Η αποχή...

Εδώ και μήνες χαζεύω θάλασσα καθημερινά αλλά την προτιμώ με φουρτούνα. Δεν θέλω να υπάρχουν ηλιόλουστες μέρες και μπουνάτσες. Ανοίγοντας κάθε πρωί το παράθυρο αναζητώ βροχή, μποφόρια και χαμηλές θερμοκρασίες. Τρελός? Με την θάλασσα και το ψαροντούφεκο μπορείς να το πεις και έτσι, τρέλα.. Θέλω να πιστέψω πως ακόμα και αν είχα την επιλογή να πάω για βουτιά, δεν θα ήταν δυνατό λόγω κακού καιρού. Βλέπετε η στέρηση της ελεύθερης κατάδυσης μερικούς μήνες κάνει τον εγκέφαλο να παίζει τα δικά του αμυντικά παιχνίδια κατά των ψυχολογικών επιπτώσεων της αποχής.
Μια σειρά γεγονότων, με τελευταίο την επιδιόρθωση ενός εκ γενετής τραγικού διαφράγματος, με έχουν κρατήσει εκτός νερού ημερολογιακά από…..πέρυσι! Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι την αποχή αυτή ίσως και να την χρειαζόταν ο οργανισμός μου. Μπούρδες. Τρελός είπαμε, όχι χαζός. Κάθε προσπάθεια να αποκόψω το μυαλό μου από μπλε εικόνες είναι μάταιη. Κάθε εγχείρημα να αντικατασταθεί το ψαροντούφεκο, έστω προσωρινά, από κάτι άλλο αποτυγχάνει παταγωδώς.

Και τώρα, ενώ η στιγμή της λύτρωσης πλησιάζει, ξεχασμένα συναισθήματα αγωνίας και λαχτάρας για την θάλασσα ξεθάβονται από τα έγκατα του μυαλού. Είχα ξεχάσει πως είναι να σου λείπει η θάλασσα. Είχε γίνει βλέπετε μια όμορφη συνήθεια, μια δεδομένη καθημερινότητα.
Οι τελευταίες μέρες ανυπομονησίας δημιουργούν ένα καρδιοχτύπι που θυμίζει κάτι από πρώτο εφηβικό έρωτα. Το τελευταίο βράδυ, πριν την επιστροφή στο ψαροντούφεκο με ελεύθερη κατάδυση, ξεχειλίζει από μια πρωτόγνωρη υπερένταση. Σαν ναυτικός μπαρκαρισμένος σε χώρες μακρινές που αναζητά να πατήσει απεγνωσμένα πάτριο έδαφος, να δει δικούς του ανθρώπους και να αγκαλιάσει την γυναίκα και τα κουτσούβελα του, έτσι και εγώ αναζητώ να καταδυθώ ξανά σε γνώριμους βυθούς, να χαζέψω πάλι υποβρύχια πλάσματα να κινούνται αρμονικά και να κρατήσω στα χέρια μου κόκκινες κυρίες και μαύρες σερανίδες.
Πρωινό ξύπνημα και μια σειρά από μηχανικές κινήσεις ετοιμάζουν τον εξοπλισμό και εμένα ψυχολογικά για την επιστροφή μου στο νερό. Όλα γίνονται σχετικά γρήγορα αλλά όχι βιαστικά. Προορισμός μια παραλία με μια μικρή τσιμεντένια προβλήτα, που προσεγγίζεται από το αμάξι μέχρι το σκάσιμο του κύματος. Σχετικά νεκρός ψαρευτικά τόπος και πολυψαρεμένος δεν με κάνει να περιμένω κάποια έκπληξη. Γιατί εκεί ομως? Γιατί το ψιλόβροχο δεν αφήνει περιθώρια για πεζοπορίες. Γιατί ο εξάρης νοτιάς μόνο εκεί δεν σαρώνει την ακτογραμμή. Γιατί σε περίπτωση δυσλειτουργίας της καινούριας εσωτερικά μύτης (εξωτερικά παραμένει σαν μόλις να έχω βρίσει την μάνα επαγγελματία οξύθυμου πυγμάχου), θέλω να έχω την δυνατότητα να τα μαζέψω και να φύγω άμεσα. Και τέλος γιατί έχω την μικρή ελπίδα ότι στρίβοντας τον κάβο θα δω τον γεροροφό να μπαίνει νωχελικά στον γνωστό λαβύρινθο του.

