Πιο βαθιά..

Τι παραπάνω;

Και βάζεις την στολή και βουτάς. Η ένταση φεύγει.  
Και ψαρεύεις. Ηρεμείς.
Και βγάζεις ένα όμορφο ψάρι. Το κοιτάς. Γελάς.
Και θες να το μοιραστείς. Το έχεις ανάγκη.
Και το κάνεις. Καμαρώνεις.
Και ξανα.. Και ξανα..
Και έρχεται ο κορεσμός.
Όχι της σύλληψης. Της ανάγκης να το πεις.
Και εκεί συνειδητοποιείς ότι χάθηκε το νόημα.
Και τότε το ψάχνεις αλλού. Βαθαίνεις.
Όχι στο νερό. Μέσα σου.
Και ξαναβάζεις την στολή και καταδύεσαι. Ηρεμείς νομοτελειακά.
Και πάλι ξεγελάς ένα ψάρι. Το χαζεύεις.
Δεν το λες κάπου. Δεν θα σου προσφέρει κάτι.
Κρατάς το ψάρι. Και την εικόνα. Και το συναίσθημα.
Για σένα. Μόνο.
Δεν γελάς πια. Χαμογελάς.
Και τώρα.. είναι αυτό που πρέπει να μοιραστείς.

Read more!

Κάθε ψάρι, χίλιες σκέψεις.

  Κυριακή απόγευμα. Ο νοτιάς δεν επιτρέπει μακρινούς προορισμούς, οπότε η άγκυρα πέφτει μόλις 3 μίλια από το λιμάνι που έφυγα πριν λίγο. Ο στόχος άλλωστε δεν είναι το γέμισμα του ψυγείου αλλά το άδειασμα του μυαλού, άντε και να βγουν 4-5 λιανά για ένα φαγητάκι. Μοιραία οι απαιτήσεις έχουν πέσει, ακολουθώντας την απόδοση μου στις βουτιές λόγω αραιότερης επαφής. Φουνταρισμένος ακριβώς στο κέντρο του μικρού κολπίσκου που δημιουργεί το καβάκι που θα ψάρευα, ντύνομαι και γλιστράω στο νερό. Την στιγμή που το πρόσωπο βρέχεται και βλέπω το εθιστικό μπλε από τους στόχους αφαιρούνται ακόμα και τα λιανά. Η αίσθηση της πληρότητας ακόμα και αν δεν βγάλεις ψάρι σε αντίθεση με το ψαροντούφεκο που έχει ως αυτοσκοπό το ψάρι είναι αυτό που διαχωρίζει τους ψαροκηνυγούς σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Χωρίς να θεωρώ καλύτερους τους μεν ή τους δε απλά εντάσσομαι – πλέον- στην πρώτη κατηγορία. Με προβλημάτιζει φυσικά μήπως η αυτοένταξη μου στην κατηγορία αυτή δεν είναι αποτέλεσμα της αλιευτικής μου ωρίμανσης αλλά ένας συμβιβασμός που προέκυψε από την αυτογνωσία της ψαρευτικής μου ανεπάρκειας.  

Το μεγάλο ψάρι λίγο πριν το ξύσιμο.

  Οι σκάροι πηγαινοέρχονται και το ρεματάκι είναι αρκετά αισθητό. Ένας ροφάκος γύρω στα 3 κιλά σε ένα χαράκι στα 4 μέτρα νερό μοιάζει με δώρο της θάλασσας που προσπαθεί να ξαναπροσυλητίσει τον χαμένο φανατικό της. Η βέργα δεν βρίσκει ποτέ το ψάρι και εγώ-ο τραγικά άστοχος-με μουτζώνω κυριολεκτικά υποβρυχίως, ξεχνώντας την πεποίθηση μου ότι -τάχα μου- βράχηκα μόνο για να βραχώ. Με την δικαιολογία ότι το νερό ιρίδιζε στο χαράκι που ήταν μέσα το ψάρι λόγω διαρροής γλυκών νερών, συνεχίζω το κολύμπι, απορώντας γιατί οι ροφοί αρέσκονται σε χαράκια και τρύπες που από αυτά εκρέει νερό από στεριανές πηγές. Η μαυρίλα σε τέτοιες εισόδους είναι χαρακτηριστική και το τέρμα της τρύπας δεν φαίνεται ποτέ. Η πρόσμιξη γλυκού νερού με το θαλασσινό προκαλεί αυτή την ιριδίζουσα εικόνα που κάνει αδύνατο να δεις στο εσωτερικό της τρύπας.
  Η σοδειά μου είναι επιεικώς απογοητευτική και οι ελπίδες για κάτι καλύτερο μηδαμινές μέχρι που μια στήρα 3 κιλά φαίνεται να αιωρείται μερικά μέτρα πιο βαθιά από την ρίζα του μονοπετρου που καρτερεύω. Αφήνω την σκιά του μονόπετρου και κάνω ανάδυση. Η καλή ορατότητα μου επιτρέπει οριακά να ακολουθώ από την επιφάνεια το ψάρι που ενοχλήθηκε από τον καθόλου αμελητέο όγκο μου που ανεβοκατέβηκε στον χώρο κυριαρχίας του, το οποίο μετά από πορεία 30 μέτρων χάνεται σε μια πλάκα. Χαλάρωση, κατάδυση, εύκολη βολή στα μούτρα του ψαριού που καθόταν ακάλυπτο στην σκιά της πλάκας και στην ίδια βουτιά η στήρα ανεβαίνει στην επιφάνεια. Στήρα στο πλανάρισμα είχα καιρό να πάρω. Τώρα ναι, είμαι πλήρης. Η απληστία, χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης μου, δεν συμφωνεί και τόσο. Έχω δύο σκάρους και σκέφτομαι ότι το ταψί που έχω παίρνει τέσσερις περίπου οπότε θέλω άλλους δύο για να είναι πλήρες και το πλακί στο φούρνο.
  Σε ένα ψευτοκάρτερο μια κίνηση ουράς που χάνεται σε ενα μικρό μονόπετρο. Γνώριμη φιγούρα. Βουτιά και ο ροφός φαίνεται στο βάθος με το κεφάλι να κοιτάει στο εσωτερικό. Την γλίτωσες λέω, και αναδύομαι θυμούμενος 2-3 ζόρικα ξεβραχώματα που είχα στην ψαροτουφεκάδικη καριέρα μου από επιπόλαιες βολές σε δύσκολα θαλάμια. Νομίζω η τελευταία φορά που χτύπησα άσχημα ροφό μέσα στο θαλάμι ήταν οκτω χρόνια πριν, μέρα που ορκίστηκα να βαράω μόνο ροφοκέφαλα που κοιτάνε έξοδο. Ακυρώνοντας ακόμα μια φορά τον ίδιο μου τον εαυτό ψάχνω καλύτερη οπτική για το ψάρι στις επόμενες βουτιές. Ο ροφός φαίνεται ολόκληρος από το σβέρκο και πίσω και σε σημείο αρκετά κοντά στην έξοδο. Μπα.. Δεν βαράω και ας φαίνεται εύκολος. Φεύγω. Μετά απο δέκα πεδιλιές ξαναγυρίζω πίσω. Θα τον χτυπήσω. Βουτιά και βολή με κατεύθυνση εγκέφαλο επιβεβαιώνοντας μου ότι στιγμιαία συμπεριφέρθηκα ως ανεγκέφαλος. Το ψάρι δεν κουνιέται παρόλο που πιάνω βέργα. Εγώ κρυώνω. Η ώρα έχει περάσει. Ήταν η τρίτη φορά στην ζωή μου που έβαλα μπαλόνι σε ψάρι. Ορκίστηκα και η τελευταία. 
  Φεύγω απογοητευμένος από τον εαυτό μου που υπέπεσε μετά από τόσα χρόνια σε ανήθικες –κατά την άποψη μου- συμπεριφορές απέναντι στην θάλασσα και τα ψάρια της. Το ψάρι αυτό βασανίζεται και η προσωπική έλλειψη καθαρής σκέψης και αυτοελέγχου φταίει για αυτό. Οι δικαιολογίες βέβαια πολλές. Έχω να πέσω καιρό, πίστευα ότι θα έβγαινε εύκολα, δεν είναι βαθιά και πάει λέγοντας. Κοινώς.. αηδίες στο τετράγωνο. Μάταιη μετάνοια.
  Δευτέρα απόγευμα. Οι ώρες στην δουλειά μοιάζουν με αιώνες μέχρι να σχολάσω. Το απόγευμα, περίπου 20 ώρες μετά την επιπόλαιη βολή, ρίχνω άγκυρα ακριβώς πάνω από το βραχωμένο ψάρι. Ντύσιμο και γλίστριμα στο νερό. Το μπαλόνι έχει ανέβει στα μεσόνερα και η ουρά του ροφού φαίνεται από την επιφάνεια να εξέχει απο το μονόπετρο. Βουτιά και φτάνοντας στην είσοδο της τρύπας το ψάρι είναι σχεδόν μισοπεθαμένο. Πριν κάνω το οτιδήποτε, στην ίδια βουτιά, βγάζω το μαχαίρι από την ζώνη και το λυτρώνω από το μαρτύριο που του προκάλεσα. Το χαμόγελο για το ψάρι, δεν είναι βαθύ, δεν κρύβει ουσιαστική ικανοποίηση. Νιώθω μια κενότητα, μια ανησυχία, ένα γαμώτο, μια ανάγκη, ένα κρίμα και μια επιθυμία.
  Αναζητώ εξιλέωση. Καθαρό ψαροντούφεκο. Αυτό θέλω. Ένα τίμιο καρτέρι απέναντι σε ένα ψάρι -ας είναι και σαργός- που ξεκάθαρα θα με πλησιάσει επειδή ταυτίστηκα με την υδρόβια φύση του ή ξεκάθαρα θα με αποφύγει επειδή δεν του ενέπνευσε ασφάλεια η παράταιρη με τον βυθό σιλουέτα μου.
  Πεντακόσια μέτρα πιο πέρα ρίχνω ξανά άγκυρα. Αριστερά ένας χοντρος μαύρος κάβος που έχει δυο καλα σημεία. Μια σαργοπλακα και λίγο πιο πέρα δυο μονόπετρα. Θυμάμαι την διαδρομή αυτή σαν να μην πέρασαν 18 χρόνια, τότε που χτύπησα εκεί τον πρώτο μου ροφό. Μαζί με τον μπαρμπα μου τον Γιώργο, τον αδερφό της μάνας μου, ο οποίος σήμερα κοντεύει τα 70 και ακόμα κάνει ψαροντούφεκάκι. Με ψαροσακούλα και χωρίς στολή. Ο ορισμός του απόλυτου χάσματος ψαροντουφεκάδικων γενεών σε όλο της το μεγαλείο. Η τρίαινα αντιμέτωπη με την ταιτιέν, η ψαροβελόνα με την ψαροσακούλα και πάει λέγοντας. Ανεκτίμητες εμπειρίες οι συζητήσεις μας γύρω απο το άθλημα. Το ψάρι τότε ήταν επτά περίπου κιλά και βγήκε με μια μόνο βολή στο ρουθούνι απο ενα αλουμινένιο 90άρι Βέλος με μονό λάστιχο. Διατομή φυσικά δεν ξέρω, τότε άλλωστε ψώνιζα λάστιχα με κριτήριο το χρώμα. Συνήθως έπαιρνα τα κίτρινα. Χάλασα δυο φωτογραφικά φιλμ και η αγωνία μέχρι να εμφανιστούν οι φωτογραφίες απερίγραπτη. Ωραίες αναμνήσεις. Εκτοτε κάθε φορά που θα περάσω απο εκεί θα κοιτάξω την σχισμή που ήταν το ψάρι ανάμεσα στους δυο βράχους. Ξανα και ξανά και ξανά. Πέρασαν 18 χρόνια και ποτέ όσες φορές και αν πέρασα από εκεί δεν είδα ξανά ροφό, κάνοντας με να πιστεύω πως τυχαία βρέθηκε τότε εκεί. Βέβαια όσο αστεία και αν είναι μια τρύπα που κάποτε ένας ψαροντουφεκάς έχει βγάλει κάποτε ψάρι, μου φαίνεται αδιανόητο να περάσει χωρίς να την κοιτάξει. Ετσι και εγω ακάθεκτος κάθε φορά έλπιζα να ξαναπιάσω έναν ροφό εκεί που έβγαλα τον πρώτο μου.
  Απο τα μεσόνερα το ψάρι φαίνεται ξεκάθαρα. Τρέλα. Ήρεμος έχει αράξει στο άνοιγμα. Η αρνητική πλευστότητα με οδηγεί πάνω του χωρίς να χρειάζεται να κουνήσω τίποτα και το όπλο είναι ήδη ευθυγραμισμένο με το κεφάλι του. Πάτημα σκανδάλης, υπόκωφος ήχος και το ψάρι πέφτει πλάγια. Λευκό απο την εγκεφαλική βολή ανασύρεται με το σχοινί στην επιφάνεια. Τόσο απλά. Με ένα αθόρυβο πλανάρισμα. Τόσο εύκολα. Τόσο καθαρά. Όμορφο ψάρι. Μεγάλο. Και όμορφα πιασμένο. Με καθαρό ψαροντούφεκο. Κλασική κραυγή χαράς στην επιφάνεια που όσα και ψάρια και να βγουν θα παραμείνει ο τρόπος εκτόνωσης των συναισθημάτων κάθε όμορφης σύλληψης. Μου φαίνεται θα συνεχίσω να κοιτάω το άνοιγμα μέχρι που θα φτάσω την ηλικία του μπάρμπα μου.

