Ψαρεύοντας με κριτήριο την γεύση..

Για να γνωρίσουμε εμείς το ψαροντούφεκο ως ενα χόμπι που προσφέρει ψυχική ευτυχία και μια ενδιαφέρουσα αθλητικη ενασχόληση που ενίοτε συνδράμει και στο διατροφολόγιο μας, κάποιοι, μερικα χρόνια πριν, οδηγήθηκαν σε αυτό απο καθαρά βιοποριστικούς λόγους. Αυτός ο τρόπος τροφοσυλλογής με τα χρόνια μεταβιβάστηκε και εξελίχθηκε απο γενιά σε γενιά και απο τόπο σε τόπο. Για κάποιες περιοχές του κόσμου το ψαροντούφεκο εξακολουθεί να αποτελεί μέσο επιβίωσης, με αστεία για την εποχή μας αλιευτικά εργαλεία, και στοιχείο πολιτιστικής κληρονομιας και παράδοσης. Για κάποιες άλλες συμπεριλαμβανομένου και της χώρας μας έχει αναχθεί σε ένα χόμπι που που απλά μας γεμίζει, δεν αποτελεί πλέον μέσο επιβίωσης (άμεσα και νόμιμα τουλάχιστον), διέπεται απο νόμους που καθορίζουν την εφαρμογή του και διοργανωνονται για χαρη του αγώνες για την ανάδειξη των καλύτερων!
Ο κύκλος των ψαροντουφεκάδων μεγάλος, η γνώση αρκετή, οι τεχνικές εξελιγμένες, τα υλικά του εξοπλισμού “στρατιωτικων προδιαγραφων”, η ειδίκευση σε κάθε πτυχή του ψαροντούφεκου αναμενόμενη, αναπόφευκτη και συνάμα επιθυμητή. Επιλεκτικότητα είναι η λέξη που πολυ συχνά χαρακτηρίζει δικαίως το ψαροντούφεκο. Η νεα ψαροντουφεκάδικη κουλτούρα απαιτεί πολλές ατμόσφαιρες, τριλάστιχες βολές σε πρασινομάτες και κυνηγούς του βαθύ μπλέ και προάγει το απαξιωτικό βλέμμα για τους μικρούς υποβρύχιους κατοίκους της ρηχοπατιάς ως θηράματα μικρής θηρευτικής αξίας που πρέπει απλά να χαζεύουμε τον τρόπο που ζουν και κολυμπούν!
Και αυτή την ύστατη στιγμή της εξέλιξης εγώ σαν μαυρο ιπτάμενο και σιχαμερό έντομο μέσα στο γάλα, έρχομαι να διαφωνήσω μεν, επιχειρηματολογώντας δε.. Ωπα ρε παίδες!! Ωραίες οι συναγρίδες, τις λατρεύω. Τους ροφούς και τα μαγιατικα επίσης. Αλλά υπάρχουν και στιγμές που έχω ανάγκη πιο απλά πράγματα για να νιώσω πλήρης υποβρυχίως.. Και δεν επιτρέπω σε κανέναν να το σνομπάρει αυτό. Στην τελική το επιλέγω όχι επειδή δεν μπορώ να ψαρεψω “αλλιώς” αλλά επειδή την συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν το θέλω!
Δεν θέλω πάντα να ψαρεύω με κριτήριο το βάθος ή τα κιλά του ψαριού!! Θέλω να ψαρεύω βάση των προσωπικών γαστρονομικών μου κριτηρίων! Μου αρέσει ο κέφαλος, το μελανούρι, ο σκάρος ή ακόμα και ο σπάρος.. Να τα αγοράσω για να τα φάω? Θέλω με ενα κοντό αλουμινένιο οπλάκι να πιάσω ο ίδιος και να τηγανίσω 5 μπαρμπούνια. Είμαι ερασιτέχνης? Έτσι και αλλιώς όλοι είμαστε. Λέω εγω τώρα.. Υπάρχουν στιγμες που δεν θέλω να πάω στα –άντα, δεν θέλω να μην βλέπω χρώματα εκεί που ψαρεύω, δεν θέλω να νιώθω πίεση σε όλο μου το σώμα, δεν θελω να καθαρίζω μεγάλα ψάρια, δεν θελω να οπλιζω 3 ή 4 λάστιχα 1,3 μέτρα αλλά ένα μαλακό 16άρι λάστιχο το πολύ 60 πόντους!!