[Ωραίο ψάρι αυτός ο ροφός, αρχοντικό. Γνωστός σε όλο το νησί. Δίχτυα, παραγαδια, πετονιές με ζωντανό δόλωμα και αόρατες τρίχες, κιουρτοι και πολλά άλλα αλιευτικά εργαλεία έχουν αποδειχθεί ανίκανα να υπερνικήσουν την αντίληψη αυτού του ψαριού που πραγματικά έχει ζήσει και δει πολλά στην ζωή του. Γραφικοί δυναμιτιστές έχουν ξοδέψει αρκετά μέτρα ακαριαίο φυτίλι για να τον πιάσουν. Επιτήδειοι αυτόνομοι έχουν αδειάσει μπόλικες μπουκάλες για τον ίδιο λόγο. Το ψάρι όμως είναι επιστήμονας στην διαφυγή. Σε κάθε περίπτωση επιλέγει πάντα να χαθεί στο απόρθητο θαλάμι του στον σωστό χρόνο. Έχει γελάσει αρκετά βασανίζοντας αμέτρητες ώρες πολλούς ψαροντουφεκάδες στην προσπάθεια να βρουν κάποιο παραθυράκι που θα βλέπουν το κοντόχοντρο ψάρι. Ένας από τους βασανισμένους και εγώ, έχω παραιτηθεί πλέον από κάθε προσπάθεια σύλληψης του γίγαντα και αρκούμαι τα τελευταία χρόνια στην συλλογή των γειτόνων του που συνήθως είναι σαργοί, σηκιοί και ενίοτε μικρότεροι ροφοί.]

Απολαμβάνω κάθε στάδιο της διαδικασίας πριν ολοκληρωτικά αφεθώ στον τεράστιο θαλασσινό όγκο νερού. Γονατισμένος στον αμμώδη βυθό και βυθισμένος μέχρι την μέση βρέχω το πρόσωπο μου και έχοντας την αλμύρα στα χείλια μου ξεφυσώ και σκέφτομαι…”Επιτέλους, ξανά εδώ!”. Φοράω την μάσκα και βυθίζω το κεφάλι μου με κλειστά μάτια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ο ήχος του αέρα που ρέει στον αναπνευστήρα χαλαρώνει κάθε νευρικό μου κύτταρο και αδειάζει το μυαλό από κάθε σκέψη. Το άνοιγμα των ματιών και η οικεία μπλε εικόνα δημιουργεί ένα χαμόγελο ανακούφισης, γαλήνης, ικανοποίησης και ευτυχίας. Τελικά τίποτα δεν μπορεί να το αντικαταστήσει αυτό. Τίποτα.
Οι πρώτες πεδιλιές με ωθούν σε έναν υδάτινο κόσμο και με απομακρύνουν από κάθε στεριανό πρόβλημα που έχει αφεθεί πίσω στην μικρή τσιμεντένια προβλήτα. Σε λίγα λεπτά η προσαρμογή μου στο θαλάσσιο περιβάλλον έχει επιτευχθεί σαν να μην πέρασε μια μέρα από την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί. Χαζεύω τα πάντα. Τις πέρκες, την κίνηση της ποσειδωνίας, ένα μικρό χταπόδι που συστέλλεται σε μια μισοσπασμένη λευκή κούπα, ένα σύννεφο από αυγωμένες μένουλες. Δεν βιάζομαι. Ρουφάω και απολαμβάνω κάθε εικόνα του βυθού και κινούμαι αργά προς τον κάβο. Μετά από αρκετά μέτρα επιφανειακό κολύμπι επιχειρώ μια μικρή κατάδυση. Το βάθος περίπου δυο μέτρα. Μια δοκιμαστική εξίσωση επιβεβαιώνει ότι κάποια αλλαγή έχει συμβεί στο ωτορινολαρυγγικό μου σύστημα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα παρατήρησης των περίεργων γύλων και σπάρων που έσπευσαν να δουν τον τύπο με την στολή που που αψήφησε την βροχή και το κρύο, προκείμένου -ο αφελής- να γίνει μέρος του οικοσυστήματος τους, αφήνω την άνωση να με ανεβάσει στην επιφάνεια και κινούμαι βαθύτερα. Ξανά βουτιά, ξανα εξίσωση, ξανά ψευτοκάρτερο. Τέλεια. Καμία ενόχληση και ελαφρώς ευκολότερη εξίσωση.