  Στο σκάφος χαζεύω το ψάρι και χαμογελάω πλήρης και ευτυχισμένος. Ντρέπομαι όταν ανοίγω το ψυγείο και βλέπω τον άλλον, τον ταλαιπωρημένο ροφό που άφησα μια μέρα να βασανίζεται. Ποτέ ξανά υπόσχομαι. Ποτέ μην λες ποτέ λένε.. Όπως είπα κάποτε, ποτέ ξανά μόνος και όμως μόνος ψαναψάρεψα. Όπως είπα ποτέ ξανά φωτογραφίες με θηράματα και τώρα καμαρώνω ποζάροντας κρατώντας δύο πτώματα. Το χειρότερο είναι πως ενώ κάνω αυτές τις σκέψεις συνεχίζω να φωτογραφίζομαι. Η ματαιοδοξία τελικά έχει μεγάλη δύναμη. Θέλω να κρατήσω την στιγμή. Αδυναμία. Ίσως και ανασφάλεια. Όσο και να θέλω να με πείσω ότι είμαι ηθικός απέναντι σε ψάρια και θηράματα δεν τα καταφέρνω απόλυτα. Εξαιτίας μια σκέψης. Ότι πάντα, όσο τίμια και αν φέρθηκα σε ένα ψάρι, όσο μάγκικα ή καθαρά και αν κατέληξε στην επιφάνεια, δεν παύει να το σκότωσα για να ικανοποιήσω, τις ομολογουμένως εξελιγμένες από τότε που ξεκίνησα να ψαρεύω, ανάγκες μου. Στην πορεία προτίμησα να συμπεριφέρομαι με όλο και περισσότερο σεβασμό στα ψάρια και την θάλασσα. Με ικανοποιούσε εσωτερικά. Απόλυτος σεβασμός όμως απέναντι σε ένα ψάρι από τον τρόπο που το σκοτώνεις δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι αντιφατικό εξ’ ορισμού, αφού το σκοτώνεις. Το αποδέχομαι. Είμαι κάτι που υπερισχύει από οποιαδήποτε συμπεριφορά απέναντι στα ψάρια. Είμαι κυνηγός.

Καλές επιστροφές.

Read more!

Ταξίδι στον χρόνο.

Ψαροντούφεκο δεν είναι μόνο άπνοιες και ψάρια.
Είναι στιγμές. Ένα σύνολο από στιγμές πριν και μετά από αυτό καθεαυτό το ψάρεμα που σε κάνουν να έχεις ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο στο πρόσωπο σου αλλά και ένα ακόμα βαθύτερο εσωτερικό χαμόγελο στην ψυχή σου.
Έτσι και εγώ χαμογέλουσα προχθές. Εξωτερικά και εσωτερικά.

Η παρέα.

Η παρέα δυνατή.
Ο μικρός Αντώνης ξύπνιος από νωρίς το πρωί.
Ο Γιώργος ο βαρκάρης σχεδόν άυπνος.
Ο καφές χάλια αλλά απαραίτητος.
Ο καιρός ιδανικός.
Ο προορισμός πολλά υποσχόμενος.
Ο βυθός ζωντανός.
Η τύχη με το μέρος μας.
Τα ψάρια εντυπωσιακά.

Η ψαριά.

Γέλια και πειράγματα.
Φωτογραφίες και τηλέφωνα σε φίλους.
Και χαμόγελα. Πολλά μεγάλα χαμόγελα για όλα τα παραπάνω.
Και ένα ακόμα χαμόγελο. Κρυφό. Βαθύ. Ουσιαστικό.
Που κάνεις κάποιον άλλον να χαμογελά.
Έναν πιτσιρίκο που μόλις ξεκίνησε το ψαροντουφεκο.
Χαμογελάει..
Επειδή είδε και άγγιξε πρώτη φορά ροφό σαν αυτούς που βλέπει στα περιοδικά.
Επειδή φοράει την στολή που του χάρισα και δεν κρυώνει πια.
Επειδή απλά κάνει ψαροντούφεκο.
Εικόνα ανεκτίμητη.

Το χαμόγελο.

Εικόνα που με ταξίδεψε νοητά πίσω στον χρόνο.
Με είδα ξανά ….τότε που κατέβαινα τρέχοντας τα σκαλόπατια του νησιού που καταλήγουν στην μικρή παραλία έχοντας στο χέρι ενα καμάκι με ένα πιρούνι στην άκρη.
Με έιδα ξανά…τότε που ξεφύλλιζα τον Υποβρύχιο Κόσμο και μετά έπαιρνα πέδιλα και μάσκα και έπεφτα για ώρες στο νερό προκειμένου να ζήσω και εγώ τον μύθο που υπήρχε στο μυαλό μου.
Με είδα ξανά.. να αγωνιώ να χτυπήσω άπληστα κάθε ψάρι.
Με είδα ξανά.. να τρέμω από τις πολλές ώρες στο νερό και να κάθομαι στα ζεστά βράχια προκειμένου να ζεσταθώ και να συνεχίσω.
Με είδα ξανά... να τρέχω να δείξω την ψαριά μου στον παππού μου, σε γονείς και φίλους.
Με είδα ξανά... να είμαι ξαπλωμένος στα βότσαλα με το βλέμμα μου να χάνεται στο άπειρο μπλε και και το μυαλό στις άπειρες σκέψεις.

Τώρα πια δεν έχω καμάκι με πιρούνι.
Ούτε βγαίνει πια ο Υποβρύχιος Κόσμος.
Και απέναντι στα ψάρια είμαι ψύχραιμος και εγκρατής.
Οι μύθοι μου καταρρίφθηκαν.
Η στολή δεν με αφήνει να κρυώσω.
Και τα ψάρια δεν τρέχω να τα δείξω.
Μόνο το τελευταίο έχει μείνει απαράλλαχτο όπως τότε.
Αυτό το χάσιμο του βλέμματος στο άπειρο μπλε και το χάσιμο του μυαλού στις άπειρες σκέψεις.

Ευχαριστώ για το ταξίδι μικρέ..

Read more!

Ψαροντούφεκο. Ερμηνείες μέσα από τα μάτια των "νέων"..

