι. Ο Γιώργος παρά το μικρό της ηλικίας του δεν ήταν επιπόλαιος, τον είχα δει μέσα στο νερό. Σεβόταν και φοβόταν την θάλασσα όσο χρειάζεται.. Δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω, τι έκανε τον Γιώργο να τραβήξει τα όρια του αλλά κάθε υπόθεση με πληγώνει το ίδιο. Ξέρω όμως σίγουρα πως ο Γιώργος αυτήν την στιγμή εύχεται να είναι το τελευταίο θύμα υποξίας. Ας είναι λοιπόν.
Σίγουρα φίλοι μου, μετά από αυτήν την νωπή ακόμα ιστορία δεν μάθατε κάποια τεχνική για βουτιές στα τάρταρα και μεθόδους σύλληψης για ψάρια τρόπαια. Θέλω να ελπίζω όμως ότι μάθατε πως το μεγαλύτερο τρόπαιο κάθε ψαροκηνυγού είναι η επιστροφή του.

Γιώργο έφυγες βιαστικά, έφυγες νωρίς, έφυγες άδικα.
Καλό ταξίδι φίλε μου και καλές βουτιές όπου και αν είσαι...

Ο φίλος μου ο Γιώργος..

Ο ροφός...

    Άξιζε?