Συνεχίζω να θαυμάζω τα πάντα σαν κινέζος υποβρύχιος τουρίστας και ανά διαστήματα επιχειρώ καταδύσεις με μοναχικό στόχο να απολαύσω την υποβρύχια κάθετη κίνηση προς τον βυθό και την επιστροφή με αργές γεμάτες πεδιλιές ξανά προς την επιφάνεια. Αυτή η υδρόβια κίνηση του ανθρώπινου όγκου μου μέσα στο νερό, παράλληλα με το κυνήγι υποβρύχιων πλασμάτων, προσποιούμενος ότι δεν απέχω πολύ από αυτά, είναι η μήτρα των πολλαπλών συναισθημάτων, που μετατρέπουν στον εγκέφαλο μου το ψαροντούφεκο με ελεύθερη κατάδυση από μια απλή διασκεδαστική δραστηριότητα σε ένα εθιστικό πάθος.
Έχω κολυμπήσει μισό χιλιόμετρο χωρίς βολή. Δύο μικρές πλάκες μέσα στην άμμο σαν να μου εγγυώνται ότι ήρθε η ώρα να πατηθεί η σκανδάλη. Πράγματι, περίπου δέκα δευτερόλεπτα μετά το επιπόλαιο κρύψιμο μου ανάμεσα τους, ένας τσαμπουκαλής σαργός περνάει στην βέργα μου. Σαν ψάρι τρόπαιο μου μοιάζει εκείνη την ώρα ο μισόκιλος σαργός. Χωρίς να αποτελεί ιδιαίτερο θήραμα για κανέναν, για εμένα έχει την ιδιαίτερη βαρύτητα ότι είναι το πρώτο μου θήραμα μετά από την πολύμηνη αποχή από το ψαροντούφεκο. Τα θολά νερά δεν επιτρέπουν τον εντοπισμό άλλων ψαριών από την επιφάνεια και περιορίζομαι σε πλαναρίσματα που το μόνο που προσθέτουν στην ψαροβελόνα μου είναι ένα ακόμα σαργοειδές. Ήξερα ότι σε όλη την διαδρομή που έχω επιλέξει να ψαρέψω μόνο ένα καλό κομμάτι υπάρχει. Εκείνο με τις τεράστιες πλάκες που βρίσκεται μετά τον κάβο. Το υπόλοιπο κομμάτι αποτελεί νεκροταφείο που ποτέ δεν έχει δώσει κάποιο ψάρι.

Έχω στρίψει τον κάβο και το ρεύμα που επικρατεί στο σημείο έχει καθαρίσει το θολό τοπίο και έχει αυξήσει κατά πολύ την ορατότητα. Το ψιλό είναι αρκετό και κινείται σε αποστάση μέτρου απο τον βυθό. Καθόλου νευρικό δεν υποδηλώνει την ύπαρξη κάποιου μεγαλύτερου θηρευτή. Βρίσκομαι πάνω από την τρύπα που συνήθως χάνεται ο 25κιλος (και βάλε) ροφός και ετοιμάζομαι για ένα καρτέρι. Την στιγμή που σπάω την μέση ένας μαύρος όγκος ξεκολλά από ένα φρύδι και με αργές αλλά αποφασιστικές και δυνατές κινήσεις της ουράς τρυπώνει στην γνωστή τρύπα. Ο μεγάλος ροφός αθέατος στο πόστο της ενέδρας του με παρατηρούσε να είμαι ακίνητος στην επιφάνεια. Όσο έμενα στην επιφάνεια παρέμενε και αυτός στην θέση του αφού δεν ένιωθε καμία απειλή.
Παρατηρώ το ψάρι να κινείται αρχοντικά προς το θαλάμι του για ακόμη μια φορά και νιώθω γεμάτος μόνο που είχα την δυνατότητα να έχω μια τόσο δυνατή εικόνα σε αυτό το ψάρεμα. Η συνέχιση της βουτιάς μέχρι την είσοδο της τρύπας που μπήκε το ψάρι, αποτελεί μια τυπική διαδικασία που δεν επιφυλάσσει τίποτα. Η αρχή της εισόδου είναι η αρχή ενός χάους, ένα σύνολο δαιδαλώδων στοών που κανείς εκτός απο τον γεροροφό δεν ξέρουν που καταλήγουν.