Ψαροντούφεκο και λοιπά σχετικά. Οι ερωτήσεις πολλές. Ποσα χρόνια… Ποσα κιλά… Πόσα μέτρα… Πόσα ευρώ… Ποιο είδος.. Ποιόν τόπο.. Ποιο σκάφος.. Ποια σχολή.. Ποιο πέδιλο.. Ποιο όπλο.. Ποια τεχνική.. Ποια διαχείριση.. Οι απαντήσεις πολλές και αυτές. Βλέπετε οι ειδικοί είναι πολλοι. Τα προτυπα επίσης. Πρωταθλητές, βαθύτες, κατασκευαστές, κορεσμένοι απο ψάρια βουτηχτάδες αλλων δεκαετιών, μαναβηδες, επιλεκτικοί, εγώ αν θέλετε, όλοι μας έχουμε καταθέσει απόψεις, ιδέες, σκέψεις για όλα τα παραπάνω. Οι λόγοι της “παροχής γνώσης και απόψεων” ποικίλουν ανάλογως της σκοπιμότητας του καθενός….οικονομικο συμφέρον, αυτοπροβολή, ματαιοδοξία, επιδειξιομανία ή απλή αγάπη για την θάλασσα και ανάγκη να μοιραστεί ανιδιοτελώς η όποια γνώση.
Μέσα σε όλα αυτά χάνεται κάτι πολυ σημαντικό νομίζω. Πως αντιλαμβάνεται όλα αυτά ένας νεοεισερχόμενος στο χώρο του ψαροντούφεκου? Τι βλέπει? Μπορεί να κρίνει? ¨εχει άποψη? Αφήνωντας λοιπόν τις πλέον κοινότυπες απαντήσεις απο τις αυθεντίες του χώρου ας δούμε πως φαίνεται το ψαροντούφεκο και τα “παρελκόμενα” του σε κάποιον που πρωτομπάινει στον μαγευτικό αυτό χώρο.. ή χορό.
Εδω θα πω μία ιστορία. Μια ιστορία που δείχνει πως μπορεί να ασχοληθεί με το ψαρουντούφεκο ο οποιοσδήποτε από μια συγκυρία συμπτώσεων ή αλλων καταστάσεων. Η ψαροιστορία…
 
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας φιλόλογος, ένας λιμενικός, ένας δάσκαλος, ένας τρελός και ένας σοβαρός άνθρωπος. Πόντιος δεν υπάρχει. Δεν πρόκειται για ανέκδοτο, αν και θα μπορούσε να είναι λόγω του ακατάπαυστου γέλιου που παράγεται από τις συναντήσεις τους. Διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικες προσωπικότητες, διαφορετικές ζωές, διαφορετικές προτεραιότητες. Έμελλε η τύχη να διασταυρωθούν οι δρόμοι τους σε ένα απομακρυσμένο νησί του Αιγαίου. Και η ψαροιστορία ξεκινά…
Ο τρελός, εδω και μερικά χρόνια εγκαταλείπωντας την αηδιαστική γι αυτόν μεγαλούπολη κατέληξε στο νησί της ιστορίας μας. Η θάλασσα, ο βυθός και το ψαροντούφεκο που κάποτε για να τα χαρεί ξόδευε πολύ κόπο, χρόνο και χρήμα, αποτελούσαν πλέον μέρος της καθημερινότητας του. Το μπάχαλο των τοποθετήσεων του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος έφερε στο νησί τον ωρομίσθιο φιλόλογο. Η αρχική επιφανειακή γνωριμία δεν προμήνυε ότι μια δυνατή φιλία μόλις ξεκινούσε.

Ο τρελός....

Ο φιλόλογος, κλασικός βουνίσιος, ουδέποτε είχε βάλει μάσκα στο πρόσωπο του και ο τρελός ουδέποτε είχε ασχοληθεί να μυήσει κάποιον τοοοόσο άσχετο στην θάλασσα. Περιστασιακά σε καμιά παραλία έπεφταν απο τον φιλόλογο κάτι τυπικές ερωτήσεις του στυλ...Αυτό τρώγεται? Τι είναι? Το πλατύ το έπιασες βαθιά? Και τότε ο τρελός είχε μια τρελή ιδέα. “Θα τον κάνω ψαροντουφεκά!”, είπε. Όλοι γέλασαν φυσικά ,ακόμα και ο ίδιος. Η συνέχεια για τον φιλόλογο ήταν να δεχθεί μια μάσκα σιλικόνης ως δώρο γενεθλίων από τον τρελό και μερικούς ακόμα φίλους. Ακολούθησε δεύτερο δώρο…ένα μικρό ψαροντούφεκο. Προσηλυτισμός γαρ.. Μετά ανέλαβε τα δώρα η θάλασσα.. ένα μεγάλο στρείδι, ένας χαζούλης σαργός, μια μαρμαρωμένη τσιπούρα και ένας ροφάκος με τάσεις αυτοκτονίας έβαλαν τον φιλόλογο στον δρόμο του βυθού και του ψαροντούφεκου.

...και ο σοβαρός άνθρωπος.

Σύντομα για επαγγελματικούς λόγους ένας σοβαρός άνθρωπος ήρθε στο νησί. Ο τρελός και ο σοβαρός είχαν μόνο ένα κοινό στοιχείο. Την αγάπη για την θάλασσα και το ψαροντούφεκο εδω και αρκετά χρόνια. Αυτό τους έφερε κοντά. Προέκυψε ένα δυνατό αντιφατικό ζευγάρι ψαροντούφεκου που διατάραξε τα νερά της ως τότε ήσυχης κοινωνίας. Πολλοί συζητούσαν για τον τρελό και τον σοβαρό που έβγαζαν ψάρια. Και εγένετο μύθος! Ένα ψάρι έπιαναν δέκα έλεγαν στα καφενεία.. Καμιά φορά μάθαιναν ότι έπιαναν ψάρια και τις μέρες που δεν πήγαιναν για ψάρεμα !
Ο δάσκαλος σύχναζε στον ίδιο χώρο εργασίας με τον σοβαρό και στον ίδιο χώρο διασκέδασης με τον τρελό.. Κάπου εκεί ο πανταχού παρών φιλόλογος, όντας ενθουσιασμένος με το καινούριο του πάθος μετέδιδε την χαρά που του πρόσφερε απλόχερα η θάλασσα. Δεν άργησε ο δάσκαλος να πειστεί για το σπορ και άρχισαν οι ηλεκτρονικές παραγγελίες εξοπλισμού ψαροντούφεκου. Ο αθλητικός και γυμνασμενος δασκαλος άρχισε να εξελίσεται σε ταλέντο. Βουτιές που πολλοί παλιοί θα ζήλευαν γινόντουσαν με μεγάλη άνεση. Ρουφούσε κάθε νεα πληροφορία τεχνικής και την μετουσίωνε σε επίδοση. Εκεί οι αυταρχικοί “δάσκαλοι” όφειλαν να διδάξουν και το μάθημα της ασφάλειας. Δυστυχώς ο δάσκαλος (μαθητής στην προκειμένη περίπτωση) δεν τα έπαιρνε εύκολα και στο συγκεκριμένο μάθημα έμεινε στον τόπο.
Ο λιμενικός, που βρισκόταν στο νησί λόγω δουλειάς, είχε μάθει από τρίτους ότι το αντιφατικό ζευγάρι έβγαζε ψάρια. Έβλεπε και τους νέους(τον φιλόλογο και τον δάσκαλο) να έχουν τρελαθεί με το νέο τους χόμπι και να πυροβολούν με ερωτήσεις τους τους παλιούς(τον τρελό και τον σοβαρό). Οι ντόπιοι ψαράδες πίεζαν να εξοντωθεί αυτό το ψαρευτικό καρεδάκι της καταστροφής που κατέστρεφε την θαλασσα με ανελέητο τρόπο. Ο λιμενικός διέκρινε στην τετράδα αυτή αγάπη για την θάλασσα, σεβασμό στα θηράματα και ανύπαρκτη σκοπιμότητα εκμετάλλευσης αντί για καταστροφική μανία, λεφτά, απληστία και αλαζονεία που τον ενημέρωναν οι ντόπιοι ζηλόφθονες ψαράδες. Το αποτέλεσμα ήταν η τετράδα… να γίνει πεντάδα! Ο λιμενικός πανάσχετος με το αντικείμενο πήρε εξοπλισμό και δειλά δειλά άρχισε να κάνει τα πρώτα του υποβρύχια βήματα. Σαν ταινία που έχουμε ξαναδεί το σενάριο παρέμεινε απαράλλαχτο: Απορίες και ερωτήσεις! 

Και αφού απαντούσα ασταμάτητα για 2 σχεδον χρόνια σε κάθε είδους ερώτηση για τα ειδη, τις τεχνικές, τους τόπους, τα μετρα ασφαλείας κτλ ήρθε η ώρα της εκδίκησης! Θα ρωτώ εγω και θα απαντάνε αυτοί. Ορίστε λοιπόν 9 κοινές ερωτήσεις σε 3 νέους στον χώρο του ψαροντούφεκου για να δούμε πως φαίνεται αυτός ο μαγευτικός κόσμος απο τα μάτια των αρχαρίων. Οι απαντήσεις αποτελούν τροφή για σκέψη για κάθε παλιό ή νεό ψαροντουφεκά... Οι διαφορετικές απαντήσεις προβληματίζουν. Μαζί ξεκίνησαν, τα ίδια πράγματα “διδάχτηκαν” απο τους ίδιους ανθρωπους και όμως οι απάντησεις πολλες φορές είναι αντίθετες. Τελικά η ίδια πληροφορία μπορεί να ερμηνευτεί με διαφορετικούς τρόπους ανάλογα με προσωπικότητα του καθενός, την ηλικια, τα βιώματα του …
 

Νέος 1:

Ονοματεπώνυμο: Κώστας Κορόζης 

Νεος 1 και 2 με ροφό 17κιλών απο το βαθος του1,5 μέτρου!

Γνωστος ως: Φιλόλογος

Ηλικία: 37

Χρόνος εμπειρίας: 2 χρόνια

Αγαπημένη τεχνική: Ψαχτήρι

Αγαπημένο θήραμα: Ροφός

Ψάρι «όνειρο»: Μεγάλο μαγιάτικο

Νεός 2:

Ονοματεπώνυμο: Σωτήρης Κόκκινος

Γνωστος ως: Λιμενικός

Ηλικία: 27

Χρόνος εμπειρίας: 4 μήνες!!

Αγαπημένη τεχνική: Ψαχτήρι

Αγαπημένο θήραμα: Σαργός

Ψάρι «όνειρο»: Σφυρίδα

 

 

Νεός 3:

Ο ταλαντούχος δάσκαλος με την πρώτη του "κυρία".