Και ρωτάω: Τι κάνει κάποιος όταν κραταει ενα οπλο με τρίαινα σε μία παραλία και χτυπάει χταπόδια και σκαράκια??
Και απαντάτε: Ψαροντούφεκο! Ακριβώς! Το βρήκατε.. Και αυτό λοιπόν ψαροντούφεκο είναι! Χαρακτηρείστε το ως απλό, γελοίο, παλαιομοδίτικο, πρωτόγονο, αντισυμβατικό, ρομαντικό ή όπως αλλιώς θέλετε, αλλά σίγουρα είναι ψαροντούφεκο!! Ευχαριστεί, γεμίζει με εικόνες και συναισθήματα, και προσφέρει ένα όμορφο και υγιές γεύμα.
Ψαρεύοντας με κριτήριο την γεύση λοιπόν και όχι με τις νέες τάσεις των πολλών κιλών και ατμοσφαιρών εναποθέτω τις γαστρονομικές μου ρηχές προτιμήσεις ως τροφή προς σκέψη πριν γίνουν κυριολεκτική τροφή για εσάς και τους δικούς σας ανθρώπους.
Χταπόδι: Είναι ρηχά και υπαρχει σχεδόν παντού! Ευκολο στην σύλληψη και νόστιμότατο με οποιο τρόπο και αν καταναλωθεί. Η καθιερωμένη τουριστική συνταγή είναι απλά ψητό στα κάρβουνα με ούζο. Οι καλές νοικοκυρές το προτιμούν με κόφτο μακαρονάκι ή στιφάδο. Ξυδάτο αποτελει επίσης εναν εκλεκτό μεζέ και τηγανητό με λαδοξυδο μια συνταγη που γνωρίζουν λίγοι. Εγω δίνω την σημαντική πληροφορία να μην βιαστειτε να πετάξετε το μελανι που βρίσκεται στην κουκούλα του χταποδιού. Τηγανητό με ελαιόλαδο και σβησμένο με ξύδι αποτελεί τον αγαπημένο μου θαλασσινο μεζέ (συγκρίνεται μόνο με εναν φρεσκοσπαμένο γεματο αυγά αχινό!).
Σουπιά: Πραγματικά υπέροχο πλάσμα που εντυπωσιαζει με τις κινήσεις της υποβρυχίως. Αρκετές φορές τις χαζεύω και τις αφήνω να συνεχίσουν τον υποβρυχιο χορό τους. Αλλες φορές 3 λόγοι με ωθούν να πατήσω την σκανδάλη. Οι λογοι αυτοί είναι: σουπιες ψητες με το μελανι τους και φρεσκοστιμμένο λεμόνι, σουπιες με σπανακι, σουπιες στιφαδο.

Σκάρος: Ευκολο θήραμα της ρηχής ζώνης ενδίδει ακαριαία στα ρηχοκαρτερα και μπορει μια ψαριά να έχει ψάρια μόνο του είδους αυτού. Συνήθως μαγειρεύεται πλακί στον φούρνο, τηγανητός αν είναι μικροτερου μεγέθους και ψητός αν είναι μεγαλύτερος. Εγω σας θυμίζω οτι ο σκάρος είναι το μόνο μεγάλο ψάρι που τρωγεται με τα εντοσθια του και προτεινω να δοκιμάσετε να ψήσετε τον επόμενο ως εξής: Σπάτε την χολή του σκάρου και τον τυλίγεται με λεπια και εντοσθια σε ενα αλουμινόχαρτο. Τον πετατε στην χοβολη και αφού ψηθεί τον βγαζετε τραβωντας το τελευταιο λεπι της ουράς για να ακολουθήσουν τα υπόλοιπα μέχρι το κεφάλι... Ακολουθεί γευστικός οργασμός!
Μπαρμπούνι: Νομιζω δεν χρειαζεται συστάσεις ούτε επεφημίες. Τηγανητό ή ψητό δικαίως έχει κερδίσει μια θεση μεταξύ των κορυφαίων θαλασσιων εδεσμάτων. Μην ξεχνάτε πως το μπαρμπουνοκέφαλο ειναι το μόνο ψαροκέφαλο που δεν τρώνε οι γάτες….επειδή πολύ απλά ποτέ δεν περισσεύει από τον άνθρωπο!