Γευόμενος για ακόμα μια φορά αυτή την γλυκιά ήττα που κατάντησε συνήθεια αρχίζουν οι υποθετικές θεωρίες στο μυαλό μου.. αν είχα βουτήξει νωρίτερα.. αν είχα κάνει συρτό.. αν.. αν.. Πλάκα έχουν αυτές οι μάταιες σκέψεις. Δημιουργούν την ελπίδα ότι την επόμενη φορά θα καταφέρεις να ξεγελάσεις το έξυπνο ψάρι. Κάθε φορά όμως είτε πιο αθόρυβος, είτε με καταλληλότερο φεγγάρι, είτε χάραμα, είτε σούρουπο, είτε συρόμενος στο θολό βυθό συνειδητοποιείς πως το ψάρι έχει πάντα την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τον εκάστοτε κίνδυνο και να εκτιμάει την κατάσταση καλύτερα και πιο έγκαιρα από εσένα. Το πιστεύω τόσο πολύ αυτό που όσες φορές έχω καταφέρει να πιάσω ένα παρόμοια πολυψαρεμένο ψάρι λέω, μεταξύ σοβαρού και αστείου, πως μάλλον συνέβη επειδή το ίδιο ήθελε να πιαστεί από ψαροντουφεκά στα βαθιά γεράματα του ως ανταμοιβή για τις στιγμές γέλιου που του χάρισε ο άνθρωπος με την στολή προσπαθώντας να το ξεγελάσει. Άλλος λόγος θα μπορούσε να ήταν αδιευκρίνιστα ψυχολογικά προβλήματα του ψαριού (βλ. ερωτική απογοήτευση) που οδηγούν τον ροφό στην αυτοκτονία και άλλες τέτοιου είδους κωμικές υποθέσεις αλλά σίγουρα όχι επειδή εγώ έχω εξελιχθεί ψαρευτικά.
Κάπου στο τέταρτο “αν” και ενώ έχω μετακίνηθει περίπου πενήντα μέτρα από το λαβύρινθο του μεγάλου ροφού μια κίνηση του ψιλού με ξυπνάει από την χαλαρότητα και τις σκέψεις και προσπαθώ να παρατηρήσω τον λόγο της σπασμωδικής κίνησης των μικρόψαρων. Η παρατηρικότητα μου δεν χρειάζεται ιδιαίτερα μιας και ο ροφός κάνει προκλητικά αισθητή την ύπαρξη του τρυπώνοντας αρκετά ρηχά και σχετικά κοντά μου. Η πρώτη βουτιά στην στρογγυλή είσοδο που μπήκε το ψάρι δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Η δεύτερη βουτιά αντιδιαμετρικά της πρώτης εισόδου με φέρνει τετ α τετ με το τετράκιλο μαυρόψαρο. Βολή στα μούτρα και άμεσο τράβηγμα έξω από το θαλάμι. Ανάδυση, ευθανασία και κραυγή επιτυχίας.
Η πληρότητα της στιγμής ξεχειλίζει από τον αναπνευστήρα. Το μυαλό αδυνατεί να συμπυκνώσει και να αρχειοθετήσει τις εικόνες και τα συναισθήματα Πήγα στην θάλασσα ελπίζοντας να μπορώ τουλάχιστον να εξισώσω και φεύγω γεμάτος εικόνες και ψάρια.. Γυρίζω πίσω στην μικρή τσιμεντένια προβλήτα. Πήρα πολλά περισσοτέρα απο όσα επιθυμούσα. Δεν αναζητώ τίποτα παραπάνω. Μικρή λεπτόμερεια που αποδεικνύει πολλά είναι ότι το ξύσιμο του ροφού. Μια διαδικάσία που συνήθως έκανα ξεφυσώντας συνειδητά, τώρα γίνεται χαμογελώντας υποσυνείδητα. Η αποχή τελείωσε. Επιστροφή εκεί που ανήκω.


Καλές αναδύσεις.