Ονοματεπώνυμο:

Κώστας Δεσποτέλλης

Γνωστος ως: Δάσκαλος

Ηλικία: 25

Χρόνος εμπειρίας: 1,5 χρόνια

Αγαπημένη τεχνική: Καρτέρι

Αγαπημένο θήραμα: Συναγρίδα

Ψάρι «όνειρο»: Μεγάλος ροφός

Ερωτήσεις – απαντήσεις:
 
1.Τι είναι για σένα το ψαροντούφεκο και τι νομίζεις ότι σου προσφέρει?
Φ: Το ψαροντούφεκο είναι πολλά. Είναι αθλητισμός, είναι γυμναστική, είναι χόμπι, είναι τρόπος διαφυγής από τα προβλήματα της καθημερινότητας, είναι τρόπος ζωής. Μου προσφέρει χαρά και ευτυχία.
Δ: Το ψαροντούφεκο το ξεκίνησα πριν από ενάμιση περίπου χρόνου. Από τότε έχει γίνει μέρος της ζωής μου. Με ηρεμεί σε μεγάλο βαθμό και από την άλλη μου ανεβάζει την αδρεναλίνη μου στα ύψη. Με έκανε να δω με διαφορετικό μάτι την έννοια της θάλασσας και αυτό που πιστεύει η οικογένειά μου και εγώ είναι ότι χάρη στο ψαροντούφεκο ξεκίνησα να τρώω ψάρια. Άλλαξε δηλαδή ακόμα και τις διατροφικές μου συνήθειες.
Λ: Εάν με ρωτούσες πριν μερικούς μήνες θα σου έλεγα ότι δεν με ενδιαφέρει το άθλημα και ότι υπάρχουν καλύτερα πράγματα να κάνει κάποιος στον ελεύθερο χρόνο του.. Όμως βγήκα λάθος, το δοκίμασα και εθίστηκα. Κάθε φορά που κάνω βουτιά προσπαθώ να εισέλθω σε έναν ξένο τόπο και αγνωστο για εμένα. Εμφανίζομαι εκει σαν εξωγήινος θέλοντας να μαζέψω όλο και περισσότερες εικόνες. Εικόνες που σε κάθε βουτιά μου θα είναι διαφορετικές.


2.Θεωρείς το ψαροντούφεκο ένα χόμπι επικίνδυνο? Τι σημαίνει για σένα ασφάλεια στο ψαροντούφεκο?
Φ: Ναι, είναι επικίνδυνο αν και συχνά δυστυχώς το ξεχνάμε. Η ασφάλεια είναι το σημαντικότερο όλων!
Δ: Το ψαροντούφεκο από μόνο του δεν είναι επικίνδυνο. Το βαθμό επικινδυνότητας τον καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι. Αν αποφασίσουμε να ψαρεύουμε μόνοι μας αυτόματα βάζουμε κ τη ζωή μας σε κίνδυνο. Αν κάνουμε ψαροντούφεκο χωρίς να έχουμε παρακολουθήσει κάποιο σχολείο πάλι κινδυνεύουμε καθώς δε γνωρίζουμε σημαντικά πράγματα που θα πρέπει να κάνουμε όπως οι αναπνοές και η χαλάρωση. Ασφάλεια για εμένα είναι να ψαρεύω με το ζευγάρι μου και να κάνω ψαροντούφεκο μόνο όταν είμαι σε άριστη κατάσταση.
Λ:Ναι, πιστεύω πως είναι αρκετά επικίνδυνο χόμπι. Εισέρχεσαι σε ένα μέρος ξένο από αυτό που ζείς. Κάθε βουτιά είτε στα 2 είτε στα 51,2 μέτρα έχουν τον ίδιο βαθμό επικινδυνότητας. Ασφάλεια είναι ότι πιο σημαντικό και σημαίνει να είμαι πάντα με ζευγάρι και να τον εχω δίπλα μου σε κάθε βουτιά, ακολουθεί η σημαδούρα κτλ. Τέλος πάντα σκέφτομαι ότι θέλω να γυρίσω πίσω στο σπίτι άθικτος.

3.Αλλοι θεωρούν τον εξοπλισμό και άλλοι την τεχνική ως το καθοριστικο συστατικό της επιτυχιας. Εσύ?
Φ: Εννοείται ή τεχνική. Ο εξοπλισμός ακολουθεί.
Δ: Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό είναι η τεχνική .Όσο καλό εξοπλισμό και αν έχει ο ψαροντουφεκάς αν δεν βελτιώσει την τεχνική του θα παραμένει μια ζωή στάσιμος. Δε θα έχει εξέλιξη.
Λ: Η εμπειρία μου είναι πολύ μικρή για να σου απαντήσω με σιγουριά. Και τα δυο νομίζω παίζουν ρόλο. Πρώτα η τεχνική και μετά ο εξοπλισμός.

4. Ποιος ο ρόλος της τύχης για εσένα στο ψαροντούφεκο?
Φ:Τεράστιος! Ευτυχώς κληρονόμησα την τύχη στο ψαροντούφεκο από τον δάσκαλο μου..
Δ: Δε μπορώ να ξέρω αν οτι ψάρι έχω πιάσει μέχρι τώρα είναι θέμα τύχης ή τεχνικής. Δεν είμαι ο κατάλληλος για να το κρίνω. Αλλά πιστεύω ότι η τύχη παίζει αρκετά μεγάλο ρόλο στο ψαροντούφεκο. Κάποιος φορές σκέφτομαι ότι βρέθηκα τη σωστή ώρα στο σωστό σημείο.
Λ: Ένα θα σου πω… Κάνω 4 μήνες ψαροντουφεκο και έβγαλα ροφό 17 κιλά σε 1,5 μέτρο νερό!!

Όταν η τρέλα συναντά την σοβαρότητα τα αποτελέσματα εντυπωσιάζουν!

5.Μια σύλληψη σου έχει χαρίσει δυνατα συναισθήματα?
Φ. Αναμφισβήτητα ο μεγάλος ροφός 17 κιλών που βγάλαμε με τον Σωτήρη σε βάθος μόλις 1,5 μέτρο! Πήγαμε για μπάνιο σε μια παραλία, πέσαμε για την πλάκα μας με τα μαγιώ και βγάλαμε ένα θηρίο!!
Δ:Χαλαρώνω και ξεκίνάω τη βουτιά μου. Κατεβαίνω και παίρνω τη θέση μου. Ξαφνικά και γρήγορα το οπτικό μου πεδίο γεμίζει με δύο μεγάλες συναγρίδες να καταφθάνουν πάνω μου. Παραμένω ήρεμος κ ακίνητος (σπάνιο για εμένα καθώς μόλις δω ψάρια με πιάνει ρίγος και ανυπομονησία) και μόλις η πρώτη κάνει να στρίψει πατάω τη σκανδάλη. Για κλάσματα δευτερολέπτου δεν ήξερα αν χτύπησα το ψάρι ή όχι. Η περιέργεια μου λύθηκε γρήγορα όταν είδα τη μεγάλη συναγρίδα να κάνει κύκλους γύρω μου και να προσπαθεί να τρυπώσει σε ένα μονόπετρο που βρισκόταν κάτω μου. Αποφάσισα να ανέβω στην επιφάνεια μόνο όταν κατάφερα και έφερα κοντά το ψάρι και το αγκάλιασα λες και αγκάλιαζα το μεγάλο μου έρωτα… Η πρώτη μου μεγάλη συναγρίδα βάρους 4 κιλών ήταν γεγονός.
Λ: Οσο και να σου φανει περίεργο δεν είναι ο μεγάλος ροφός που βγάλαμε με τον Κώστα… αλλα η πρώτη φορά όταν με μία βολή σε μια τρύπα πήρα μαζί 2 σαργουδάκια μαζί! Βγήκα στη επιφάνεια και νόμιζα πως είχα σηκώσει κανεναν πύραυλο στο διάστημα! Χαζογελούσα και έκανα σαν μικρό παιδί. Θυμάμαι πως περίμενα με ανυπομονησια να φάω τα πρώτα μου θηράματα.

6.Τι στόχους έχεις σε σχέση με το ψαροντούφεκο?
Φ: Θέλω να εξελίξω οσο το δυνατόν περισσότερο την τεχνική μου και όλα τα άλλα θα έρθουν.
Δ: Στην πρώτη θέση θα τοποθετούσα τη βελτίωση τεχνικής καθώς θέλω να γίνω όσο πιο σωστός μπορω. Στη συνέχεια τοποθετώ τη βελτίωση των επιδόσεών μου, δηλαδή να μπορώ να καταδυθώ σε αρκετά μεγάλο βάθος πάντα με ασφάλεια. Επειδή όλα τα χρόνια ασχολιόμουν με διάφορα αθλήματα και μπορώ να πω ότι ήμουν αρκετά καλός το ψαροντούφεκο το έχω δει σαν ένα στοίχημα με τον εαυτό που θέλω να το κερδίσω. Ξέρω αυτό που λέω δεν είναι και το πιο ωραίο αλλά είμαι άνθρωπος με πάθη και αδυναμίες και το ψαροντούφεκο αποτελεί πάθος για εμένα. Στη τελευταία θέση για να μη ξεχνιόμαστε βάζω τη σύλληψη μεγάλων ψαριών τα οποία πιστεύω για να έρθουν απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εξέλιξη των δύο προηγούμενων στόχων.
Λ: Θέλω να με έχει ο θεός παντα καλα και να μου δίνει δύναμη να μπορω να ψαρευω με τα φιλαρακια μου και αργότερα με τον γιό μου και να είμαι πάντα ασφαλής. Όλα τα άλλα έρχονται με τον χρόνο όπως ψάρια, τεχνικές, επιδόσεις και και και…

7.Έχεις τελειώσει κάποιο σχολείο? Το θεωρείς σημαντικό για κάποιον που ασχολείται με το ψαροντούφεκο?
Φ: Όχι. Πιστεύω θα είχε πολύ ενδιαφέρον κυρίως όσον αφορά το κομμάτι των αναπνοών.
Δ: Εχω παρακολουθήσει ένα σεμινάριο άπνοιας και χαλάρωσης του Μάνου Βλατάκη μέσα από το οποίο πήρα σημαντικές πληροφορίες για τον τρόπο χαλάρωσης, τον τρόπο αναπνοής πριν και μετά τη βουτιά, τον τρόπο προσέγγισης στο βυθός, την ασφάλεια και πολλά άλλα. Βέβαια αξίζει να αναφέρω ότι έμμεσα έχω παρακολουθήσει το καλύτερο σχολείο καθώς είχα την τιμή και την ευκαιρία να κάνω τις πρώτες μου βουτιές με δύο έμπειρους και ευσυνείδητους ψαροντουφεκάδες που μου έμαθαν σιγά σιγά τα δικά τους κρυμμένα μυστικά. Και οι δύο πάνω από όλα είναι φίλοι. Είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας να έχεις φίλους και να ξεκινάς κάτι καινούργιο με ανθρώπους που σε νοιάζονται πραγματικά. Αναφέρομαι στο Μάνο Μύτικα και Γιάννη Μυριοκεφαλιτάκη.
Λ: Όχι. Θεωρώ πολύ σημαντικό να παρακολουθήσει καποιος ένα σχολείο τόσο για την ασφάλεια όσο και για τις αναπνοές και τεχνικές.