Μελανούρι: Υπερκινητικό, γρήγορο και κοπαδιαστο κατακλύζει την ρηχή ζώνη. Η πεντάαινα σε τετοιες περιπτώσεις εγγυάται μια καλη μαβιά ψαριά. Τα μεγάλα στην σχάρα και τα μικρά στο τηγάνι είναι εξίσου όμορφες γευστικές εμπειρίες. 
Κέφαλος: Οχι φυσικά των λιμανιών. Πελαγίσιος. Απο τα γνωστά θηράματα των νεων του χωρου μας. Μπορεί να μην ικανοποιεί απαιτητικά κυνηγετικά ένστικτα αλλά εγγυάται μια γαστρονομική απόλαυση. Απίστευτη λευκή σάρκα που μοσχοβολάει στα κάρβουνα ή θα δώσει την δικιά του πινελιά σε μια χειμωνιάτικη ψαρόσουπα.
Μουγγρί: Κάθε κακκαβιά οφείλει να το περιλαμβάνει.
Σμέρνα: Εντυπωσιακό είδος με επιθετικό βλέμμα και προκλητικη αναπνοή που κόβει την ανάσα.. Τέλεια υδρόβια κίνηση που προκαλει θαυμασμό και δέος. Κάποιες φορές δεν αρκούμαι στο να την χαζεύω και επιχειρώ την σύλληψη της. Δεν το μετανοιώνω οταν η μυρωδιά του φιλέτου της στο τηγάνι φτάνει στα ρουθούνια μου.
Σαλούβαρδος –σκορπίνα: Αναφέρονται μαζί για τον λόγο ότι ανήκουν στη ιδια κατηγορια ψαριών που τα ακολουθεί μια λάθος “ταμπέλα” για τον τρόπο μαγειρέματος τους. Ήρθε η ώρα να καταρριφθεί ο μύθος! Τα επόμενα του είδους σας εκλιπαρώ να μην τα αδικήσετε μέσα σε κάποια ψαροσούπα. Ψήστε τα στα κάρβουνα!
Σάλπα: Ρηχό, κοπαδιαστό θήραμα επιρεπέστατο στο καρτέρι. Οι παχουλές του ειδους αφου καθαριστούν καλά πρεπει να τριφτούν με λεμονάκι και να τοποθετηθουν 2-3 κομματακια σκόρδου πριν τις απλώσετε στην σχάρα. Η μυρωδιά απερίγραπτη και η γεύση ιδιαίτερη και μοναδική.

Χειλού: Είτε είναι πράσινη, μαύρη ή πιτσιλωτή η σάρκα της ενθουσιάζει και τον πιο δύστροπο καλοφαγά. Γλυκιά γεύση με μοναδικό μειονέκτημα τα ψιλά κόκκαλα. Όταν ψηθεί κοντράρει επάξια πολλά γκουρμεδιάρικα ψάρια. Σε μία κακκαβιά προσθέτει την απαραίτητη λιπαρότητα για να χυλώσει όπως πρέπει.
Σαλάχι: Οχι, δεν είναι της ρηχοπατιάς. Σπάνια όμως μπορει να διασταυρωθείτε και με αυτό. Ο λόγος που αναφέρεται είναι πως θεωρείται από πολλούς ένα υπέροχο μη βρώσιμο πλάσμα με χαμηλή θηρευτική αξία. Λάθος κύριοι.. Το τηγανητο σαλάχι με σκορδαλιά είναι μια γεύση που δεν θα ξεχάσετε ποτέ! Εξίσου αξέχαστη θα σας μείνει η γεύση ενός βραστού σαλαχιού με καλό λαδολέμονο και φρέσκια ρίγανη.
Αυτές είναι οι δικές μου γαστρονομικές ανησυχίες που συχνά πυκνά με κάνουν να επιστρέφω, έστω και περιστασιακά, στα ρηχά και ασφαλή νερά. Επιστροφή στα νερά που ξεκίνησα το ψαροντούφεκο με ενα μαγιώ και έναν αστείο εξοπλισμό. Επιστροφή σε βάθη και θηράματα που αποτελούν όχι μόνο το δημοτικό σχολείο κάθε ψαροντουφεκα αλλά και το μεταπτυχιακό κάθε γευσιγνώστη και καλοφαγά!
Καλές σχαριές!