8.Μια ευχή για την θάλασσα…
Φ: Η θάλασσα ανήκει στα ψάρια της. Σε κανέναν άλλον. Εύχομαι όλοι να το καταλάβουν αυτό.
Δ: Εύχομαι όλοι να αντιμετωπίζουν τη θάλασσα όπως οι δύο μέντορές μου στο ψαροντουφεκο, δηλαδή με αγάπη, σεβασμό και ενδιαφέρον γιατί όσο την προσέχεις τόσο θα σου δίνει..
Λ:Κλεμμένο μεν αλλά καλο…. Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα θα ξαναγέμιζα με ψάρια την θάλασσα!

9. Τι θα έλεγες σε κάποιον που θέλει να ξεκινήσει τώρα το ψαροντούφεκο?
Φ: Να το κάνει γιατί αξίζει! Δεν χρειάζεται όμως βιασύνη. Και πάντα με καλή παρέα!
Δ: Η συμβουλή μου είναι να παρακολουθήσει πρώτα κάποιο σχολείο ώστε να μάθει όσα θα του χρειαστούν στη πορεία. Επίσης ποτέ μα ποτέ να μη ψαρεύει κανείς μόνος του. Καλύτερα να μην πάμε μία μέρα για ψάρεμα παρά να πάμε μόνοι μας και να μη γυρίσουμε πίσω. Να αγαπάει και να σέβεται τη θάλασσα.
Λ:Θα τον συμβούλευα να λειτουργεί με αγάπη για την θάλασσα και το ψάρεμα. Πάντα με ασφάλεια.

Επίλογος:

Ο φιλόλογος, ο δάσκαλος και ο λιμενικός δεν είναι παρα 3 πραγματικά πρρόσωπα που τυχαία ασχολήθηκαν με το ψαροντούφεκο. Η αποψη τους διαμορφώθηκε απο αυτούς που τους μύησαν σε αυτό, απο αυτά που διάβασαν σε περιοδικα ή ίντερνετ, απο τις υποβρυχιες εμπειριες τους και απο την προσωπικότητα τους και την διαφορετική ικανότητα του καθενός να κρίνει την οποια πληροφορία. Ο κάθε νεος ψαροντουφεκάς λοιπον μπορεί να διαμορφωθεί απο πολλούς παράγοντες. Μπορει να γίνει ένας επιπόλαιος βαθύτης που ψαρευει μόνος, μπορεί να γίνει ένας επιλεκτικός ψαροκυνηγός που σέβεται την θαλασσα, μπορεί να γίνει ένας επιδοξος μανάβης που βλέπει την θάλασσα ως μέσο να αυξήσει το εισόδημα του με κάθε κόστος ή μπορεί να βρεί στο ψαροντούφεκο το μέσο για να εκφράσει την επιδειξιομανία του και τις τάσεις αυτοπροβολής του.
Ας σκεφτούμε οι παλιοί ποιοί άνθρωποι στην ψαροντουφεκάδικη πορεία μας ή ποια γεγονότα διαμόρφωσαν την αλιευτική μας προσωπικότητα. Πόσες λεπτομέρειες έπαιξαν τον ρόλο τους? Οταν το καταλάβουμε αυτό τότε οφείλουμε να προσέχουμε πολύ τα λόγια μας όταν απευθυνόμαστε σε νέους στον χώρο. Δεν είναι η καταλληλη στιγμή όταν ένας νεός εχει μια απορία οι παλιοί να δείχνουν πόσο καλοί ψαροκυνηγοί είναι.
Και οι νέοι ας σκεφτούν τι μπορεί να τους ωριμάσει ή να τους αφήσει στάσιμους ψαρευτικά και ας προσπαθήσουν να έχουν την αφαιρετικη κριτική ικανότητα σε ότι διαβάζουν ή ακούν. Οι πληροφορίες είναι πολλές και διαφορετικές. Καμιά φορά είναι και αντίθετες, αν τα συμφέροντα είναι αντίθετα. Και αν μπερδευτείτε ποτέ μεταξύ “ειδικών” μην ξεχνάτε πως την αλήθεια μόνο η θάλασσα την λέει. Επαφή με την θάλασσα όσο πιο συχνά μπορείτε. Η θαλασσινή εμπειρία δεν μεταβιβάζεται, δεν αγοράζεται, δεν πληρώνεται.
Ξέρω οτι μερικοί αναρρωτιέστε πως κατέληξε άραγε η ιστορία με την ψαρευτική πεντάδα? Συνεχίζουν να ψαρεύουν μαζί? Όχι. Όσο απρόσμενα τους έφερε η ζωή κοντά τόσο απρόσμενα τους χώρισε πάλι. Ο σοβαρός άνθρωπος και ο λιμενικός πήραν μετάθεση για Αθήνα και πλέον έχουν γίνει μπαμπάδες! Ο φιλόλογος παντρεύτηκε, ανέβηκε 4 νησιά βορειότερα από τον τρελό, και έγινε και αυτός πατέρας... Ο δάσκαλος μετατέθηκε στο ίδιο νησί με τον φιλόλογο και παρέμεινε αμετανόητα ελεύθερος και εργένης! Και ο τρελός? Ο τρελός παρέμεινε μόνος στο νησί του… να ψαρεύει και να θυμάται ότι έμαθε σε τρείς άσχετους τι σημαίνει θάλασσα και ψαροντούφεκο.
Καλές βουτιές σε όλους.

Read more!

Το ραντεβού

21 Μαρτίου 2015

Χαλαρώνω πάνω από τον βράχο με το μεγάλο σφουγγάρι.
Κατάδυση αρμονική, ήρεμη και αθόρυβη.
Πέσιμο στον βυθό σαν πούπουλο.
Τα ψάρια ήδη έρχονται με θράσος.
Ένα μέτρο από την βέργα το θρασύτερο στρίβει αργά.

Η βέργα φεύγει γρήγορα. Βολή κατάκεντρη. Τρέμουλο, παράλυση.
Ανάδυση αγκαλιά με το ψάρι. Ευθανασία και χαμόγελο.
Πανεύκολη σύλληψη. Καμία έκπληξη.
Το ίδιο φινάλε σαν να βλέπεις έργο σε επανάληψη.
Πάντα το ίδιο πρώτο πόστο. Απαράλλαχτα ίδια βουτιά.
Κάθε χρόνο τον ίδιο μήνα στον ίδιο κάβο.
Τους άλλους μήνες απλά δεν υπάρχουν εκεί.
Όμως κάθε Μάρτη το ραντεβού ισχύει. Είμαι εκεί και εγώ και αυτές.
Ούτε πακ, ούτε 3 λάστιχα, ούτε καν δύο.
Μόνο μία εξίσωση. Μόνο 30 δευτερόλεπτα για ένα όμορφο ψάρι.
Δεν με κάνει βαθύτη και απνείστα αυτό το ψάρι. Ποτέ δεν ήμουν άλλωστε.
Με κάνει όμως ψαρά.
Τελικά κάνει και το ημερολόγιο τον ψαρά.

Read more!

Το κακόμοιρο φουσκωτό και οι στεριανοί σαργοί.

Ξυπνάω όπως κοιμήθηκα, δηλαδή με όρεξη για ψάρεμα. Η βροχή δεν με πτοεί, είμαι παλικάρι. Η αλήθεια είναι ότι απλά ξέρω πως δεν πρόκειται να βραχώ περισσότερο αν βρέχει οπότε το παίζω ήρωας και με θάρρος ανάβω τον θερμοσίφωνα για να βάλω την στολή με ζεστό νεράκι στην ντουζιέρα. Οι νοτιάδες καλά κρατούν ακόμα αφαιρώντας μου την δυνατότητα για ψάρεμα σε όλες τις προσβάσιμες με αμάξι παραλίες που είναι ως επί το πλείστον οι νοτινές. Τα βορινά σημεία του νησιού στερούνται οδικού δικτύου με εξαίρεση 3 αδιάφορους κολπίσκους με αμμοφυκιάδες που ελπίζεις να δεις ψάρι μετά από αρκετό κολυμπητό που αρχίζει ο βραχώδης βυθός.. Ο ένας ψαρεύτηκε στην προηγούμενη εξόρμηση, ο άλλος έχει κάτι καλούτσικα αλλά και βαθούτσικα κομμάτια που δεν δύναμαι να ψαρέψω στην φάση που είμαι, οπότε η επιλογή προορισμού μένει μια και μοναδική.
Με έχουν γεμίσει αδιέξοδα αυτά τα κολυμπητά. Βλέπετε το μέσο που μου έδινε την δυνατότητα να επισκέπτομαι συναγριδοκάβους, βραχονησίδες και ροφοαποχές, δηλαδή το κακόμοιρο συμβατικό φουσκωτό σκαφάκι μου (για την ακρίβεια το ξεφούσκωτο σκαφάκι), βρίσκεται εδώ και 6μηνο στην ταράτσα του σπιτιού. Εκεί δοκιμάζει τις αντοχές του πότε στην έκθεση στον ήλιο και πότε στην βροχή και εύχεται να με πιάσει σύνδρομο προκοσύνης για να το επισκευάσω έτσι ώστε να νιώσουν τα ταλαιπωρημένα μπαλονάκια του ξανά λίγη αλμύρα. Πεισματικά δεν αποχωρίζομαι τους τίτλους του αναβλητικού και του ανεπρόκοπου που έχω αποκτήσει χρόνια τώρα και δεν στηρίζω την επιτυχία του ψαρέματος στον καλό ψαρότοπο, αλλά ακόμα μια φορά σε μια λέξη που το δεύτερο συνθετικό της είναι το φάρδος.

Κατεβαίνω υπό την αδιάκοπη βροχή τον λασπωμένο χωματόδρομο, ντυμένος με την σχετικά καινούρια στολή παραλλαγής ερήμου, φορτωμένος με ένα ψυγειάκι στον ώμο και στο άλλο χέρι πέδιλα και όπλα. Κινούμενος σαν πρωταγωνιστής σε ταινία-παρωδία αμερικάνικης υποκουλτούρας και ενώ τα καινούρια μου καλτσάκια βυθίζονται στις λασπόγουρνες, προσπαθώ τουλάχιστον να μην γλιστρήσω και να μην βρίσω. Πετυχαίνω οριακά μόνο το πρώτο και ικανοποιημένος που έφτασα ακέραιος εγώ και ο εξοπλισμός μου μέχρι εκεί που σκάει το κύμα, πετάω με ύφος και αέρα πρωταθλητή τα όπλα στο νερό. Επειδή κάθε ιστορία έχει και ένα ηθικό δίδαγμα οφείλω να σας πω ότι είκοσι λεπτά ψάξιμο στη θολούρα μου στοίχισε αυτή η υφάτη και αεράτη κίνηση.
Ξεκινάω το κολύμπι και αυτό που βλέπω είναι ότι δεν βλέπω τίποτα. Το ρέμα που καταλήγει στην παραλία έχει κατεβάσει πολύ χώμα και η ορατότητα είναι όση της θρυλικής ελληνικής δραματικής ταινίας της Φίνος φιλμ. Αφήνοντας τους παραλληλισμούς με την τέχνη και πιάνοντας τους άλλους με την πολιτική σκέφτομαι ότι μετά τον κάβο η ελπίδα έρχεται. Τα καρτεράκια στις αμμοφυκιάδες δεν επιφυλάσσουν καμία έκπληξη και συνεχίζω το κολυμπητο με την βροχή να δημιουργεί στο επιφανειακό στρώμα της θάλασσας ένα ομιχλώδες τοπίο. Όσο απομακρύνομαι από την παραλία και πλησιάζω τον βραχώδη κάβο το θολό τοπίο γίνεται ανεκτό. Μετά από μιάμιση ώρα καταδύσεων στην προέκταση του κάβου που είναι μια υποβρύχια γλώσσα με ενδιαφέροντα καρτερίσια πόστα αλλά και προκλητικές τρύπες για ψάξιμο έχω στην ζώνη μόνο μια μέτρια σκορπίνα. Η κίνηση, στην πάλαι ποτέ γεμάτη ζωή ξέρα, θυμίζει κάτι από βομβαρδισμένο τοπίο. Μιας και το έφερε η κουβέντα αξίζει να αναφερθεί ότι συχνά πυκνά η συγκεκριμένη ξέρα βομβαρδίζεται στην κυριολεξία. Παρακάμπτω τον σχολιασμό αυτής της ενέργειας βιασμού της θάλασσας και απλά δυσανασχετώ για την καταστροφική ανθρώπινη παρέμβαση στα θαλάσσια οικοσυστήματα με αποτέλεσμα την εκθετική μείωση των διαφόρων πληθυσμών της ιχθυοπανίδας τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι οξύμωρο φυσικά το γεγονός ότι κατακρίνω άλλους για την συνεχώς αυξανόμενη μείωση των ψαριών από την θάλασσα την στιγμή που είμαι ήδη μέσα σε αυτήν και προσπαθώ να κάνω το ίδιο. Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για την σημερινή κατάντια των βυθών μας. Όχι το ίδιο μερίδιο, αλλά είναι μεγάλη αλήθεια ότι όλοι έχουμε.

Το ψάρεμα στην ξέρα έχει τελειώσει μαζί με τις σκέψεις αυτοκριτικής και μένω με το κεφάλι έξω από το νερό να αντιμετωπίζω ένα μικρό δίλλημα. Να κολυμπήσω άλλη μια ώρα μέχρι τον κάβο που διαφαίνεται στον κοντινό ορίζοντα και το ένστικτο μου ψιθυρίζει ότι είναι πολλά υποσχόμενος ή να επιστρέψω μιας και η τύχη ήδη έδειξε με ποιανού το μέρος είναι. Παράλληλα σκέφτομαι ότι αν είχα αξιωθεί τόσο καιρό να επισκευάσω το έρημο το φουσκωτάκι τώρα θα ψάρευα επιλεκτικά σε συγκεκριμένα κομμάτια και δεν θα πρηζόντουσαν τα πόδια μου στο βατραχοπέδιλο. Η αδηφάγα επιθυμία μου για να βρίσκομαι στο νερό υπερνικά την απογοήτευση της σωματικής κούρασης, της αψαρίας και των αντίξοων συνθηκών και συνεχίζω αργά το κολύμπι παράλληλα με την ακτογραμμή. Άλλη μία ώρα βατραχοπέδιλο λοιπόν και φτάνω στον κάβο που αισθάνθηκα λανθασμένα ότι τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Καμία κίνηση σε καμία βουτιά με εξαίρεση μια μικρή συναγρίδα που εμφανίστηκε στο ίδιο καρτέρι που εξαφανίστηκε για πάντα. Καμιά δεκαριά βουτιές ακόμα μου επιβεβαιώνουν ότι οι κουφονοτιάδες δεν είναι και οι καλύτεροι καιροί για ψάρεμα.
Τραβιέμαι ρηχότερα και όπως σε κάθε εξόρμηση προσπαθώ να εντοπίσω κανένα σημείο με αχινούς προκειμένου να ικανοποιήσω την λαιμαργία μου για το θαλασσινό έδεσμα. Θυμάμαι κάτι άσπρα βράχια λίγο πιο πέρα που είναι γεμάτα από δαύτους και κατευθύνομαι προς τα εκεί. Μόλις πλησιάζω ένα κοπάδι με ευμεγέθεις σαργούς κινούνται στα 4 μέτρα βάθους. Η μορφολογία της ακτογραμμής δημιουργεί στο σημείο εκείνο κάτι σαν μικρό κολπάκι με εμένα να είμαι στο κέντρο του. Μπροστά στην θέα μου (είμαι λίγο τρομακτικός τύπος) και μάλλον επειδή η θέση του όγκου μου (δεν με λες και κοκκαλιάρη) αποθάρρυνε την διαφυγή προς τα βαθιά, οι μεγάλοι σαργοί φεύγουν ακαριαία προς τα ρηχά με τέτοια ταχύτητα που σκέφτηκα ότι θα βγουν στην στεριά από την πολλή φόρα!! Ψάχνω κάθε σχισμή από τα άσπρα βράχια -που πράγματι σφύζουν από αχινούς- αλλά σαργοί πουθενά. Τα ψάρια σίγουρα δεν έφυγαν, θα τα είχα δει. Κάπου εδώ θα είναι σκέφτομαι και συνεχίζω το εξονυχιστικό ψάξιμο για να εξαντλήσω την τελευταία μου ελπίδα να βγάλω κανένα ψαράκι.
Ο ρουφιάνος υπάρχει ιστορικά σε κάθε έγκλημα και έτσι και εδώ ένας μικρός σαργός που κάπου είχε ξεχαστεί, περνάει δίπλα μου και πάει κάτω από μία πλάκα που η μισή είναι έξω από το νερό. Πλησιάζοντας στο σημείο που δεν θα προσέγγιζα ποτέ αν δεν έβλεπα τον σαργό να κρύβεται εκεί, οι ασημένιες φιγούρες που βλέπω με γεμίζουν ικανοποίηση για το δεδομένο επερχόμενο αποτέλεσμα και τυχερό για την νέα ανακάλυψη. Βουτώ στην μικρή σχισμή της κεκλιμένης πλάκας χωρίς χαλάρωση και χωρίς εξίσωση -παρά το βάθος των 50 πόντων- και έρχομαι φάτσα με 4-5 ψάρια λίγο κάτω του κιλού. Βολή σε αυτό που βρίσκεται κοντύτερα μου και μου δείχνει προφίλ για αποφυγή ξεψαρίσματος, σπαρταρίσματος και περιττών θορύβων. Στην επόμενη βουτιά οι υπόλοιποι λείπουν. Βουτιά από την άλλη πλευρά, στο βαθύτερο σημείο της πλάκας, που αγγίζει το ένα μέτρο, και μαζί με τους σχεδόν κιλίσιους βλέπω και δυο αρκετά μεγαλύτερους μαυρομούτσουνους ξεδοντιάρηδες. Βολή ξανά στον κοντινότερο και το ψάρι περνάει στην ψαροβελόνα με συνοπτικές διαδικασίες. Μετά από εναλλάξ βουτιές στις δυο σχισμές και κρυφτούλι των σαργών πότε στην μία τρύπα και πότε στην άλλη καταφέρνω έναν ακόμα μαυρομούρη και αποφασίζω να μην προσπαθήσω άλλο. Τρία όμορφα ψάρια από το πουθενά, που τα έβγαλα γονατισμένος στην κυριολεξία, νομίζω είναι υπεραρκετά. Επίσης από το να έπαιρνα άλλα 2 ψάρια θεωρώ ότι αξίζει περισσότερο το ¨ρίσκο” να αφήσω την τρύπα να ξαναγεμίσει σαργούς. Αν συμβεί αυτό θα έχω στο ψαροbook μου άλλη μία “τρύπα ψυγείο” να με τροφοδοτεί με ψαράκια σε δύσκολες εποχές. Αν δεν συμβεί, επειδή τυχαία ίσως τα ψάρια βρέθηκαν και κρύφτηκαν εκεί, θα έχω απλά βγάλει δυο σαργούς λιγότερους, που δεν θα μου λείψουν έτσι και αλλιώς ποτέ.
Δεν ξεχνάω τον λόγο που με οδήγησε εκεί και τσακίζω μερικούς αχινούς. Αρχίζω με γρήγορους ρυθμούς την διαδρομή της επιστροφής. Έχοντας να κολυμπήσω ένα γεμάτο δίωρο χωρίς νόημα, ξανασκέφτομαι μοιραία το (ξε)φουσκωτό στην τάρατσα. Προσπαθώ να με δικαιολογήσω λέγοντας ότι αν ήταν στην θάλασσα δεν θα ανακάλυπτα ποτέ αυτή την πλάκα. Πράγματι. Μετά λέω ότι θα είναι πολύ καλύτερα να επισκέπτομαι την πλάκα χτυπητά με το φουσκωτό αποφεύγοντας το 4ωρο (τουλάχιστον) μπρος πίσω και αποφασίζω αύριο κιόλας να ξεκινήσω καρνάγιο.

Δυο χταποδάκια συμπληρώνουν το ψάρεμα. Ο ήλιος έχει αρχίσει να στεγνώνει τη μουλιασμένη γη και εγώ τον απολαμβάνω ξύνοντας τα ψάρια στο σκάσιμο του κύματος. Ενδιαφέρον πληροφορία είναι ότι τα στομάχια και των τριών σαργών ήταν τιγκαρισμένα απο απο θρύμματα αχινών γεγονός που αποδεικνύει τις διατροφικές τους συνήθειες. Τελικά δεν είναι τυχαίο που σουλάτσαραν νωχελικά εκεί. Μόλις είχαν φάει ένα βαρύ πρωινό σε ένα σημείο που είχε το αγαπημένο τους έδεσμα σε αφθονία. Είναι αστεία η σκέψη ότι τόσο εγώ όσο και οι σαργοί βρεθήκαμε εκεί λόγω κοινών διατροφικών συνηθειών. Θέλοντας να προστατέψω το υπό εξαφάνιση εχινόδερμο από τα κακούς σαργούς έχω έναν ακόμα λόγο να κυνηγώ μανιωδώς το νοστιμότερο ψάρι στα κάρβουνα.

Κατάκοπος αλλά ικανοποιημένος από την ανακάλυψη της ρηχής σαργοφωλιάς ανεβαίνω στην ταράτσα να αξιολογήσω τη πραγματική κατάσταση του κακόμοιρου φουσκωτού. Η θέα των κάβων στο βάθος του ορίζοντα ενθαρρύνουν την απόφαση να επαναφέρω στην δράση το μικρό συμβατικό. Δεύτερη απόφαση οι στεριανοί σαργοί να φαγωθούν σύντομα με φίλους έχοντας ως δήθεν αντικείμενο συζήτησης αν η μεγάλη αλιευτική πίεση που ασκείται στους σαργούς αντί να τους ωθεί προς τα βαθιά τους βγάζει προς την στεριά. Φυσικά ο βαθύτερος κρυφός στόχος είναι να φιλοτιμηθεί κάποιος από αυτούς να βάλει ένα χεράκι στην ανάσταση στου κακόμοιρου φουσκωτού.
Γνωρίζοντας ότι οι καιρικές συνθήκες θα συνεχίσουν στα ίδια μοτίβα και σκεπτόμενος ότι μετά από τόσες βουτιές στις αποχές των κάβων τελικώς η ψαροβελόνα γέμισε εκεί που σκάει το κύμα ξεθάβω το σνομπαρισμένο κοντό 60αράκι, την λίμα, τα κλιπσάκια και την 160άρα πετονιά.

Καλές ανακαλύψεις.

Read more!

Η αποχή...

Εδώ και μήνες χαζεύω θάλασσα καθημερινά αλλά την προτιμώ με φουρτούνα. Δεν θέλω να υπάρχουν ηλιόλουστες μέρες και μπουνάτσες. Ανοίγοντας κάθε πρωί το παράθυρο αναζητώ βροχή, μποφόρια και χαμηλές θερμοκρασίες. Τρελός? Με την θάλασσα και το ψαροντούφεκο μπορείς να το πεις και έτσι, τρέλα.. Θέλω να πιστέψω πως ακόμα και αν είχα την επιλογή να πάω για βουτιά, δεν θα ήταν δυνατό λόγω κακού καιρού. Βλέπετε η στέρηση της ελεύθερης κατάδυσης μερικούς μήνες κάνει τον εγκέφαλο να παίζει τα δικά του αμυντικά παιχνίδια κατά των ψυχολογικών επιπτώσεων της αποχής.
Μια σειρά γεγονότων, με τελευταίο την επιδιόρθωση ενός εκ γενετής τραγικού διαφράγματος, με έχουν κρατήσει εκτός νερού ημερολογιακά από…..πέρυσι! Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι την αποχή αυτή ίσως και να την χρειαζόταν ο οργανισμός μου. Μπούρδες. Τρελός είπαμε, όχι χαζός. Κάθε προσπάθεια να αποκόψω το μυαλό μου από μπλε εικόνες είναι μάταιη. Κάθε εγχείρημα να αντικατασταθεί το ψαροντούφεκο, έστω προσωρινά, από κάτι άλλο αποτυγχάνει παταγωδώς.

Και τώρα, ενώ η στιγμή της λύτρωσης πλησιάζει, ξεχασμένα συναισθήματα αγωνίας και λαχτάρας για την θάλασσα ξεθάβονται από τα έγκατα του μυαλού. Είχα ξεχάσει πως είναι να σου λείπει η θάλασσα. Είχε γίνει βλέπετε μια όμορφη συνήθεια, μια δεδομένη καθημερινότητα.
Οι τελευταίες μέρες ανυπομονησίας δημιουργούν ένα καρδιοχτύπι που θυμίζει κάτι από πρώτο εφηβικό έρωτα. Το τελευταίο βράδυ, πριν την επιστροφή στο ψαροντούφεκο με ελεύθερη κατάδυση, ξεχειλίζει από μια πρωτόγνωρη υπερένταση. Σαν ναυτικός μπαρκαρισμένος σε χώρες μακρινές που αναζητά να πατήσει απεγνωσμένα πάτριο έδαφος, να δει δικούς του ανθρώπους και να αγκαλιάσει την γυναίκα και τα κουτσούβελα του, έτσι και εγώ αναζητώ να καταδυθώ ξανά σε γνώριμους βυθούς, να χαζέψω πάλι υποβρύχια πλάσματα να κινούνται αρμονικά και να κρατήσω στα χέρια μου κόκκινες κυρίες και μαύρες σερανίδες.
Πρωινό ξύπνημα και μια σειρά από μηχανικές κινήσεις ετοιμάζουν τον εξοπλισμό και εμένα ψυχολογικά για την επιστροφή μου στο νερό. Όλα γίνονται σχετικά γρήγορα αλλά όχι βιαστικά. Προορισμός μια παραλία με μια μικρή τσιμεντένια προβλήτα, που προσεγγίζεται από το αμάξι μέχρι το σκάσιμο του κύματος. Σχετικά νεκρός ψαρευτικά τόπος και πολυψαρεμένος δεν με κάνει να περιμένω κάποια έκπληξη. Γιατί εκεί ομως? Γιατί το ψιλόβροχο δεν αφήνει περιθώρια για πεζοπορίες. Γιατί ο εξάρης νοτιάς μόνο εκεί δεν σαρώνει την ακτογραμμή. Γιατί σε περίπτωση δυσλειτουργίας της καινούριας εσωτερικά μύτης (εξωτερικά παραμένει σαν μόλις να έχω βρίσει την μάνα επαγγελματία οξύθυμου πυγμάχου), θέλω να έχω την δυνατότητα να τα μαζέψω και να φύγω άμεσα. Και τέλος γιατί έχω την μικρή ελπίδα ότι στρίβοντας τον κάβο θα δω τον γεροροφό να μπαίνει νωχελικά στον γνωστό λαβύρινθο του.

[Ωραίο ψάρι αυτός ο ροφός, αρχοντικό. Γνωστός σε όλο το νησί. Δίχτυα, παραγαδια, πετονιές με ζωντανό δόλωμα και αόρατες τρίχες, κιουρτοι και πολλά άλλα αλιευτικά εργαλεία έχουν αποδειχθεί ανίκανα να υπερνικήσουν την αντίληψη αυτού του ψαριού που πραγματικά έχει ζήσει και δει πολλά στην ζωή του. Γραφικοί δυναμιτιστές έχουν ξοδέψει αρκετά μέτρα ακαριαίο φυτίλι για να τον πιάσουν. Επιτήδειοι αυτόνομοι έχουν αδειάσει μπόλικες μπουκάλες για τον ίδιο λόγο. Το ψάρι όμως είναι επιστήμονας στην διαφυγή. Σε κάθε περίπτωση επιλέγει πάντα να χαθεί στο απόρθητο θαλάμι του στον σωστό χρόνο. Έχει γελάσει αρκετά βασανίζοντας αμέτρητες ώρες πολλούς ψαροντουφεκάδες στην προσπάθεια να βρουν κάποιο παραθυράκι που θα βλέπουν το κοντόχοντρο ψάρι. Ένας από τους βασανισμένους και εγώ, έχω παραιτηθεί πλέον από κάθε προσπάθεια σύλληψης του γίγαντα και αρκούμαι τα τελευταία χρόνια στην συλλογή των γειτόνων του που συνήθως είναι σαργοί, σηκιοί και ενίοτε μικρότεροι ροφοί.]

Απολαμβάνω κάθε στάδιο της διαδικασίας πριν ολοκληρωτικά αφεθώ στον τεράστιο θαλασσινό όγκο νερού. Γονατισμένος στον αμμώδη βυθό και βυθισμένος μέχρι την μέση βρέχω το πρόσωπο μου και έχοντας την αλμύρα στα χείλια μου ξεφυσώ και σκέφτομαι…”Επιτέλους, ξανά εδώ!”. Φοράω την μάσκα και βυθίζω το κεφάλι μου με κλειστά μάτια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ο ήχος του αέρα που ρέει στον αναπνευστήρα χαλαρώνει κάθε νευρικό μου κύτταρο και αδειάζει το μυαλό από κάθε σκέψη. Το άνοιγμα των ματιών και η οικεία μπλε εικόνα δημιουργεί ένα χαμόγελο ανακούφισης, γαλήνης, ικανοποίησης και ευτυχίας. Τελικά τίποτα δεν μπορεί να το αντικαταστήσει αυτό. Τίποτα.
Οι πρώτες πεδιλιές με ωθούν σε έναν υδάτινο κόσμο και με απομακρύνουν από κάθε στεριανό πρόβλημα που έχει αφεθεί πίσω στην μικρή τσιμεντένια προβλήτα. Σε λίγα λεπτά η προσαρμογή μου στο θαλάσσιο περιβάλλον έχει επιτευχθεί σαν να μην πέρασε μια μέρα από την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί. Χαζεύω τα πάντα. Τις πέρκες, την κίνηση της ποσειδωνίας, ένα μικρό χταπόδι που συστέλλεται σε μια μισοσπασμένη λευκή κούπα, ένα σύννεφο από αυγωμένες μένουλες. Δεν βιάζομαι. Ρουφάω και απολαμβάνω κάθε εικόνα του βυθού και κινούμαι αργά προς τον κάβο. Μετά από αρκετά μέτρα επιφανειακό κολύμπι επιχειρώ μια μικρή κατάδυση. Το βάθος περίπου δυο μέτρα. Μια δοκιμαστική εξίσωση επιβεβαιώνει ότι κάποια αλλαγή έχει συμβεί στο ωτορινολαρυγγικό μου σύστημα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα παρατήρησης των περίεργων γύλων και σπάρων που έσπευσαν να δουν τον τύπο με την στολή που που αψήφησε την βροχή και το κρύο, προκείμένου -ο αφελής- να γίνει μέρος του οικοσυστήματος τους, αφήνω την άνωση να με ανεβάσει στην επιφάνεια και κινούμαι βαθύτερα. Ξανά βουτιά, ξανα εξίσωση, ξανά ψευτοκάρτερο. Τέλεια. Καμία ενόχληση και ελαφρώς ευκολότερη εξίσωση.
Συνεχίζω να θαυμάζω τα πάντα σαν κινέζος υποβρύχιος τουρίστας και ανά διαστήματα επιχειρώ καταδύσεις με μοναχικό στόχο να απολαύσω την υποβρύχια κάθετη κίνηση προς τον βυθό και την επιστροφή με αργές γεμάτες πεδιλιές ξανά προς την επιφάνεια. Αυτή η υδρόβια κίνηση του ανθρώπινου όγκου μου μέσα στο νερό, παράλληλα με το κυνήγι υποβρύχιων πλασμάτων, προσποιούμενος ότι δεν απέχω πολύ από αυτά, είναι η μήτρα των πολλαπλών συναισθημάτων, που μετατρέπουν στον εγκέφαλο μου το ψαροντούφεκο με ελεύθερη κατάδυση από μια απλή διασκεδαστική δραστηριότητα σε ένα εθιστικό πάθος.
Έχω κολυμπήσει μισό χιλιόμετρο χωρίς βολή. Δύο μικρές πλάκες μέσα στην άμμο σαν να μου εγγυώνται ότι ήρθε η ώρα να πατηθεί η σκανδάλη. Πράγματι, περίπου δέκα δευτερόλεπτα μετά το επιπόλαιο κρύψιμο μου ανάμεσα τους, ένας τσαμπουκαλής σαργός περνάει στην βέργα μου. Σαν ψάρι τρόπαιο μου μοιάζει εκείνη την ώρα ο μισόκιλος σαργός. Χωρίς να αποτελεί ιδιαίτερο θήραμα για κανέναν, για εμένα έχει την ιδιαίτερη βαρύτητα ότι είναι το πρώτο μου θήραμα μετά από την πολύμηνη αποχή από το ψαροντούφεκο. Τα θολά νερά δεν επιτρέπουν τον εντοπισμό άλλων ψαριών από την επιφάνεια και περιορίζομαι σε πλαναρίσματα που το μόνο που προσθέτουν στην ψαροβελόνα μου είναι ένα ακόμα σαργοειδές. Ήξερα ότι σε όλη την διαδρομή που έχω επιλέξει να ψαρέψω μόνο ένα καλό κομμάτι υπάρχει. Εκείνο με τις τεράστιες πλάκες που βρίσκεται μετά τον κάβο. Το υπόλοιπο κομμάτι αποτελεί νεκροταφείο που ποτέ δεν έχει δώσει κάποιο ψάρι.

Έχω στρίψει τον κάβο και το ρεύμα που επικρατεί στο σημείο έχει καθαρίσει το θολό τοπίο και έχει αυξήσει κατά πολύ την ορατότητα. Το ψιλό είναι αρκετό και κινείται σε αποστάση μέτρου απο τον βυθό. Καθόλου νευρικό δεν υποδηλώνει την ύπαρξη κάποιου μεγαλύτερου θηρευτή. Βρίσκομαι πάνω από την τρύπα που συνήθως χάνεται ο 25κιλος (και βάλε) ροφός και ετοιμάζομαι για ένα καρτέρι. Την στιγμή που σπάω την μέση ένας μαύρος όγκος ξεκολλά από ένα φρύδι και με αργές αλλά αποφασιστικές και δυνατές κινήσεις της ουράς τρυπώνει στην γνωστή τρύπα. Ο μεγάλος ροφός αθέατος στο πόστο της ενέδρας του με παρατηρούσε να είμαι ακίνητος στην επιφάνεια. Όσο έμενα στην επιφάνεια παρέμενε και αυτός στην θέση του αφού δεν ένιωθε καμία απειλή.
Παρατηρώ το ψάρι να κινείται αρχοντικά προς το θαλάμι του για ακόμη μια φορά και νιώθω γεμάτος μόνο που είχα την δυνατότητα να έχω μια τόσο δυνατή εικόνα σε αυτό το ψάρεμα. Η συνέχιση της βουτιάς μέχρι την είσοδο της τρύπας που μπήκε το ψάρι, αποτελεί μια τυπική διαδικασία που δεν επιφυλάσσει τίποτα. Η αρχή της εισόδου είναι η αρχή ενός χάους, ένα σύνολο δαιδαλώδων στοών που κανείς εκτός απο τον γεροροφό δεν ξέρουν που καταλήγουν.
Γευόμενος για ακόμα μια φορά αυτή την γλυκιά ήττα που κατάντησε συνήθεια αρχίζουν οι υποθετικές θεωρίες στο μυαλό μου.. αν είχα βουτήξει νωρίτερα.. αν είχα κάνει συρτό.. αν.. αν.. Πλάκα έχουν αυτές οι μάταιες σκέψεις. Δημιουργούν την ελπίδα ότι την επόμενη φορά θα καταφέρεις να ξεγελάσεις το έξυπνο ψάρι. Κάθε φορά όμως είτε πιο αθόρυβος, είτε με καταλληλότερο φεγγάρι, είτε χάραμα, είτε σούρουπο, είτε συρόμενος στο θολό βυθό συνειδητοποιείς πως το ψάρι έχει πάντα την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τον εκάστοτε κίνδυνο και να εκτιμάει την κατάσταση καλύτερα και πιο έγκαιρα από εσένα. Το πιστεύω τόσο πολύ αυτό που όσες φορές έχω καταφέρει να πιάσω ένα παρόμοια πολυψαρεμένο ψάρι λέω, μεταξύ σοβαρού και αστείου, πως μάλλον συνέβη επειδή το ίδιο ήθελε να πιαστεί από ψαροντουφεκά στα βαθιά γεράματα του ως ανταμοιβή για τις στιγμές γέλιου που του χάρισε ο άνθρωπος με την στολή προσπαθώντας να το ξεγελάσει. Άλλος λόγος θα μπορούσε να ήταν αδιευκρίνιστα ψυχολογικά προβλήματα του ψαριού (βλ. ερωτική απογοήτευση) που οδηγούν τον ροφό στην αυτοκτονία και άλλες τέτοιου είδους κωμικές υποθέσεις αλλά σίγουρα όχι επειδή εγώ έχω εξελιχθεί ψαρευτικά.
Κάπου στο τέταρτο “αν” και ενώ έχω μετακίνηθει περίπου πενήντα μέτρα από το λαβύρινθο του μεγάλου ροφού μια κίνηση του ψιλού με ξυπνάει από την χαλαρότητα και τις σκέψεις και προσπαθώ να παρατηρήσω τον λόγο της σπασμωδικής κίνησης των μικρόψαρων. Η παρατηρικότητα μου δεν χρειάζεται ιδιαίτερα μιας και ο ροφός κάνει προκλητικά αισθητή την ύπαρξη του τρυπώνοντας αρκετά ρηχά και σχετικά κοντά μου. Η πρώτη βουτιά στην στρογγυλή είσοδο που μπήκε το ψάρι δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Η δεύτερη βουτιά αντιδιαμετρικά της πρώτης εισόδου με φέρνει τετ α τετ με το τετράκιλο μαυρόψαρο. Βολή στα μούτρα και άμεσο τράβηγμα έξω από το θαλάμι. Ανάδυση, ευθανασία και κραυγή επιτυχίας.
Η πληρότητα της στιγμής ξεχειλίζει από τον αναπνευστήρα. Το μυαλό αδυνατεί να συμπυκνώσει και να αρχειοθετήσει τις εικόνες και τα συναισθήματα Πήγα στην θάλασσα ελπίζοντας να μπορώ τουλάχιστον να εξισώσω και φεύγω γεμάτος εικόνες και ψάρια.. Γυρίζω πίσω στην μικρή τσιμεντένια προβλήτα. Πήρα πολλά περισσοτέρα απο όσα επιθυμούσα. Δεν αναζητώ τίποτα παραπάνω. Μικρή λεπτόμερεια που αποδεικνύει πολλά είναι ότι το ξύσιμο του ροφού. Μια διαδικάσία που συνήθως έκανα ξεφυσώντας συνειδητά, τώρα γίνεται χαμογελώντας υποσυνείδητα. Η αποχή τελείωσε. Επιστροφή εκεί που ανήκω.


Καλές αναδύσεις.

Read more!